นักเลง

3176 Words

“พี่หลาม ชบามีงานกลุ่มต้องอยู่ทำกับเพื่อนๆที่มหาลัย กลับบ้านดึกนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วไลน์บอกอีกที” ภายในห้องน้ำของมหาลัย ชบากำลังส่งข้อความไลน์ไปให้ฉลามคนที่เธอต้องรายงานอยู่ตลอดว่าต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน และที่ต้องมาพิมพ์ในห้องน้ำเพราะเบื่อจะตอบคำถามพวกเพื่อนๆว่าคุยอะไรกับใคร “เสร็จกี่โมง ให้พี่ไปรับไหม” มุมมืดของผับที่กำลังมีลูกค้าทยอยกันเข้ามาเที่ยว ฉลามรีบหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว และก็รีบตอบกลับด้วยความห่วงและหวง ไม่บ่อยที่ชบาจะกลับบ้านไม่ตรงเวลา “เดี๋ยวเพื่อนๆไปส่ง” “อย่ากลับดึกมากนะ ถึงบ้านแล้วบอกพี่ด้วย เป็นห่วงนะรู้ไหม” “ค่ะ” ชะเอมเพื่อนในกลุ่มของชบามีรถขับไปเรียนข้อนี้เขารู้ดีทำให้วางใจได้ว่าเธอจะกลับบ้านอย่างปลอดภัย แต่มันก็ไม่ทั้งหมดในมหาลัยแสนจะใหญ่โตอาจจะไม่ได้มีแค่กลุ่มของชบาเพียงกลุ่มเดียวที่อยู่ในนั้น “พี่หลาม” “กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว” สั่งงานลูกน้องแบบใจลอยๆอยู่ได้ไม่ถึงสองชั่วโมงตั้งแต่เธอส่งข้อความมา รีบขับรถออกจากผับมารับเธอกลับบ้าน และก็มาแบบไม่ได้โทรมาบอกก่อนด้วย “งานชบายังไม่เสร็จเลย” เห็นรถเขาจอดทีแรกก็ไม่มั่นใจจนเขาโทรเข้ามือถือถึงได้มั่นใจ ต้องรีบวิ่งมาหาเขาเพราะถ้าเขาลงจากรถไปเจอเพื่อนๆของเธอ งานโดนล้อว่าแฟนมาตามถึงที่เพราะทนคิดถึงไม่ไหวต้องมาแน่ๆ “พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ ดูสิเพื่อนๆชบาก็อยากกลับเหมือนกัน ถ้าชบากลับคนแรกรับรองเพื่อนๆก็กลับตาม เพื่อนๆของชบาต้องการผู้นำนะ อยากให้เพื่อนๆง่วงแล้วพรุ่งนี้มาเรียนไม่ไหวเหรอ” วิญญาณอาจารย์เข้าสิงอีกแล้ว หลักวิชาการที่ไม่มีใครเข้าสอนกันถูกเอามาพูด แถไปเรื่อยๆเพราะไม่อยากให้เธออยู่ต่ออีกแล้ว “ชบาไปบอกเพื่อนๆก่อนนะ” เหตุผลไม่เข้าท่าแต่พอหันไปมองเพื่อนทุกคนดันหาวพร้อมกัน คงเหนื่อยกันจริงๆเพราะวันนี้ก็เรียนหนักและไหนยังลุยงานกลุ่มกันมาตั้งแต่เลิกเรียนอีก สมองคงล้าเหมือนกับที่เธอกำลังเป็น และจะหายได้โดยการนอนพักเท่านั้น เธอควรเป็นผู้กล้าสินะ “จะกลับแล้วเหรอชบา” แดนที่เรียกได้ว่ามานั่งเฝ้าชบาทำงาน รีบโวยวายขึ้นเมื่อเธอบอกกับทุกคนว่าจะกลับ แล้วเขาจะอยู่ต่อยังไงเพื่อนเธอที่เหลืออีกสามคนได้กินหัวเขาที่นั่งอู้งานแน่ๆ อุตส่าห์มาขออยู่กลุ่มนี้เพราะมีชบา สาวน้อยผู้ใจดี หวังจะเกาะเอาคะแนนแบบไม่ต้องทำอะไร แต่ไงเธอจะมาหนีกลับบ้าน