จอมขวัญตื่นแล้ว เช้านี้เด็กสาวที่กำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ ไม่แพ้หนักหน่วงแบบทุกที หมอบอกว่าอาการแพ้จะทุเลาลงเมื่ออายุครรภ์เพิ่มขึ้น อดนึกไปถึงความฝันเมื่อคืนนี้ไม่ได้ มันช่างหอมหวานนักกับแววตา วาจา และรสสัมผัสของภูเบศวร์ เหมือนจริงเสียจนตื่นขึ้นมาแล้วทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้
ยิ้มหวานบนใบหน้าอยู่อย่างนั้น ค่อยลุกออกจากเตียงเพื่อจัดการกิจวัตรประจำวันจนเรียบร้อยแล้วถึงไปข้างนอก วันนี้เธอตื่นสายมาก ภูเบศวร์จะออกไปธุระที่ไหนไหมหนอ เขาจะรอกินมื้อเช้ากับเธอไหม คิดไปเรื่อยเปื่อยจนมาหยุดยืนในห้องอาหาร ที่นั่นมีอาหารเพียงที่เดียวบนตำแหน่งที่นั่งของเธอ ตรงนั้นไม่มีใครให้อยู่ถามถึงเขา
จอมขวัญตัดสินใจนั่งลงกินมื้อเช้าจนหมดจานค่อยลุกออกตั้งใจจะไปเดินเล่นแถวด้านหน้าของบ้าน ผ่านไปถึงห้องรับแขกก็เห็นว่าภูเบศวร์นั่งอยู่ในนั้น เขานั่งเก้าอี้ตัวที่หันหน้าออกมาจึงได้ผสานสายตาเข้ากับเธอพอดี เด็กสาวพยายามส่งยิ้มหว
