ลิขิตกาลบัลดาลรัก

เจียงเสี่ยวฮวา

เสิ่นเยี่ยนฟางหุงข้าวแล้วก็ต้มน้ำอุ้นให้เมิ่งหย่งชวนกับเมิ่งลู่เจินล้างหน้า วันนี้นางหุงข้าวขาว ตุ๋นไข่ นำเนื่อหมูมาผัดกับผักดองที่ซื้อมาจากตลาดวันก่อน ให้กินผักดองบ่อยๆนางคงได้ฟอกไตแน่ๆ ต้องปลูกผักกินเองแล้วแบบนี้ เมิ่งลู่เจินตื่นแล้วเขาออกมาช่วยพี่สะใภ้ ส่วนเมิ่งหย่งชวนหลับเป็นตายยังไม่ตื่น

ไม่ให้ง่วงได้ยังไง เมียร้องหาแต่เขาเอาแต่ป้อนนมเข้าปากเขาทั้งคืนต้องดูดนมให้เมียทั้งคืนนี่ก็ง่วงเป็นนะ เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นว่าสายมากแล้วเขายังไม่ตื่นจึงเข้าไปปลุก คนตัวโตเอาแต่งึมงำๆ

"ท่านพี่ๆ สายแล้วเจ้าค่ะตื่นได้แล้ว เห้อตื่นสักทีสิโว้ยเมิ่งหย่งชวนเจ้าจะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง กลางคืนเจ้าทำอะไรไม่หลับไม่นอนห๊ะ"

ในเมื่อปลุกดีๆไม่ชอบๆแบบฮาร์ดคอแม่ก็จัดให้ไอ้เด็กบ้านนี่ เสิ่นเยี่ยนฟางเขย่าจนเขามึนเหมือนกันแรงเยอะจริงๆลุกกวางน้อยตัวนี้ เมิ่งหย่งชวนที่ปรือตามามองเมียสาวก็อมยิ้ม เวลานางโมโหมันช่างน่าดูจริงๆ ก่อนจะแกล้งละเมอคว้าเอาร่างบางลงมาหาแล้วพลิกไว้ใต้ร่างหนาของตน

จมูกโด่งไซ้พวงแก้มขาว ไต่ลงมายังซอกคอนก่อนจะมาถึงไหปลาร้ามือหนาปลดสาบเสื้อนางออก อยากรู้ว่าเขาลิ้นดีแค่ในฝันไหมหรือ เดี๋ยวจะให้ได้รู้

เสิ่นเยี่ยนฟางผลักเขาออกแต่กลับสู้แรงเขาไม่ไหว น่าแปลกนางเป็นหน่วยซิลเก่านะแต่ทำไม่พออยู่ใกล้เมิ่งหย่วงชวนนางเหมือนเป็นง่อยเลย ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านเขาทุกครั้ง เมิ่งหย่งชวนอมยิ้ม ภรรยาเขาเป็นคนมีเรี่ยวแรงมหาศาล ทำนาสามสิบหมู่คนเดียวภายในสามวัน เขาต้องป้องกันตัวเองจำต้องมีวิธีจี้จจุดนางร้อยแปดไม่ต้องห่วงเมียจ๋าข้ากินเจ้าได้

"ท่านพี่ ป ปล่อย ข ข้านะ อื้อ ท ท่านทำอะไรเนี่ย"

"อื้อ อย่ากวนสิคนจะนอน"

"ม เมิ่งหย่งชวนเจ้าจะมาละเมออะไรเวลานี้กันห๊ะ อย่าจับนมข้าสิตาบ้า อ่าห์ อย่า ด ดูดนมข้านะ อื้อ เมิ่งหย่งชวนตื่นๆได้แล้ว"

"เสี่ยวฟางจ๋าเจ้าหอมเหลือเกิน อืมอยากกอดเจ้าเหลือเกิน"

ปากหยักได้รูปละจะเต้านมแสนหวานก่อนจะแกล้งละเมอหนักขึ้น จากนั้นก็ก้มลงดูดต่อตวัดลิ้นจนเสิ่นเยี่ยนฟางครางออกมา มันช่างเหมือนความฝันเมื่อคืนยิ่งนัก ม มันดีกว่าเมื่อคืนอีก นางไม่รู้เลยว่าเขาไม่อยากให้นางติดใจเขาในความฝัน เขาต้องการให้นางติดใจเขาทั้งเวลาตื่นและเวลานอนให้นางลุ่มหลงเขาเหมือนที่เขาลุ่มหลงนาง

