ลิขิตกาลบัลดาลรัก

ผัวเมียการละครสิ้นดี

หลังจากที่เสิ่นเยี่ยนฟางจัดการสองผัวเมียแซ่หวงเรียบร้อยแล้วก็จัดการนำผักป่ามาจัดการ ได้ผักป่ามามากมาย ชาวบ้านไม่รู้จักหลายชนิดเลยไม่มีใครมาแย่งพวกนาง เจียงเสี่ยวฮวาเองก็ไม่เคยรู้จักได้แต่ช่วยน้องสาว ก่อนจะเอ่ยถามนาง

"เสี่ยวฟาง บุรุษที่ข้าเจอเมื่อเช้าคือสามีเจ้าใช่หรือไม่"

"อ้อเจ้าค่ะ เขาชื่อเมิ่งหย่งชวน ว่าแต่พี่หญิงคู่หมั้นของท่านเขายอมให้ทางบ้านบิดาท่านส่งท่านไปเป็นอนุผู้อื่นหรือเจ้าคะ"

"เฮ้อ พอท่านแม่จากไปคู่หมั้นข้าก็กลายเป็นคู่หมั้นน้องสาวลูกแม่เลี้ยงข้าทันที ข้าเองก็เพิ่งจะรู้ว่าท่านพ่อแอบเลี้ยงดูนางมานานแล้ว บุตรสาวของนางก็คือบุตรสาวอีกคนของท่านพ่อ นางอายุสิบห้ากำลังน่ารักสมวัย คู่หมั้นข้าคงพึงใจมากกว่าที่ได้แต่งกับนาง"

น่ารักสมวัย เฮ้อนี่นังหนูอายุขนาดพวกหล่อนนี่ยังไม่พ้นมัธยมต้นเลยนะ คงต้องหาทางให้พี่สาวคนนี้มีที่อยู่แต่จะให้อยู่ด้วยไม่ได้ มิใช่ว่านางหึงหวงแต่พี่สาวคนนี้จะถูกคนนินทาเอาได้ เสิ่นเยี่ยนฟางที่ตอนนี้ล้างผักป่าเรียบร้อยก็นำมาผึ่ง คว้าจอบเล็กมาถางหญ้าบริเวณบ้าน บ้านนี้มีพื้นที่หลายหมู่พอให้ปลูกผักกิน เมื่อเช้าเมิ่งหย่งชวนบอกนางว่าจะไปเอาที่ดินคืน ที่ดินของเขามีกี่หมู่กันนะ

เมิ่งลู่เจินกับเจียงเสี่ยวฮวาก็มาช่วยนางดายหญ้า เสิ่นเยี่ยนฟางคนเดิมเป็นคนแรงเยอะ ไม่นานหญ้าหน้าบ้านก็เรียบร้อย แต่ที่ดีใจมากกว่านั้นคือนางสามารถได้ผักหลายชนิด มีต้นกระเทียม พริก ข่า ต้นหอม เสิ่นเยี่ยนฟางดายหญ้าออก เหลือพืชเหล่านี้เอาไว้ รอนางยกร่องแปลงผักเรียบร้อยค่อยขุดมาปลูกอีกที

เจียงเสี่ยวฮวาตกใจที่น้องสาวสามารถดายหญ้าเสร็จในครึ่งวันเองหรือ จากนั้นทั้งสามคนก็มารวมกันเพื่อกินมื้อเที่ยง เจียงเสี่ยวฮวาแอบตกใจเล็กน้อย

"เสี่ยวฟางที่บ้านเจ้ากินมื้อเที่ยงด้วยหรือ ปกติคนมักไม่กินมื้อเที่ยงกันหรอก เพราะมันสิ้นเปลือง"

"พี่หญิงคนเราต้องกินจึงจะมีแรง ข้าไม่มานั่งอดมื้ออิ่มมื้อหรอก ข้าต้องกินถึงมีแรงทำงาน อ้อ ท่านพี่มาพอดีเลยมีท่านปู่หลงผู้นำหมู่บ้านมาด้วย"

และยังมีคนติดตามมาอีกสามคน พวกขามารถม้าด้วยกัน เมิ่งหลงดูจะกุลีกุจอขุนนางสองคนนั้นอย่างมาก ไม่นานพวกเขาก็เข้ามาในบ้าน เมิ่งหย่งชวนยิ้มให้เมียสาว จากนนั้นก็พยักหน้าให้เจียงเสี่ยวฮวา แต่ว่าอีกคนกลับไม่ทักทายผู้ใดจ้องเจียงเสี่ยวฮวาตาไม่กะพริบ ผู้หญิงคนนี้สวย ขนาดอยู่ในชุดมอมแมมยังสวยถึงเพียงนี้เลย เมิ่งหย่งชวนเรียกเขาหลายครั้งแล้วแต่เขากลับอยู่ในภวังค์ออกไม่ได้

"ท่านเจ้าเมือง ใต้เท้าโจว เฮ้อ โจวหยวน "

"หะ ห๊ะ ร รอง ม แม่ เอ่อ เมิ่งซิ่วไฉท่านเรียกข้าหรือ"

"ใช่ขอรับ เอ่อเสี่ยวฟางนี่เป็นท่านเจ้าเมืองใต้เท้าโจว โจวหยวน ใต้เท้านี่คือภรรยาของข้าเสิ่นเยี่ยนฟาง นี่น้องชายข้าเมิ่งลู่เจิน ส่วนนั่นคือ..."