เรื่องนี้ยอมกันไม่ได้ “พี่หลามมารับแล้ว อีกอย่างพี่หลามต้องไปทำงานต่อด้วย เราไม่อยากให้พี่เขารอนาน เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาช่วยทำต่อก็แล้วกันนะ” เพื่อนสนิทของเธอทั้งสามคนรู้ดี ว่าฉลามไม่ใช่แค่พี่ชายที่ขับรถคอยรับส่งแต่เป็นมากกว่านั้น และก็ที่สำคัญต้องทำงานหนักเพื่อส่งเธอเรียนอีกด้วย “ไปเถอะชบา งานก็เกือบเสร็จแล้ว ทางนี้เอมดูเองไม่ต้องห่วง แดนนายก็ช่วยทำให้มันเร็วๆด้วยไม่ใช่มาชวนชบาคุยอย่างเดียวเลย ถ้าน่าเบื่อแบบนี้อีกคราวหน้าไปหากลุ่มอยู่ใหม่เลยนะ” “เออ” หัวหน้ากลุ่มออกปากไล่ถึงกับไปต่อไม่ถูก ก้มหน้าทำงานในมือที่ทำไม่เป็นต่อไปด้วยนึกได้ว่าตัวเองไม่มีที่จะไปแล้ว ก็ไอ้พวกใจดำในคณะไม่มีใครอ้าอ้อมแขนรับเขาเข้าไปอยู่ด้วยเลยสักคน กลุ่มนี้ก็ไม่ได้ต้อนรับเขาถ้าชบาไม่ได้ขอร้อง “ไปก่อนนะชะเอม นิด แป้ง พรุ่งนี้เจอกัน” บอกลาเพื่อนนิดหน่อยแล้วเดินไปขึ้นรถ รู้สึกไม่ดีนิดๆที่กลับก่อน โชคยังดีที่เพื่อนๆเข้าใจ “มีผู้ชายด้วยเหรอ” รถขยับขับเคลื่อนเพื่อมุ่งหน้าออกจากมหาลัย ทำให้เขาเห็นคนที่นั่งแอบเสาตึกต้นใหญ่อยู่ “พอดีแดนไม่มีกลุ่มอยู่นะคะ เขาก็ไม่ได้แย่อะไรแต่ทำไมก็ไม่รู้ถึงไม่มีใครรับเข้ากลุ่ม” “ช่างมันเถอะ คราวหน้าชบาก็ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก เป็นผู้ชายให้มันหาทางเอาตัวรอดเอง” รีบพาเธอกลับไปส่งบ้าน ดูแลให้เธอเข้าบ้านปิดล็อกประตูอย่างดีก่อนออกไปทำงาน ดีนะที่เขาสังหรณ์ใจมารับเธอเร็วไม่อย่างนั้นต้องเป็นไอ้นั่นก็ได้ที่จะอาสามาส่งเธอ “อยู่ตรงไหน” ฉลามกำลังหลับฝันหวานในตอนกลางวันอยู่ในห้องนอนของชบา ถูกเพื่อนของชบาโทรตามให้มาหาด่วน และมันก็เป็นเรื่องร้อนที่ทำเอาเขาลงนอนต่อไปไม่ได้ต้องรีบมา ชบากำลังถูกเพื่อนชายคนหนึ่งหลอก และพยายามจะลวนลามทุกครั้งที่มีโอกาส เอารัดเอาเปรียบเธอ โดยที่ชบาไม่รู้ตัว แถมมันยังแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าเธอให้เธอตายใจอีก “ตรงนู้น เอมให้นิดกับแป้งคอยดูไว้” ชะเอมที่เป็นคนโทรหาฉลามยืนรอตรงจุดนัดพบ เธอชี้ทางให้อีกคนรู้เป้าหมายแต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยให้เขาไป ดึงแขนเอาไว้เพราะถ้าปล่อยให้เข้าไปเลยมีหวังงานนี้อาจมีคนตาย “ขอบใจชะเอมมากนะ ไปตามแป้งกับนิดกลับมาได้แล้วเดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง” ฉลามไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเนื้อตัวนอกจากชบาคนเดียว ดึงมือของเด็กสาวออกและถอยห่างออกไป