ลิขิตกาลบัลดาลรัก

เมิ่งหย่งชวนผู้อบอุ่น

เมิ่งหย่งชวนพ้นจากบ้านเรือนชาวบ้านก็ดีดตัวเหินกลับบ้านทันที พอเขาเข้าประตูบ้านฝนก็ตกลงมาพอดี เปาแปะๆๆๆซู่ๆๆๆๆ เสียงฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างแรง ลมกรรโชกจนต้นไม้หักโค่น ดีที่บ้านเขาไม่ใกล้ต้นไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก

บ้านนี้เป็นอิฐ หลังคากระเบื้องอย่างดี แต่กลับถูกท่านปู่กับท่านย่ามาถอดถอนเอาไปจนเกือบหมด ชาวบ้านสงสารจึงไปตัดหญ้าคามาช่วยกันมุงให้เขา เมิ่งหย่งชวนกับน้องชายเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ห้าวัน สิ่นเยี่ยนฟางแต่งให้เขามาสามวันแล้ว

ตั้งแต่เมื่อเช้าที่นางฟื้นขึ้นมาหลังจากตกน้ำเขารู้สึกว่านางป็นสตรีที่ไม่กลัวใครพร้อมท้ารบกับทุกคน คนที่ไปสืบข่าวมาให้บอกแค่ว่านางเป็นคนแข็งแรง มีพละกำลังจนอาสาวรังเกียจหาว่าเป็นตัวประหลาด อาเขยของนางพยายามลวนลามนางจนถูกนางเอาหมอนไม้ฟาดหัวแตกก็ยังไม่ยอมล้มเลิก เสิ่นเยี่ยนฟางจึงจับเขาเหวี่ยงออกไปกระแทกกับประตูบ้านจนพัง นั่นทำให้อาหญิงของนางโกรธจัดถึงขั้นประกาศขับไล่

เมิ่งหย่งชวนเห็นคนตัวเล็กที่นอนหลับไหลก็เทสุราใส่ชามก่อนจะค่อยๆใช้ผ้าสะอาดที่ซื้อมาวันนี้ชุบสุราเช็ดบาดแผลให้นาง เมิ่งจื่อลงมือโหดเหี้ยมจริงๆ เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าใครจะโชคร้ายได้นางไปกันนะ

ทันทีที่สุราถูกเข้ากับบาดแผล เสิ่นเยี่ยนฟางก็นิ่วหน้าทันที นางรู้สึกแสบๆ สะลึมสะลือก็เห็นเมิ่งหย่งชวนกำลังล้างแผลให้นางอยู่จึงพยายามลุกขึ้น

"นอนลงเถอะข้าเช็ดให้ เจ้าไข้สูงเพียงนี้เสี่ยวฟางนอนนิ่งๆ"

"ขอบคุณ"

"ระหว่างเรามีอะไรต้องขอบคุณ เจ้าเกรงใจข้าทำไมเจ้าเป็นเมียข้า เมียป่วยข้าดูแลก็เป็นเรื่องถูกต้อง นอนนิ่งๆอย่าดื้อ เจ้าหายแล้วจะได้มาดูแลข้า แค่กๆๆ"

เมิ่งหย่งชวนไอออกมา เสิ่นเยียนฟางเห็นใบหน้าเขาที่กระทบแสงเทียนก็เผลอมอง เขารูปงามจริงๆเกิดมาไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อนเลย จากนั้นก็ผล็อยหลับไป

เมิ่งหย่งชวนที่เช็ดแผลเสร็จแล้วเห็นนางกระสับกระส่ายก็ค่อยๆถอดชุดชั้นนอกนางออก ก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้ เมิ่งหย่งชวนสะกดกลั้นอารมณ์ปราถนาของตน เบื้องหน้านั้นเป็นสตรีสมส่วนจริงๆ เอวคอดกิ่ว หน้าอวบอิ่ม ลำคอระหง

"นางป่วยยอยู่นะเมิ่งหย่งชวนเจ้าท่องไว้ รอนางหายก่อนเจ้ามีเวลาอีกเยอะ เสิ่นเยี่ยฟางเจ้าเป็นปีศาจราคะหรือไร อยู่ใกล้เจ้าทำข้าควบคุมตนเองไม่ได้ทุกทีเลย"