"ข้าน้องแซ่เจียงชื่อเสี่ยวฮวาคารวะท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ"

"ข้าน้อยเสิ่นเยี่ยนฟางคารวะท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ"

"ข้าน้อยเมิ่งลู่เจินคารวะท่านเจ้าเมืองขอรับ"

"อืม เอ่อเมิ่งซิ่วไฉไหนที่ดินของท่านพาข้าไปดูสักหน่อยเถอะ " โจวหยวนเอ่ยแก่เมิ่งหย่งชวน วันนี้เขาต้องการให้โจวหยวนมาจัดการเรื่องที่ดินด้วยตนเอง ให้ทุกคนรู้ว่าเมียเขามีขุนนางหนุนหลัง ตอนที่เขาไม่อยู่นางจะได้ไม่ต้องมาสู้รบกับบ้านใหญ่

"เสี่ยวฟางเหตุใดบ้านเราถึงได้เละเทะขนาดนี้กัน นี่มันเหมือนถูกโจรปล้นเลย เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

เมิ่งหย่งชวนที่เห็นสภาพบ้านก็ตกใจ เสิ่นเยี่ยนฟางเก็บของมีค่าไว้ที่ไว้ใจได้ ของที่สองผัวเมียนั้นค้นได้มีแค่เศษผ้ากับอาหารข้าวสารเท่านั้น

"น้ำตาของเจ๊เสิ่นมาแล้วจ้า ก็คนมันผัวรักผัวหลงอ่ะเนาะ"

"ฮือๆๆท่านพี่ ข้าถูกคนรังแก หวงเฉิงกับภรรยาของเขามารื้อค้นบ้านเราขโมยของเราด้วย บุตรชายเขาหวงเฉายังตีอาเจินของเราอีก ท่านพี่น่ากลัวมากเลยเจ้าค่ะ เมิ่งอี้เป็นคนวางแผนพวกเขาให้มาก่อกวนบ้านเรา บ้านใหญ่ท่านช่างน่ารังเกียจเหลือเกินฮือๆ ท่านพี่ข้ากลัวดูสิรั้วพังหมดเลยเจ้าค่ะ ท่านพี่หากท่านไม่อยู่ข้ากับน้องชายท่านไม่ถูกรังแกจนตายเลยหรือ ข้าแค่ป้องกันตัวพวกเขาก็จะฟ้องทางการมาจับข้า ฮือๆ ความยุติธรรมอยู่ที่ใดกัน"

เมียเขาบอบบางเหลือเกิน เอวคอดกิ่วนั่นจับด้วยมือข้างเดียวก็หมด มือระหงคู่นั้นแทบไม่มีแรงเชือดไก่ เขาต้องหาคนมาคุ้มครองนาง เสี่ยวฟางของข้าเจ้าอ้อแอ้นเกินไป ลมพัดก็ปลิวแล้ว เมียต้องการให้เขาปกป้อง เมิ่งหย่งชวนกอดร่างบงระหงของนางแล้วปลอบใจ เสิ่นเยี่ยนฟางซบอยู่กับอกแกร่งของเขา เมิ่งหย่งชวนเอ่ยปลอบใจ

"คนดีของข้า เจ้าบอบบางเช่นนี้ดูมือคู่นี้สิบอบบางนัก เอวน้อยนิดจับแรงหน่อยก็หักแล้ว แรงจะเชือดไก่ยังไม่มีเลย ข้าสงสารเจ้านัก ข้าบอกท่านปู่ใหญ่แล้วจะล้อมรั้วอิฐจะได้ไม่มีใครมาหาเรื่องเจ้าอีกคนดีของข้า"

เสิ่นเยี่ยนฟางเช็ดน้ำตาป้อยๆ เมิ่งหลงกลอกตา รั้วที่พังไม่ใช่ว่าเจ้าจับหวงเฉิงโยนกระแทกจนรั้วหักหรอกหรือ ยังมีหน้ามาชิงฟ้องสามีร้องห่มร้องไห้ว่าถูกคนรังแก

เมิ่งหย่งชวนรวบนางมากอดปลอบขวัญ ใครกล้ามาหาเรื่องเมียเขากัน เมิ่งอี้สกุลเมิ่งไม่ยากอยู่สงบใช่ไหม

"เสี่ยวฟางอย่าร้องนะ พี่จะไปเอาที่ดินคืนให้เจ้า เรื่องที่เขามาขโมยของพี่จะให้ใต้เท้าไปจัดการเสียเดี๋ยวนี้เลย"

