คุณอาอ้อนรัก

EP. 8 เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก

EP. 8 เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก

อากาศหนาวเย็นแต่หัวใจของคนตัวโตกลับอบอุ่น เมื่อกลับมาที่ห้องพักแล้วพบกล่องพัสดุจากประเทศไทย แน่นอนว่าไม่ใช่ของใครที่ไหน ของยัยเด็กตัวแสบ...เด็กในการปกครองของเขานั่นเอง พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในห้องพักแล้วแกะกล่องพัสดุออกทันที

สวัสดีค่ะอาน่านสุดที่รักของดาว

ดาวคิดถึงอาน่านจัง อยากให้กลับมาหาดาวเร็วๆ ดาวเฝ้านับวันรอที่จะได้เจออาน่านแทบทุกลมหายใจเลยค่ะ ดาวถักผ้าพันคอกับสเวตเตอร์มาให้อาน่านด้วย ที่โน่นคงหนาวมาก อากาศไม่เหมือนบ้านเราที่ร้อนมากถึงมากที่สุด อาหารการกินจะถูกปากอาน่านหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดาวสัญญานะคะว่าถ้าอาน่านกลับมา ดาวจะทำอาหารให้อาน่านทานทุกวันเลย (ที่ปางไม้มียาแก้ท้องเสียเยอะค่ะ)

โอ๊ย...คิดถึง คิดถึง คิดถึงอาน่านจนใจดาวจะขาดรอนๆ แล้ว... คอยดูนะ! ดาวจะกระโดดกอดอาน่าน กอดรัดแน่นๆ ให้กระดูกหักเลย

ป.ล. ดาวส่งรูปดาวมาให้อาน่านดูด้วยนะคะ จะได้หายคิดถึงดาว

รักอาน่านที่สุดในจักรวาล

แสงดาวของอาน่านฟ้า

“ยัยเด็กบ้า! ถ้ากอดรัดจนกระดูกหักนี่มันงูเหลือมชัดๆ” พ่อเลี้ยงน่านฟ้าอ่านจดหมายฉบับล่าสุดของแสงดาวแล้วก็อมยิ้มด้วยความขบขัน ก่อนจะหยิบรูปถ่ายที่เธอแนบมากับจดหมายขึ้นดู

“ถ่ายรูปอะไรไม่เคยดูได้เลยสักรูป ยัยเด็กบ๊อง!”

ก็ดูเอาเถิดรูปที่แสงดาวส่งมาเป็นรูปทำปากจู๋ยื่นมาจนแทบชิดกล้อง มองไม่เห็นอะไรนอกจากปากกับแก้ม “ส่งมาให้หายคิดถึง หรือส่งมาให้หัวเราะกันแน่” เขาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเปิดกล่องไม้หยิบรูปของปีที่แล้วขึ้นมาดู เป็นรูปตอนที่แสงดาวถูกรับน้อง หน้าตาเปื้อนสี ผมถูกมัดแกละชวนขบขัน

อันที่จริงเขากลับไปที่ปางไม้วงศ์ภูริปีละครั้ง แต่ที่สองปีหลังเขาไม่กลับไปไม่ใช่เพราะยุ่งอยู่กับวิทยานิพนธ์จนไม่มีเวลากลับเมืองไทย แต่เป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งล่าสุดต่างหากล่ะที่ทำให้เขาตัดสินใจไม่กลับไทยเพื่อทบทวนความรู้สึกของตนเองสักพัก

ภาพความทรงจำเมื่อสองปีก่อนฉายชัดขึ้นมาในห้วงความทรงจำของเขา พ่อเลี้ยงน่านฟ้าหอบช็อกโกแลตนานาชนิดเต็มกล่องใหญ่ไปพบแสงดาวที่โรงเรียนประจำ หญิงสาวในวัย 17 ปีกำลังเริ่มเป็นสาว เธอไม่ได้ผอมแห้งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอมีน้ำมีนวลอย่างหญิงสาว นวลแก้มของเธอสุกปลั่ง ผมดำขลับชวนมองถูกมัดเปียเอาไว้สองข้าง ชุดนักเรียนสีขาวแขนยาวผูกโบเล็กๆ ไว้ที่ปกเสื้อ กระโปรงคลุมเข่าสีเขียวไข่กา

‘อาน่าน!’

