Nefret.
En az sevgi kadar güçlüydü.
Benim nefretimse sevgiden daha da güçlüydü.
Gözleri de yeşermeye başlayan nefreti hissedebiliyordum. Çünkü bu gözlerde yaşanmışlıklar vardı ve yansıtmaktan asla çekinmiyordu.
O benim, insanlardan nefret etme; aynı zamanda herkese ön yargıyla yaklaşma sebebimdi.
Yanımıza yaklaştıkça yüzünde oluşan iğrenç sırıtmaya boş boş baktım. Başak, koluma dokunarak bana destek olmaya çalıştı.
Ağzımın yanmasını bile unutmuştum.
"Ooo, bakın burada kimler varmış! Ağlak Ezgi. Sen hala yaşıyor muydun ya?"
Bütün sinirime rağmen alayla güldüm.
Çünkü kendisi, onunla alay edilmesinden nefret ederdi.
"Ooo Sikik Mete. Ben hala yaşıyorum da sen böyle çok ve boş konuştuğun sürece fazla yaşamazsın."
Yüzü ansızın düşerken, ona geri cevap vereceğimi düşünmemiş olm
