Bu kadar görkemli bir ortamda, insanların beni tebrik etmek için yarıştığı bir düğünde bile kendimi garip bir yalnızlık içinde hissettim. Babam ve Aylin, hayatlarından memnun gibiydi. Ben ise yalnızca dekorun bir parçası gibiydim. Bu evlilik tam olarak bir hayal değil, ama bir sorumluluktu. Ve belki de, Emir’in yanında olduğumda hissettiğim yalnızlık, bu sorumluluğun en ağır kısmıydı. Arzu ve yanındaki iki yakışıklı uzak duruyordu. Bahsettiği Demir ve Doruk olmalıydı.
Davetlilerin, tarihi villanın avlusunda kurulmuş uzun masalara geçmesiyle yemek faslı başladı. Masalar, zarif altın detaylarla süslenmişti; her bir oturma düzeni, sanki kusursuz bir simetriyle tasarlanmış gibiydi. Çatal bıçak takımları, kristal kadehler ve içi rengarenk çiçeklerle dolu vazolar, masaları zengin gösteriyordu.
