บทที่ 11
บูมรู้สึกเหมือนตัวเองสูญเสียพลังงานไปเกือบหมด ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด เพียงเพราะเจอกับพลอยมันทำให้เขารู้สึกแย่เหลือเกิน ความสงสาร ความอึดอัดแม้กระทั่งความรำคาญก็คอยเพิ่มเข้ามา มันปะปนกันจนเขาทำอะไรไม่ถูก
เขาตั้งใจจะกลับห้องไปนอนพักแต่คิดดูแล้วคงทำให้เบื่อยิ่งกว่าเดิม จึงตบไฟเลี้ยวเปลี่ยนเป้าหมายไปยังสถานที่หนึ่ง ถ้าได้เห็นอะไรที่อยากเห็นคงทำให้สบายใจขึ้นบ้างก็ได้
อาคารพาณิชย์ที่เขาขับมาดูเมื่อสองปีก่อน เวลานี้ปิดป้ายประกาศว่า ‘ขาย/ให้เช่า’ เกือบทุกห้อง บูมขมวดคิ้วมองภาพนั้นด้วยคำถามไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนได้ เขาคิดอยู่นานจึงโทร.หาปืน ใครจะสงสัยในตัวเขาก็ช่าง เวลานี้เขาต้องรู้ให้ได้
“มึงรู้ไหมว่าเฌอพักอยู่ไหน”
(เฌอ ? นี่มึงจะไปตามเขาถึงบ้านเลยเหรอไอ้บูม แล้วมึงรู้ยังเข้ามีลูกกับใคร เดี๋ยวผัวเขาก็มาทุบกบาลมึงหรอก”
กูไม่ทุบหัวตัวเองให้โง่หรอกไอ้ห่า
เขาคิดใ
