ลิขิตกาลบัลดาลรัก

นี่ข้าละเมออีกแล้วหรือ

เสิ่นเยี่ยนฟางกอดเอวเขาเอาไว้ มือบางลูบใบหน้าหล่อเหลา นิ้วโป้งนวดหว่างคิ้วให้เขาก่อนจะเอ่ยกับเมิ่งหย่งชวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ที่ผ่านมาข้าไม่รู้ว่าท่านกับอาเจินเจอเรื่องเลวร้ายอะไรมา แต่เมิ่งหย่งชวนปลายเท้าคนเราชี้ไปข้างหน้าก็เพื่อให้ก้าวเดินไปข้างหน้ามิใช่ให้เดินถอยหลังหรือยืนอยู่ที่เดิม"

เมิ่งหย่งชวนยิ้มให้นางกดปลายคางตนเองกับหระหม่อมนางเสิ่นเยี่ยนฟางยอมให้เขากอดนางพักใหญ่ จากนั้นเมิ่งหย่งชวนก็ลงจากเตียงแล้วช้อนอุ้มนางไปในครัว ก่อนจะช่วยนางก่อไฟหุงข้าว เสิ่นเยี่ยนฟางให้เขาไปปลุกเมิ่งลู่เจินเดี๋ยวคืนนี้จะนอนไม่หลับ

"ท่านไปปลุกน้องชายเถอะ เดี๋ยวคืนนี้นอนไม่หลับที่เหลือข้าทำเองได้"

เมิ่งหย่งชวนเข้าไปปลุกเมิ่งลู่เจิน เสิ่นเยี่ยนฟางรู้สึกว่าเขามีปมในใจและเป็นปมใหญ่มากเสียด้วย เด็กคนนี้อายุแค่นี้แบกอะไรไว้บนบ่ามากมายนักนะ แต่นางรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากนัก จะมีบุรุษในยุคโบราณกี่คนที่ซักผ้าเปื้อนระดูให้ภรรยา

ตอนนี้นางรู้สึกคัดๆเต้านมแปลกๆความฝันนั่นทิ้งความรู้สึกเหมือนจริงขนาดนี้เลยหรือ ให้ตายสิชาติก่อนมีแฟนก็ถูกสวมเขาก่อนแต่งงานยังไม่ทันได้คบคนใหม่ ไม่ได้เปิดซิงก็ตายเสียก่อน ความรู้สึกแบบนี้เรียกอารมณ์กำหนัดหรือเปล่านะ เฮ้อไม่คิดๆๆๆ

อุ่นหมูตุ๋นต่อเถอะ เดี๋ยวต้องตกลงกับสามีฟ้าประทานสักหน่อยเรื่องกินยา ขมจะตายให้กินอีกฆ่าเจ๊ให้ตายเลยดีกว่า

ไม่นานเมิ่งลู่เจินก็ออกมาพร้อมพี่ชาย เขาไปล้างหน้าบ้วนปากก่อนจะมานั่งข้างๆเสิ่นเยี่ยนฟาง นางทาน้ำมันให้เขาเบาๆดุเสียงเข้ม

"วันหลังอย่าทำแบบนี้ อาเจินมือเจ้าเหมาะที่จะจับพู่กันมากกว่า อยากสานเครื่องเรือนพี่ไม่ว่าแต่อย่าทำจนตนเองบาดเจ็บ อีกหน่อยพี่หาเงินเจ้าไปเรียนหนังสือ พี่ชายเจ้าก็ต้องไปเรียนเช่นกัน"

"พี่สะใภ้ ข้าอยากสานต้นหวายที่ท่านบอกขอรับ"

"ฝนตกแบบนี้ขึ้นเขาไม่ได้ ทางลื่นอีกทั้งสัตว์มีพิษเยอะ รออีกสักพักเถอะ พี่จะซ่อมบ้านด้วย"

เสิ่นเยี่ยนฟางทาน้ำมันให้เสร็จก็เก็บกระปุกยา ยาของหมอจ้าวนับว่าดีพอสมควร นางกำลังจะตกลงกับเมิ่งหย่งชวนแต่เขาเอ่ยมาก่อน

"กินอีกสองมื้อนะเด็กดี พรุ่งนี้จะไปขอซื้อยาลูกกลอนให้"

