“แล้วเราจะกลับบ้านกันยังไง”
นั่งรถเมล์ต่อมาได้สักพักผู้โดยสารที่ส่วนมากเป็นนักศึกษาลงจากรถกันหมดแล้ว เหลือแต่เขากับเธอ ป้ากระเป๋ารถเมล์และก็ลุงคนขับรถ เริ่มใจคอไม่ดี เธอไม่เคยขึ้นและเขาก็อาจจะด้วยเพราะตั้งแต่รู้จักกันเขาก็มีรถไว้ขี่ไปไหนมาไหนแล้ว
“เดี๋ยวเขาคงจอดอีก แล้วเราค่อยลงไปโบกแท็กซี่กัน”
ฉลามสังเกตเห็นรถเมล์จอดแทบจะทุกป้ายเพื่อเรียกคนบ้างรับคนบ้าง และดูจากหนทางในเมืองอย่างนี้ก็น่าจะมีป้ายรถเมล์ข้างหน้าอีก เขากับเธอคงได้โอกาสลงข้างหน้านี่แหละ
“ชบารู้จักกับไอ้คนนั้นมานานแล้วเหรอ”
ลงจากรถเมล์มาได้ก็เรียกแท็กซี่กลับมาเอารถที่มหาลัย เขาก็ดูแลเธออย่างดีเหมือนเดิมแทบจะไม่ให้เดินหรือขึ้นรถเองเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่ามีโอกาสก็ประคองให้เธอตัวติดกับเขาตลอดเวลา แต่มันก็อดไม่ได้ตอนมาขับรถกลับบ้านกันสองต่อสองก็สมองของเขาพาลนึกขึ้นได้ถึงไอ้สารเลวนั้น
“เขาชื่อแดน เรียนคณะเดียวกับชบา แต่เขาไม่ค่อ