เมิ่งหย่งชวนบ่นไปเช็ดตัวให้นางไปจนกระทั่งเขาเช็ดเสร็จ เขาอิดออดอยู่นานเช็ดตัวนางไปแอบจูบนางไปฝากรอยรักทั่วตัว คนตัวเล็กถูกพิษไข้เล่นงานจนหลับไม่รู้เรื่อง

เมิ่งหย่งชวนใส่เสื้อผ้าให้นางกลับตามเดิมก่อนจะไปอุ่นยาให้นางอีกครั้ง จากนั้นเขาก็มาปลุกคนตัวเล็กลุกขึ้นมากินยาอีกครั้ง

"เสี่ยวฟาง ลุกเถอะมากินยาได้แล้ว เด็กดื้อหรือว่าเจ้าอยากให้ข้าป้อนอีกหื้ม"

"อืม ปวดหัวไม่กินได้ไหมขอนอนก่อนนะ อื้อ อึกๆๆ"

เมิ่งหย่งชวนรู้ว่านางไม่ยอมกินแน่ๆจึงป้อนยาให้นางด้วยปากเขาอีกตามเคย กระทั่งยาหมดชาม เสิ่นเยี่ยนฟางงึมงำต่อว่าเขา

"ฮือๆๆ คนใจร้ายข้าไม่อยากกินมันขมนี่ ฮือๆๆ เมิ่งหย่งชวนคนนิสัยไม่ดี"

"อย่างอแง เดี๋ยวก็หายขมแล้วนะข้ามีน้ำผึ้งให้ด้วย"

เขาลังเลที่จะให้นางกินเองหรือว่าจะป้อนแบบเมื่อกี้ดี ในที่สุดเขาก็เลือกป้อนนางจากปากตัวเอง ครั้งนี้เขาจูบนางเนิ่นนานจนคนตัวเล็กประท้วงเพราะหายใจไม่ทัน

เมิ่งหย่งชวนทอดกายลงนอนเคียงข้างกอดนางเอาไว้กระซิบข้างหู

"อากาศหนาวข้ากอดเจ้านะคนดี เจ้าเป็นไข้ต้องอบอุ่นไว้ อย่าดื้อนะเสี่ยวฟาง"

เสิ่นเยี่ยนฟางหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา บวกกับพิษไข้ แต่คนตัวโตกับนอนไม่หลับ ร่างนุ่มนิ่มทำเขาไม่สามารถข่มตาได้

"เด็กดื้อ อย่าโทษข้านะเจ้าเย้ายวนน่ารักเกินไป ข้าไม่ล่วงเกินหรอกขอแค่ชื่นใจเองนิดหน่อยนะ"

เมิ่งหย่งชวนจี้จุดหลับให้นาง ก่อนจะจุมพิตเบาๆ ใบหน้าเขาฝังอยู่ที่ซอกคอ ไล่มาถึงจุดชีพจร จูบไล่ไปถึงเนินออก ก่อนจะคลายสาบเสื้อนางออก เต้าเต่งตึงดีดผึงสู่สายตาเขา ปลายถันสีชมพูสวยทำเอาเมิ่งหย่งชวนถึงกับกลืนน้ำลาย

"นี่ข้าโรคจิตถึงเพียงนี้เชียวหรือถึงขั้นลักหลับเมียตัวเอง ให้ตายเถอะเสิ่นเยี่ยนฟางเจ้าร่ายมนต์อันใดใส่ข้ากันแน่ "

ปากก็โทษคนนอนหลับก่อนปากหยักได้รูปจะครอบครองเม็ดทับทิมดูดสลับสองข้างไปมาจนคนตัวเล็กบิดตัวเพราะความเสียวซ่าน แต่นางไม่อาจตื่นมาได้เพราะถูกเขาจี้จุดอยู่

เสิ่นเยี่ยนฟางคล้ายกับนางกำลังฝัน เมิ่งหย่งชวนดูดกลืนอยู่นานสลับไปมา มือหนาเคล้นนคลึงอย่างหลงไหล ยิ่งนางครางเบาๆทำเอาเขาแทบคลั่งแล้ว เขาอยากปลดปล่อยจะทำเช่นไรดี ไม่อยากเอาเปรียบนางมากกว่านี้

เมิ่งหย่งชวนคว้ามือบางมากำรอบแก่นกายตนเองก่อนจะรูดเบาๆ แล้วก็เร่งไม่นานเขาก็สุขสมคำรามออกมา มันพุ่งแรงไปหน่อยเปื้อนแก้มนวลจนเขาอมยิ้ม กระซิบข้างหู