เสิ่นเยี่ยนฟางพยักหน้า

สามคนนั่งอยู่หน้ากองไฟ ด้านนอกฟ้าเริ่มมืดแล้วเสิ่นเยี่ยนฟางวาดรั้วที่ต้องการทำ วาดแบบห้องน้ำที่นางอยากได้ เงินที่เขาหามาได้นางจะใช้ให้น้อยที่สุด เขาไปอยู่เมืองหลวงอาหารการกินล้วนต้องจ่ายแพง เงินนั่นสำคัญกับเขามากกว่า

เสียงนกร้องข้างนอกเสิ่นเยี่ยนฟางได้ยินก็นิ่วหน้า นางบ่นเบาๆ แต่เมิ่งหย่งชวนนั่นได้ยินชัดเจนนางฉลาดกว่าที่คิดจริงๆ

"เสียงนกแปลกๆ เหมือนเสียงส่งสัญญาณลับมากกว่า หมู่บ้านกันดารมีคนส่งสัญญาณลับติดต่อกันด้วยหรือ นายพรานก็ไม่น่าใช่"

"เสี่ยวฟาง มีอะไรหรือ"

"อ้อ เปล่ากินข้าวเถอะ ฟ้าร้องอีกแล้วพรุ่งนี้ข้าอยากไปหาเก็บผักป่าหรือเห็ดสักหน่อย ฝนตกใหม่ๆ น่าจะมีของดีมากมายนัก ปู่เก้าจะเอาโม่หินมาส่งพรุ่งนี้ด้วยใช่หรือไม่"

"ใช่ แต่เจ้ายังมีระดูอยู่อย่าโดนอากาศเย็นเลย อยากกินอะไรข้าจะไปหามาให้"

"เฮ้อ ช่างเถอะอยู่เป็นไข่ในหินให้เจ้าไปอีกสักสองสามวันก็ได้ กินข้าวๆ"

จากนั้นก็มีแต่เสียงหัวเราะของเมิ่งหย่งชวน เสิ่นเยี่ยนฟางมองค้อนเขา ส่วนเมิ่งลู่เจินเห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้ไม่ทะเลาะกันอีกเขาก็ดีใจ

ยามห้าย(21.00-22.59)ทั้งสามจึงพากันแยกย้ายเข้านอน เดิมทีพวกเขามักจะนอนแต่วัน แต่เพราะเมียสาวแสนสวยไปฉกเงินจากอันธพาลมาได้จึงไม่ต้องกังวลเรื่องประยัดน้ำมันตะเกียงอีก

แม้ว่าเมิ่งหย่งชวนจะสามารถคัดอักษรหาเงินได้แต่ก็ไม่มาก ท่านพ่อทิ้งเงินไว้ให้เขาเกือบสามพันตำลึง แต่เพราะเขายังไม่ได้แยกบ้านจึงไม่เอาออกมา ตอนที่ท่านปู่ใหญ่หาสตรีมาให้เขาแต่งงานเขาก็ไม่ควักค่าสินสอดด้วยซ้ำ

นั่นจึงทำให้ไม่มีใครอยากยกบุตรสาวให้บัณฑิตยากจนที่มีสินสอดแค่แป้งสาลีกับเงินหนึ่งตำลึง แต่เงินที่มีมันยังไม่พอเงินเพียงนั้นไม่สามารถให้เมียกับน้องชายอยู่โดยไม่ต้องไปทำงานได้ เขาต้องหาเพิ่มดูเหมือนเมียเขาจะชอบเงิน

เสิ่นเยี่ยนฟางที่กำลังนอนคิดเรื่องความฝัน ทำไมมันเหมือนจริงยิ่งนักนะ ในฝันเหมือนกับว่านางเชื้อเชิญเขาแถมยังส่งเสียงครางพอใจอีกด้วย เมิ่งหย่งชวนหน้าตาดีอันนี้นางยอมรับ เกิดมาสองชาติแล้วเพิ่งเจอคนที่พูดได้เต็มปากเลยว่าหล่อเขาหล่อมากจริงๆ

แต่เสิ่นเยี่ยนฟางเอ๋ยเขาหล่อแล้วอย่างไรเล่า หล่อนจะเอาเขามาฝันเปียกทุกคืนแบบนี้ไม่ได้นะ จะให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งมามีอิทธิพลเหนืออารมณ์ความรู้สึกของหล่อนแบบนี้ไม่ได้ เมิ่งหย่งชวนกำลังรอให้นางหลับ คนของเขามารอนานแล้ว หากนางยังไม่หลับเดี๋ยวฝนจะตกเสียก่อน

