“ขวัญ” เสียงเรียกหาดังวนเวียนบนกระหม่อมของเด็กสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดแน่นหนาของภูเบศวร์ เจ้าของชื่อลืมตาอย่างเกียจคร้านหน่อย ๆ “ขวัญ”
เสียงเดิมเพรียกหาอีกครั้ง จนต้องปลุกตนเองให้ตื่น พร้อมขานรับคนเรียกในที่สุด “ขา”
“ตื่นหรือยัง” ปากถามพร้อมมืออุ่นที่นวดเฟ้นไปทั่วเรือนกายอย่างที่รู้จุดประสงค์ดีว่าต้องการปลุกเร้า จอมขวัญหน้าแดงซ่านปัดมือเขาออกเบา ๆ บอกอย่างอาย ๆ
“ตื่นพอดีเลยค่ะ ปล่อยหนูก่อนค่ะ สายแล้วนะคะ หนูจะลงไปทำมื้อเช้าให้”
ร่างหนาหนักไม่ได้ปล่อยอย่างที่ขอ เขาเคลื่อนตัวขึ้นมาทาบทับเธอเอาไว้ทั้งตัว สบตาด้วยแววตาอย่างหนึ่งที่ทำเอาเด็กสาวขนลุกขนชัน
“คุณภูอยากกินหนูเป็นมื้อเช้านี่นา”
จอมขวัญเบือนหน้าหนีอย่างไม่กล้าสู้สายตาเขา เพราะรู้ว่าเขาน่ะคนจริง พูดจริงและทำจริงแน่ ๆ ปัดโดยยกเอาเด็กหญิงลิลลี่มาอ้าง “ลิลลี่ตื่นแล้วแน่ ๆ เลยค่ะ”
คนฟังยิ้มกริ่ม เพราะเขาตื่นก่อนหน้านี้แล้ว และย่องอ