"เจ้าหายดีเมื่อไหร่ข้าจะลงโทษเจ้า โทษฐานที่เจ้าทำให้ข้ากลายเป็นคนวิปริตลักหลับเมียตัวเองเด็กดื้อ"

จัดการตนเองเรียบร้อยก็นอนกอดนางแล้วหลับไป ปลายยามเหมาได้ยินเสียงเสิ่นเยี่ยนฟางครางออกมา

"ฮือๆๆ โอยย ปวด ข้าปวดท้อง อื้อ ปวดมากเลย " เสิ่นเยี่ยนฟางรู้สึกเหนียวๆที่กลางหว่างขา อีกทั้งมันอุ่นๆ เมิ่งหย่งชวนรีบลุกมาดูก่อนจะปลุกเรียกนาง

"เสี่ยวฟางเป็นอะไรไปตอบข้าสิ"

"อื้อ ตาทึ่มข้าปวดท้องเหมือนว่าข้าจะมีระดู ข้าไม่มีผ้าซับระดูด้วย อื้อ ปวดมากเลย เจ้าออกไปเถอะ ข้าสกปรกไปนอนกับอาเจินก่อน ขอข้าจัดการตนเองก่อนนะ"

"เจ้าอยู่นิ่งๆนะเดี่ยวข้ามา"

เมิ่งหย่งชวนรีบไปบ้านปุ่หลงทันที เมื่อมาถึงก็ถามหาท่านย่าเสิ่นภรรยาท่านปู่หลง

"ท่านย่าขอรับ ท่านย่าใหญ่มิทราบว่าท่านย่าตื่นหรือยังงขอรับ"

"ใครมาเรียกแต่เช้าเชียว อ้าวอาชวนหรือมีอันใด ภรรยาเจ้านางอาการหนักขึ้นหรือ"

"ไม่ใช่ขอรับท่านปู่ใหญ่ เอ่อท่านย่าใหญ่อยู่หรือไม่ขอรับ ข้ามีเรื่องรบกวนสักนิด"

"อ้อๆๆ ภรรยาข้าอาชวนมีเรื่องจะคุยกับเจ้าแหนะออกมาสักหน่อยเถอะ"

เสิ่นซื่อเดินออกมาในมือถือตะหลิวอยู่ด้วยแปลว่ากำลังหุงหาอาหารอยู่ เห็นหลานสามีมาหาก็แปลกใจจึงเอ่ยถามกลับไป

"อาชวนเจ้ามีธุระกับข้าหรือ ว่ามาเถอะ"

"เอ่ฮ ท่ายย่าใหญ่ขอรับ เสี่ยวฟางนางบอกว่าเหมือนนางจะมีเอ่อระดู แล้วนางไม่มีผ้าซับระดูข้าจะไปหาซื้อได้ที่ใดขอรับ แล้วหากข้าไปซื้อให้เมียจะได้ไหมขอรับ"

"ฮ่าๆๆๆ วาสนานังหนูเสิ่นคนนั้นจริงๆ มาเถอะเห็นว่าเมียเจ้าแซ่เดียวกับข้าเอ็นดูนางหน่อยก็ไม่เสียหาย เสี่ยวหว่านเอ๊ย เอาผ้าซับระดูเจ้ามาสักสามผืนให้พี่หย่งชวนของเจ้าเอาไปให้อาซ้อเจ้าที"

ไม่นานสตรีหน้าตางดงามนนึงก็เดินออกมาพร้อมกับห่อผ้าในมือ ก่อนจะส่งให้เมิ่งหย่งชวน

"พี่หย่งชวน นี่เป็นนผ้าซับระดูที่ข้าเย็บเองแต่ยังไม่เคยใช้ ท่านเอาไปให้อาซ้อใช้ก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

"ขอบใจนะเสี่ยวหว่าน ขอบคุณท่านย่าใหญ่ด้วยนนะขอรับ ข้าไปก่อนนะขอรับ นางร้องปวดท้องจนหน้าซีด"

"รีบไปเถอะ ระวังอย่าถูกน้ำเย็นต้องให้นางอุ่นเข้าไว้ อย่าออกมาโดนลม ต้มน้าตาลทรายแดงให้นางดื่ม เสี่ยวหว่านไปเอาน้ำตาลมาให้พี่ชายเจ้าสิ"