"เสี่ยวฟางไม่ง่วงหรือ นอนได้แล้วนะคนดี"

"เมื่อกลางวันนอนเยอะไปน่ะ เมิ่ง เอิ่ม หากท่านพี่ท่านง่วงก็นอนก่อนก็ได้นะเจ้าคะ ข้าง่วงเมื่อไหร่ก็นอนเอง"

"ไม่ง่วงจริงหรืองั้นหาอะไรทำไหม"

"หาอะไรทำหรือ แล้วท่านจะทำอะไรกันเล่า มืดค่ำป่านนี้แล้ว อื้อออ"

เมิ่งหย่งชวนแนบริมฝีปากลงมา ปลายลิ้นปาดไปมาบนริมฝีปากบางเสมือนออดอ้อนให้นางยอมอ้าปากให้เขาลุกล้ำ เสิ่นเยี่ยนฟางถูกเขาอ้อนไม่ไหวนางยอมจูบตอบเขาในที่สุด ลิ้นร้อนเกี่ยวลิ้นหวานของนาง เขาเกี่ยวพันลิ้นเล็กแล้วดูดอย่างกระหาย

เสิ่นเยี่ยนฟางถึงกับเสียวซ่าน แต่ในความรัญจวนนางคิดได้อย่างหนึ่ง เหมือนเมื่อคืนนางจะฝันแบบนี้ ฝันว่านางจูบกับเขาแล้วเขาไล้ลิ้นร้ายกาจของเขาพันแล้วดึงลิ้นเล็กๆของนางมาดูด ฝันจริงหรือเปล่า หรือเขาลักหลับนางแต่ทำไมนางไม่ตื่นเล่า

คนตัวโตเริ่มไต่จมูกลงมาที่ลำคอขาวเนียน มือหนาเริ่มไต่เข้าสาบเสื้อจนเสิ่นเยี่ยนฟางต้องจับมือเขาออก แล้วมองหน้าเขาจริงจัง รอยดอกเหมยที่หน้าอกนี่บอกไม่ใช่ฝีมือเขาใครจะเชื่อ คนบ้านี่ลักหลับนางจริงๆด้วย

"เมิ่งหย่งชวนไอ้เด็กโรคจิตเจ้าลักหลับข้าหรือ หน้าอกข้ามีแต่รอยแดงเต็มเลย"

"นี่ข้าละเมออีกแล้วหรือ ไหนขอดูหน่อยสิเสี่ยวฟาง คนดีเจ้าจับสาบเสื้อแน่นเพียงนี้ข้าจะดูได้อย่างไรเล่า"

"มะ ไม่ต้อง ละ เลยนะคนบ้านี่ หากคืนนี้ละเมออีกไปนอนนอกห้องข้าเลย คนทุเรศมีใครละเมอแบบเจ้าบ้างไอ้เด็กป่วยทางจิต"

จากนั้นเสิ่นเยี่ยนฟางก็หันหลังให้เขา เอาหมอนมากั้นกลางลุกไปใส่เสื้อผ้าอีกสองชั้นมัดปมจนแน่นกันไอ้เด็กบ้านี่ละเมออีก เมิ่งหย่งชวนหัวเราะ คิดว่ารอดหรือแม่ลูกกวางน้อยเดี๋ยวก็รู้

ไม่นานเสิ่นเยี่ยนฟางก็หลับไปเพราะยังคงมีไข้เล็กน้อยรวมถึงเพลียจากการเสียเลือดด้วย ดีที่เมิ่งหย่งชวนลุกมาต้มน้ำตาลทรายแดงให้นางดื่มบ่อยๆ เสิ่นเยี่ยนฟางหลับไปแล้วเมิ่งหย่งชวนรอพักนึงจึงสกัดจุดนาง

เสิ่นเยี่ยนฟางเป็นคนรู้สึกตัวไวมาก นางมีสัญชาตญาณระแวงภัยที่ดีมากบางครั้งเหมือนนางจะดีกว่าเขาที่ติดตามบิดาที่เป็นสำนักคุ้มภัยคุ้มครองสินค้ามาตั้งแต่เด็กเสียอีก เมื่อเห็นนางหายใจสม่ำเสมอสงบนิ่งเขาจึงออกจากบ้านไปหาคนที่มาติดต่อ