แสงดาวร้องเรียกสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้ามาโผกอดพ่อเลี้ยงน่านฟ้าเต็มแรง ‘สะ...แสงดาว...’ พ่อเลี้ยงได้แต่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะปฏิบัติตัวอย่างไร กลิ่นกายสาว เนื้อตัวหอมละมุนนุ่มนิ่มไปทั้งตัวทำให้สติสัมปชัญญะของเขาพร้อมจะขาดสะบั้นลงทุกชั่วขณะ

‘ดาวคิดถึงอาน่านจังเลยค่ะ’

แค่กอดยังไม่พอแต่หญิงสาวยังเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ท่าทางและการแสดงออกของเธอบ่งบอกว่าเธอรักและไว้ใจเขาอย่างพี่ชาย แล้วเขาล่ะ! เขากำลังคิดอะไรอยู่

‘เรียนเป็นยังไงบ้าง ดื้อหรือเปล่า’ พ่อเลี้ยงน่านฟ้าพยายามสะบัดความคิดไม่ซื่อเหล่านั้นออกไป ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องรับรองที่ทางโรงเรียนจัดเอาไว้ให้ผู้ปกครองได้มาเยี่ยมบุตรหลานอย่างเป็นส่วนตัว

‘นี่ค่ะอาน่าน’ แสงดาวยื่นผลการเรียนส่งให้ผู้ปกครองของเธอก่อนจะทรุดตัวลงนั่งชิดติดเขาแล้วใช้สองมือเกาะแขนแข็งแกร่งของพ่อเลี้ยงเอาไว้แน่น

‘ถอยไปหน่อยดีมั้ย เกาะเป็นลูกลิงเชียวนะยัยเด็กดื้อ’ พ่อเลี้ยงกระแอมในลำคอ เมื่อรู้สึกได้ว่าหน้าอกขนาดกำลังพอดีเบียดเข้าที่ต้นแขนของเขา ให้ตายสิ! ตอนนี้หัวสมองของเขากำลังจินตนาการไปไกลจนแทบจะกู่ไม่กลับอยู่แล้ว

‘ไม่ถอย! ก็ดาวคิดถึงอาน่านนี่คะ’ หญิงสาวทำหน้างอ เม้มปากเข้าหากันอย่างแง่งอน ‘ใช่สิ! อาน่านคงไม่คิดถึงดาวอย่างที่ดาวคิดถึงอาน่านหรอก’ เธอขยับตัวถอยห่างแล้วนั่งกอดอก เบือนหน้าออกไปทางอื่นอย่างประชดประชัน

‘ไม่ใช่อย่างนั้นนะดาว ถ้าอาไม่คิดถึงอาจะมาหาดาวทำไม’ พ่อเลี้ยงไม่รู้จะง้องอนเด็กในปกครองของตนอย่างไร จึงทำได้เพียงขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วยื่นหน้าเข้าไปหา

‘ดีกันนะ มาดูสิว่าอาซื้ออะไรมาฝากดาวเต็มไปหมดเลย’ เขาหันไปเปิดกล่องใบใหญ่ออก ข้างในมีช็อกโกแลตเกือบห้าสิบกล่องเห็นจะได้ ทว่าแสงดาวแค่เพียงเหลือบตามองแล้วผินหน้าหนีราวกับไม่แยแส

‘ต้องทำยังไงดาวถึงจะเชื่อ ว่าอาคิดถึงดาวจริงๆ’

เท่านั้นเองแสงดาวก็หันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอยื่นแก้มเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว ‘หอมแก้มดาวเป็นการยืนยันว่าคิดถึงดาวสิคะ’

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ ด้วยไม่คิดว่าหญิงสาวจะไว้เนื้อเชื่อใจเขาจนไม่รู้จักระวังตัวแบบนี้ ‘ทำแบบนั้นคงไม่เหมาะหรอกนะดาว’

‘ไม่เหมาะยังไงคะอาน่าน ทีเมื่อกี้ดาวยังหอมอาน่านด้วยความคิดถึงได้เลย’ หญิงสาวตัดพ้อเสียงเครือ และนั่นทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับกุมขมับ เวียนศีรษะขึ้นมาเสียดื้อๆ นี่ยัยตัวแสบไม่รู้เลยหรือไงว่าตัวเองโตเป็นสาวแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะมาออดอ้อนเขายังไงก็ได้

‘อาน่านใจร้าย อาน่านไม่ได้คิดถึงดาวจริงๆ ใช่มั้ยคะ อาน่านก็แค่สงสารดาวที่ดาวไม่มีใคร’ แสงดาวก้มหน้านิ่งด้วยความน้อยใจ เธอเฝ้ารอเจอพ่อเลี้ยงน่านฟ้ามาถึงหนึ่งปีเต็ม แต่เขากลับมีข้ออ้างต่างๆ นานา อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ดี อันนู้นก็ไม่เหมาะ มีข้อแม้มากมายจนเธอน้อยใจ

หัวใจของคนตัวโตกระตุกวูบเมื่อเห็นหญิงสาวเสียใจ เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่าก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อเธอแผ่วเบา ‘แสงดาว...’

หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วก็ต้องเบิกตาโตเมื่อเขายื่นหน้ามาหอมแก้มเธอเนิ่นนาน ‘แบบนี้จะหายโกรธอาได้หรือยัง’ พ่อเลี้ยงหนุ่มถอนปลายจมูกออกจากแก้มนุ่มด้วยความเสียดาย ไม่อยากเชื่อเลยว่าแก้มของผู้หญิงจะหอมและน่าหลงใหลได้ถึงขนาดนี้