Kendime sormak istiyordum: "Nereden nereye?" Ama nereden geldiğimin cevabını biliyordum, nereye gittiğime dair ise hiçbir fikrim yoktu. Kafam allak bullak olmuştu.
Bütün gözler Murat’a döndüğünde, sırıtarak Emre’ye baktığını gördüm. İçimde bir şeyler kıpırdadı.
“Valla ben ikinci şıkkı seçiyorum. Bir anını anlat. Şimdi burada iki tane kız var ve ben Ezgiciğimi tehlikeye atamam. Ayrıca unutmadan söyleyeyim, bu anıyı tıpkı hikaye gibi, en ince ayrıntısına kadar uzun bir şekilde anlatacaksın.” Dediğinde, bana göz kırptı ve Duman’ın sinirli bir soluk aldığını duyduğumda içimde bir gülümseme belirdi.
Sırıttım; beni kıskanıyordu. Anlaşılan, daha çok kıskanacaktı.
“Pekâlâ, anlatıyorum o zaman bir anımı,” dedi ve sırıtarak elini erkekliğinin üzerine koydu. Erkekler kahkahalarla gülerken biz,