เสิ่นเยี่ยนฟางที่ซบอกแกร่งของเมิ่งหย่งชวนก่อนจะกระซิบเบาๆ

"ไปวันนี้ไม่ได้ ข้าเพิ่งทุบพวกเขาจนสลบรออีกสองวันเถอะนะ บนร่างกายยังมีหลักฐานบางจุดข้าลงมือหนักไปหน่อยน่ะท่านพี่"

"วันนี้แหละใต้เท้าไม่ดูบาดแผลหรอก ส่วนเมิ่งอี้ปล่อยเขาไปก่อน ข้ามีวิธีให้เขาไม่สามารถทำร้ายพวกเราได้อีก แล้วเหตุใดทุ่มพวกเขาใส่รั้วบ้านเล่าพังหมดเลยคนดี"

"ไหนๆก็จต้องรื้อสร้างใหม่ก็ให้สองผัวเมียนั่นช่วย ข้าจะไปเอาเงินค่าซ่อมประตูด้วย แต่ถ้าพาใต้เท้าไปคงไม่ดี"

"ช่างเถอะ เรื่องเงินพี่หาเอง ให้เจ้าได้ระบายอารมณ์ก็นับว่าคุ้ม"

จากนั้นก็เช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงของเมียรัก ส่วนโจวหยวนที่มีวรยุทธย่อมได้ยินบทสนทนาก็กลอกตา ผัวเมียการละครสิ้นดี รองแม่ทัพท่านช่างหลงเมียเหลือเกินเพิ่งแต่งได้เจ็ดแปดวันเองนะ

เมิ่งหลงไม่ได้ยินสองผัวเมียปรึกษากันแต่เขาเองก็เห็นใจเมิ่งหย่งชวนจริงๆ บ้านน้องรองช่างละโมบไม่รู้จักพอจริงๆ

ทั้งห้าคนเดินไปที่แปลงนาฝั่งตรงข้ามบ้านของเมิ่งหย่งชวน มีหญ้าขึ้นรกทึบเพราะบ้านใหญ่ไม่ใส่ใจดูแลและทำกิน พวกเขาจ้องจะขายมันให้เศรษฐีวั่น แต่บังเอิญเมิ่งหย่งชวนกลับมาพอดีจึงไม่สามารถขายได้ ยิ่งเขามีตำแหน่งซิ่วไฉยิ่งยากขึ้นไปอีก

ที่ดินตรงนี้เสิ่นเยี่ยนฟางเพิ่งเดินสำรวจเมื่อเช้านี้ มีของดีอยู่ไม่น้อย แต่ชาวบ้านไม่รู้จักในพืชผักเหล่านั้น ในเมื่อเป็นที่ดินของเมิ่งหย่งชวนนางก็มีสิทธิ์ เงินจ๋ารอเจ๊ก่อนนะ ฉันอยากค้าขายหาเงินแล้วแต่ผัวมันหวงไม่ให้ออกนอกบ้านเดี๋ยวให้มันไม่อยู่ก่อนแม่จะขุดทองให้เกลี้ยงเลยฮ่าๆๆๆ

เมื่อสำรวจเรียบร้อยทุกคนก็พูดคุยกันเล็กน้อย จนกระทั่งเมิ่งหย่วชวนหันมาถามภรรยาก็เห็นนางยืนตาลอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จึงเข้าไปหาพร้อมกับกระซิบถาม

"เสี่ยวฟางดีในอะไรหรือบอกข้าได้ไหม"

"อ้อ ไม่มีอะไรแค่ดีใจที่จะมีที่ดินไว้ปลุกผักกิน เออนี่ท่านพี่ข้าอยากปรึกษาเรื่องพี่เสี่ยวฮวาสักหน่อยน่ะ นางถูกบ้านบิดาขายจะให้ไปเป็นอนุขุนนาง แต่นางหนีมาได้ข้าเกรงว่าพวกเขาจะมาตามนางกลับไป มีวิธีให้นางไม่ต้องถูกขายหรือไม่ อีกอย่างนางไร้ที่อยู่ เมื่อก่อนนางดีกับข้ามากนักตอนนี้นางลำบากข้าก็เลย...."

"เจ้าอยากช่วยนาง หากอยู่ด้วยกันเจ้าหึงข้าหรือไม่เล่า หื้ม"

"ข้าไม่หึงหวงหรอกเจ้าค่ะ แต่ว่านางอาจถูกคนครหา ทำเช่นไรดีเจ้าคะ" เมิ่งหย่งชวนไม่พูดหันหลังเดินกลับบ้านไปเลยไม่รอนางด้วย เสิ่นเยี่ยนฟางงงทันที โจวหยวนอดขำไม่ได้ งอนที่เมียบอกไม่หึงรองแม่ทัพเมิ่งท่านเกินไปหน่อยไหม