"ท่านพี่ พ พอแล้ว อื้อ เสียวข้าเสียวท่านพอเถอะ ฮ่าห์ เมิ่งหย่งชวนเจ้าตื่นสักที อื้ออออ"

"ปากบอกให้ข้าหยุดแต่กลับแอ่นอกขึ้นหาเช่นนี้หรือแม่ลูกกวางน้อย รออีกไม่กี่วันเท่านั้นเมิ่งหย่งชวนเจ้าใจเย็นๆ รอกลับมาจากบ้านจางหมิ่นก่อนข้าจะจับเจ้ากินทั้งตัวเลย "

เสิ่นเยี่ยนฟางสอดมือเขาเรือนผมดำขลับของเมิ่งหย่งชวน กดใบหน้าคมคายให้แนบชิดหน้าอกอวบอัดของตน

"ท่านพี่ ข้าเสียวไม่ไหวแล้วตื่นสักที อื้อออ ท่านพี่อย่าเกเรได้ไหม อ่าห์ เสียว"

คนตัวโตไม่อยากปล่อยนางเลย เขาแกล้งค่อยๆลืมตาก่อนจะสบตานาง เสิ่นเยี่ยนฟางหน้าแดงไปหมดแล้ว มือหนายังคงกอบกุมเต้านุ่มนิ่มของนางเอาไว้ เสิ่นเยียนฟางจะหันหน้าหนีแต่เขากลับจับปลายคางนางให้สบตา

"เสี่ยวฟางพี่ละเมออีกแล้ว ขอโทษนะคนดีแต่เหตุใดเจ้าหวานนักนะ น่ารักเสียจริงๆเมียจ๋า"

"ใครเขาละเมอแบบท่านกันบ้างคนบ้า สายแล้วลุกเถอะอย่ามองข้านะ ปล่อยก่อนข้าจะใส่เสื้อ"

"มากกว่ามองก็ทำไปแล้วไม่งั้นจะรู้หรือว่าเจ้าหวานขนาดนี้ เสี่ยวฟางถ้าข้าไม่ละเมอคงไม่รู้ว่าเจ้าน่ากินขนาดไหน ขออีกหน่อยสินะ เด้กดียังไม่อิ่มเลย"

"พอเลยนะ ลุกได้แล้วข้าหนัก อื้อ ท ท่านพี่ อื้ออ เสียวนะ อื้อ"

เมิ่งหย่งชวนละเมียดละไมอยู่กับเต้าสองข้างจนเสิ่นเยี่ยนฟางอ่อนระทวยแล้ว นางทำได้แค่แอ่นอกขึ้นหาปากร้อนนั้นให้เขาดูดดื่มจนพอใจ

"ท่านพี่สารภาพมานะท่านลักหลับข้าหรือไม่ อ๊าย ดูดดีๆอย่าเม้มแล้วดึงสิข้าเสียวจะตายแล้ว"

"พี่เปล่าใครจะทำเช่นนั้น กลัวว่าเจ้าจะจับข้าทุ่มข้าไม่อยากพิการแบบลุงใหญ่นะ อืมหวานจริงๆ อยากกอดอยากดูดเจ้าทั้งวันเลย เสี่ยวฟางวันนี้พี่จะไปเอาที่ดินคืนมา เห็นที่ดินตรงข้ามบ้านเราไหมนั่นเป็นของพี่กับอาเจิน"

"อ่าห์ ห เห็น ท่านพี่พอก่อนนะเมียช้ำหมดแล้ว ไว้กินวันหลังบ้างนะเจ้าคะ อื้อออ"

"เสี่ยวฟาง พี่อยากเข้าหอ กลับมาจากบ้านเศรษฐีจางเจ้าให้พี่นะคนดี"

"ดะ ได้ แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนนะเจ้าคะ พะ พอแล้ว"

เมิ่งหย่งชวนดูดแรงๆสองสามทีก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้นาง เขาอ้อยอิ่งเขี่ยปลายถันเล่นจนเสิ่นเยี่ยนฟางต้องตีมือเขา จากนั้นก็พากันมาออกจากห้องมากินข้าว เมิ่งลู่เจินเห็นพี่สะใภ้หน้าแดงก็สงสาร