"ไม่เป็นนไรขอรับ เมื่อวานเสี่ยวฟางซื้อมานิดหน่อยเดี๋ยวข้าต้มให้นางเอง ไปก่อนนะขอรับ"

เมิ่งหย่งชวนรีบกลับบ้านทันที เขาเห็นหน้าตาที่ซีดจนไร้สีเลือดก็สงสารนางจับใจ เสิ่นซื่อมองตามไปก่อนจะเอ่ยกับหลานสาว

"เสี่ยวหว่าน หาบุรุษต้องหาให้เหมือนพี่หย่งชวนของเจ้า บุรุษเช่นเมิ่งอี้พยายามหลีกให้ไกล"

"เจ้าค่ะท่านย่า" จากนั้นทั้งสองคนก็กลับเข้าบ้านไปทำอาหารเช้าต่อ

เมิ่งหย่งชวนที่มาถึงบ้านก็เห้นเมิ่งลู่เจินกำลังต้มน้ำอยู่ เขาจึงเข้าไปหาน้องชาย

"อาเจินทำอะไรหรือ"

"ต้มน้ำตาลทรายแดงให้พี่สะใภ้ขอรับ เมื่อกี้ข้าต้มน้ำอุ่นให้นางล้างตัวแล้ว ตอนท่านแม่มีระดูท่านพ่อสอนให้ข้าช่วยท่านแม่ขอรับ"

เมิ่งหย่งชวนถอนหายใจ เขาเอาแต่เรียนหนังสือ ฝึกวิชาจึงไม่รู้เรื่องพื้นฐานพวกนี้เลย มือเรียวลูบสีรษะน้องชายจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อเห็นเสิ่นเยี่ยนฟางนอนตัวงออยู่จึงเข้านั่งข้างๆนางบนเตียง

"เสี่ยวฟาง ข้าไปขอผ้าซับระดูจากเสี่ยวหว่านมาให้เจ้า เอาไปใช้ก่อนวันหลังค่อยเย็บไปคืนนางก็ได้ เจ้าไหวหรือไม่ข้าช่วยนะ"

"อื้อ ไม่ต้องข้าเปลี่ยนเองได้ ท่านออกไปก่อนเถอะ"

"แต่เจ้าหน้าซีดมากเลยนะให้ข้าช่วยเถอะ"

"ตาทึ่ม ข้าสกปรกอยู่ท่านออกไปก่อนข้าทำเองได้รีบออกไปก่อน"

เมิ่งหย่งชวนไม่เข้าใจแต่ก็ยอมตามใจนาง เสิ่นเยี่ยนฟางค่อยๆลุกมาเปลี่ยนผ้าซับระดู นางปวดท้องมากนัก

ด้านนอกเมิ่งลู่เจินต้มน้ำตาลทรายแดงเสร็จแล้ว กำลังจะยกมาให้พี่สะใภ้ แต่เมิ่งหย่งชวนบอกว่าเขาจะจัดการเอง ให้น้องชายต้มข้าวต้มเดี๋ยวเขาออกมาช่วย เมื่อวานเสิ่นเยี่ยนฟางซื้อเนื้อหมูมาอีกทั้งปู่ใหญ่ให้ไข่ไก่มาจึงต้มข้าวต้มหมูกับไข่ต้มคนละฟอง

เสิ่นเยี่ยนฟางเปลี่ยนผ้าเรียบร้อยแล้วก็คลานขึ้นเตียงนอนต่อ ยุคโบราณไม่มีอะไรบรรเทาได้เลย มิน่าที่เขาว่าสตรียุคโบราณหากมีระดูจะไม่ออกจากบ้านกัน ปวดท้องจะตายอยู่แล้ว เมิ่งหย่งชวนเข้ามาหาพร้อมถ้วยน้ำตาลรายแดงต้ม ก่อนจะเรียกนางให้ลุกขึ้นมาดื่ม

"เสี่ยวฟางลุกมาดื่มน้ำตาลทรายแดงต้มสักหน่อยเถอะจะได้ดีขึ้น มาข้าจะช่วยให้เจ้าอุ่นท้อง"

เสิ่นเยี่ยนฟางค่อยๆลุกแล้วรับชามมาดื่ม เมิ่งลู่เจินเข้ามาถามว่าจะให้ยกข้าวมาข้าในหรือไม่