"พี่สะใภ้ ท่านยังไม่หายไข้หรือขอรับ หน้าท่านแดงมากเลย ข้าจะไปยกยามาให้ท่านนะขอรับ"

"ม ไม่เป็นไรอาเจินอย่าลำบากเลย พอดีฝนตกเมื่อคืนอากาศเลยอบอ้าวน่ะ"

เมิ่งหย่งชวนสบตานางก่อนจะคีบไข่ตุ๋นข้าปาก เขาแกล้วนางโดยการค่อยๆดูดมันเข้าปากแทนที่อ้าปากกอนทีเดียวอีกทั้งยังทำเสียงดังอีกด้วย เสิ่นเยี่ยนฟงใบหน้าเห่อร้อนแดงจนถึงใบหูแล้ว เมิ่งหย่งชวนหัวเราะเสียวดัง เมียเขาเวลาอายนี่น่าจับมานั่งตักแล้วปล้ำจูบนัก

ทั้สามคนกินข้าวเรียบร้อยแล้วเสิ่นเยี่ยนฟางก็เก็บสำรับไปล้าง เมิ่งหย่งชวนตั้งใจจะไปเอาที่ดินคืนจึงไปบ้านู่ใหญ่ก่อนเพื่อแจ้งให้ทราบว่าเขาจะซ่อมบ้าน แต่พอออกมาถึงหน้าบ้านก้เจอกับสตรีนางนึงอายุไม่น่าเกินสิบหกสิบเจ็ด แต่งตัวมอมแมมถือห่อผ้าอยู่น้ำตาเกรอะกรังจึงเอ่ยถามไถ่

"แม่นางเจ้ามาหาใคร ที่นี่มีแค่ข้ากับเมียหากต้องการมาหาคนต้องไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน"

"พี่ชายข้ามาหาเสี่ยวฟาง พวกเขาบอกว่านางอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ

"เสี่ยวฟางหรือ เสิ่นเยี่ยนฟางหรือ"

"ใช่เจ้าค่ะ ข้าแซ่เจียงชื่อเจียงเสี่ยวฮวาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนาง ท่านช่วยเรียกน้องสาวข้าให้หน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ"

เมิ่งหย่งชวนคิดไม่ออก ไหนว่านางไม่มีพี่น้องไง อยู่กับอาหญิงของนางบิดาไปค้าขายส่งเงินมาให้อย่างเดียวก็ถูกอาหญิงนางยึดไปหมด แล้วนี่คืออะไรอยู่ๆมีญาติโผล่มา

เมิ่งหย่งชวนเดินไปหาเสิ่นเยี่ยนฟางในบ้าน นางกำลังซ่อมตะกร้าอยู่เพื่อไปเก็บผักป่า เขาดุนางไม่อยากให้นางออกไปโดนลมแต่นางกลับบ่นเขาว่าให้กินแต่ผักดองพอดีนางคงขึ้นเกลือ ไตวายอะไรอีกอย่างก็ไม่รู้เขาเลยตามใจนาง

"เสี่ยวฟางมีคนมาหาบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องเจ้าชื่อเจียงเสี่ยวฮวา"

"หื้ม เจียงเสี่ยวฮวาหรือ"

เสิ่นเยี่ยนฟางพยายามนึกหาความทรงจำของร่างเดิม ก็นึกได้ว่าเจียงเสี่ยวฮวาเป็นบุตรสาวอาหญิงใหญ่เสิ่นหว่านแต่งไปสกุลเจียงที่หมู่บ้านแปดสิบลี้ ครั้งก่อนมาหานางบ่อยๆซื้อขนมเสื้อผ้ามากฝาก แต่พออาหญิงรองกลับไปอาหญิงเล็กก็มักจะมาแย่งไปทุกครั้ง ว่าแต่นางมาทำไมกันนางไม่หามาปีกว่าแล้ว

"ข้าจะออกไปเจอนางสักหน่อย ท่านพี่จะเข้าเมืองก็รีบเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวไม่ทันเกวียนบ้านท่านปู่หลง"

"ได้ อย่าโดนลมนานนักนะให้อาเจินไปช่วยด้วยเสี่ยวฟางวางตะกร้าแล้วเดินมานี่หน่อย"