"พี่สะใภ้ท่านให้ข้ายกข้าวต้มมาให้ท่านข้างในดีหรือไม่ขอรับ"

"เดี๋ยวข้าออกไปกินเองก็ได้อย่าลำบากเลย"

"อาเจินหากทำเสร็จแล้วกินก่อนเถอะ เดี๋ยวของพี่สะใภ้เจ้าพี่จะจัดการเอง"

"อ้อขอรับ เอ่อ ว่าแต่พี่สะใภ้ขอรับ คอท่านไปโดนอะไรกัดมาหรือขอรับ ทำไมแดงเป็นจุดๆเช่นนั้นเล่าขอรับ"

เสิ่นเยี่ยนฟางทำสีหน้างงๆ ก่อนจะหันไปคว้ากระจกทองเหลืองมาส่องดูก็เห็นที่คอกับเนินออกมีแต่รอยแดง รอยแบบนี้นี่มัน จากนั้นก็หันไปทางเมิ่งหย่งชวน แต่เขาทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอ่ยลอยๆ

"กินยาก็บ่นขม ข้าเอาน้ำผึ้งมาป้อนก็โวยวายปัดจนหก มดไม่กัดเจ้าก็แปลกแล้ว"

เสิ่นเยี่ยนฟางพยายามนึกใช่เมื่อคืนเหมือนเขาจะป้อนน้ำผึ้งนางด้วย แต่ป้อนแบบปากต่อปาก คนบ้านี่เอาเปรียบกระทั่งคนป่วยมันน่านัก

เมิ่งหย่งชวนเห็นนางดื่มหมดแล้วก็กระเถิบไปหา ช้อนนางมานั่งตักถูฝ่ามือของเขาไปมาจนฝ่ามืออุ่นก็ล้วงเข้าไปใต้ชายเสื้อแนบฝ่ามือกับหน้าท้องนางเพื่อให้ความร้อนจากฝ่ามือส่งเข้าไป เสิ่นเยี่ยนฟางไม่ต่อต้าน นางเอนหลังพิงอกขาหลับตาลง มันช่วยได้จริงๆ อย่างน้อยก็ปวดท้องน้อยลง

เมิ่งหย่งชวนถุฝ่ามืออังท้องนางอยู่ครึ่งชั่วยามเขารู้สึกถึงคนบนตักหายใจสม่ำเสมอก็รู้ว่านางหลับไปแล้ว จึงอุ้มนางวางบนเตียงเบาๆจุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลาก่อนจะห่มผ้าให้

ชุดนางที่ใส่เมื่อคืนนี้เลอะเลือดระดูไปหมด เมิ่งหย่งชวนต้มน้ำร้อนจากนั้นก็ซักชุดให้นาง ฝนตกเมื่อคืนนี้แต่พอเช้าแดดกับสดใส เสิ่นเยี่ยนฟางตื่นมาอีกทีก็รู้สึกดีขึ้น กำลังมองหาชุดตนเองจะไปซัก

"อาเจิน เห็นชุดพี่หรือไม่ พี่จะเอาไปซัก แล้วพี่ชายเจ้าเล่าไปที่ใดกัน"

"พี่ใหญ่ไปรับจ้างเขียนจดหมายขอรับ ชุดของท่านพี่ใหญ่ซักให้เรียบร้อยแล้วขอรับ พี่ใหญ่สั่งไว้ว่าห้ามท่านลงจากเตียงให้นอนเฉยๆถ้าไม่อยากถูกลงโทษ สั่งไว้แค่นี้ขอรับ พี่สะใภ้ท่านดีขึ้นหรือยัง"

"อืม ดีขึ้นแล้วขอบใจมากนะ พี่นอนต่อสักหน่อยอาเจินไปทำงานของตนเองเถอะ"

เสิ่นเยี่ยนฟางนึกถึงที่เขาไปหาผ้าซับระดูมาให้ ให้ความอบอุ่นอังท้องให้นาง อีกทั้งซักผ้าให้ ผู้ชายปากร้ายแบบนี้มีมุมอบอุ่นด้วยหรือ ว่าแต่รอยแดงนี่ไม่เหมือนมดกัดสักนิด อย่าให้รู้นะว่าลักหลับข้าน่ะ น่าดูแน่เมิ่งหย่งชวน