เสิ่นเยี่ยนฟางวางตะกร้าในมือเดินไปหาเขา เมิ่งหย่งชวนรั้งนางมาจูบเนิ่นนานจนเสิ่นเยี่ยนฟางประท้วง

"อื้อๆๆ พอแล้วท่านนี่หื่นกามลามกได้ตลอดเวลาสิ"

"ก็เจ้าน่ากินขนาดนี้พี่จะไม่หิวได้อย่างไร"

"พอแล้วเดี๋ยวน้องชายท่านมาเห็น เป็นบัณฑิตแบบใดไม่รู้จักสำรวม ข้าไปเจอนางก่อนอยากรู้นางมาทำไม่ ไม่เจอมาปีกว่าแล้ว"

เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นสตรีแก่กว่านางหนึ่งปีนั่งกอดห่อผ้าสายตาทอดไปไร้จุดหมาย เจียงเสี่ยวฮวาไปหาน้าเล็กที่บ้าน แต่ถูกนางทั้งด่าทั้งไล่ ตอนที่ท่านแม่ยังอยู่ให้เงินทองพวกนางไม่น้อย ตอนนี้ท่านแม่ไม่อยู่แล้วแค่ขอนอนสักคืนนางยังไม่ยอม

"พี่หญิงใหญ่ท่านมาได้อย่างไร"

"เสี่ยวฟาง ฮือๆๆๆๆๆๆ"

เสิ่นเยี่ยนฟางตกใจอยู่ๆนางก็เข้ามากอดเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวไม่พูดไม่จา เสิ่นเยี่ยนฟางมองหน้าสามีที่กำลังจะออกไปเขาเดินเลี่ยงไปให้พวกนางคุยกัน

"พี่หญิงใหญ่เกิดอะไรขึ้นอาหญิงรองเล่านางไม่มาด้วยหรือ แล้วเหตุใดท่านแต่งตัวมอมแมมเช่นนี้กัน"

"ฮือๆๆ ท่านแม่ข้านางจากไปแล้วจากไปได้สองเดือนแล้ว"

"อะไรนะเจ้าคะ นางเป็นอะไรหรือพี่หญิงก่อนหน้านางก็แข็งแรงดีมิใช่หรือ"

"นางป่วยไม่ทราบสาเหตุ ฝังนางไม่นานท่านพ่อก็แต่งเมียใหม่ ท่านย่าเห็นดีเห็นงาม แม่เลี้ยงข้านางอยากเอาใจท่านพ่ออยากให้เขาได้สนิทกับเหล่าขุนนางจึงเสนอข้าให้ไปเป็นอนุของขุนนางคนหนึ่ง แล้วทุกคนก็เห็นดีเห็นงาม ข้าไม่ยอมก็ถูกขังถูกล่ามโซ่ ข้าหนีมาได้เพราะพวกนางเผลอเปิดประตูทิ้งไว้"

"ที่นี่ไกลมากท่านมาถึงที่นี่ได้ไม่ง่ายเลยนะ"

"ข้าไปหาน้าเล็กแต่นางขับไล่ข้า ทั้งที่ท่านแม่ช่วยนางมากมายนัก นางด่าเจ้าว่าแพศยา ยั่วยวนสามีนางๆเลยขายเจ้าทิ้ง พอดีข้าเจอป้าจูนางบอกว่าเจ้าแต่งงานมาที่นี่"

"ท่านไปพักผ่อนในบ้านก่อนเถอะ ข้าจะไปเก็บผักป่าสักหน่อย ฝนตกมาหลายวันอยากหาผัดสดกินบ้าง กินแต่ผักดองจนตัวเหม็นหมดแล้ว เดี๋ยวสามีข้ากลับมาค่อยปรึกษาเขา ท่านหนีมาได้เขาก็มาตามได้ เรื่องกฎหมายคงต้องพึ่งท่านพี่"

"อืม ข้าไปเก็บผักป่าด้วยนะ"

เสิ่นเยี่ยนฟางพยักหน้า เด็กคนนี้ดีต่อร่างเดิมนัก นางรู้ว่าอาหญิงของร่างเดิมร้ายกาจจึงมักซ่อนเหรียญอีแปะไว้ให้เสิ่นเยี่ยนฟางเสมอเวลามาเยี่ยม เฮ้อไอ้เรื่องขายบุตรหลานกินในสมัยโบราณนี่เป็นเรื่องน่ารังเกียจสำหรับเจ๊จริงๆเลย