พอรับรู้ได้บ้างว่าเด็กคนนี้มีเจตนาให้เขาอารมณ์เย็นลงก่อนถึงค่อยเขาไป มันก็จริงของเด็กเกิดเขาอารมณ์ร้อนเกินไปชบาโกรธขึ้นมามันจะไม่ดี “พวกเราไม่ได้อยากฟ้องอะไรพี่หลามนะ เพราะกลัวพี่หลามกับชบาเข้าใจผิดกัน แต่พวกเราทนเห็นแดนมาทำตัวไม่ดีกับชบาไม่ได้” นึกถึงความหน้าหนาของผู้ชายที่พวกเธอสามคนช่วยกันไล่แล้วก็พานจะอ้วก ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่รู้จักจะช่วยเพื่อนนะแต่พยายามทำมาตลอดทั้งด่าต่อหน้าและก็หลับหลังเพื่อให้แดนสำนึกตัวได้ว่ากำลังทั้งเอาเปรียบ ทั้งทำตัวรุ่มร่ามกับชบาเกินเหตุ แต่ยิ่งแสดงตัวให้แดนเห็นว่าต้องการขับไล่เขาผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งแสดงความน่ากลัวออกมาหลับหลังชบาแต่ให้พวกเธอได้เห็น จนทำให้พวกเธอสามคนกลัวจะไม่ปลอดภัย เรื่องนี้ก็ต้องมีผู้ชายขี่ม้าขาวที่ชื่อฉลามเข้ามาช่วย “ไอ้เลว” ถึงจะทำอารมณ์มาแล้วแต่พอเห็นไอ้สารเลวนั้นก็อดไม่ได้ เข้าไปกระชากคอเสื้อกับเงื้อมืออีกข้างขึ้น เตรียมจะป้อนกำปั้นเข้าปาก ของอะไรไม่เคยหวงใครขออะไรถ้าให้ได้เขาให้หมด ยกเว้นแม่ดวงใจของเขา ห้ามแม้แต่จะมอง เขาหวงยิ่งกว่าชีวิตของเขา “อะไรกันครับพี่” ร่างหนาของเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับชบาพยายามปัดมือที่กระชากคอเสื้อออก สายตาลนลานด้วยความกลัว ก็ปกติเก่งแต่ปากไม่เคยออกแรงกับใครจริงๆเสียที่ไหน เจอของจริงเข้าไปก็ต้องมีเก็บอาการกลัวไม่อยู่กันบ้าง “ปล่อยแดนก่อน” ชบาตกใจไม่น้อย เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนมองสองหนุ่มสลับกันไปมา มันกำลังเกิดอะไรขึ้นแล้วพี่ฉลามของเธอมาได้ยังไงปกติตอนนี้คือเวลาหลับของเขา “ไปให้ไกลจากเมียกู แล้วอย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีก” ฉลามที่อยากตะบันหน้าเด็กหนุ่มเต็มแก่กลับทำได้แค่ผลักไสไอ้ตัวร้ายออกไป มันควรหน้าเละให้สมกับที่มันกำลังจะลวนลามนางฟ้าของเขา แต่เพราะคำว่าเป็นคนดีเพื่อเธอมันค้ำคออยู่เลยทำได้แค่ปล่อยไป “ขอโทษนะแดน” “ไม่เป็นไรหรอกชบา พี่ชายของเธอเขาคงเข้าใจผิด” โดยปล่อยได้ก็รีบวิ่งไปหลบหลังหญิงสาว ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ สารพัดคำพูดที่จะทำให้คนตรงหน้าอยู่ข้างเขา “เดี๋ยวเราอธิบายให้พี่หลามฟังเอง เดี๋ยวพี่หลามก็เข้าใจ” เธอเชื่อเสมอว่าฉลามมีเหตุผล เพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาก็อธิบายกับเธอด้วยเหตุผลเสมอ ตอนนี้คงกำลังเข้าใจผิดอย่างที่แดนว่า และเธอไม่อยากให้คนอื่นมองฉลามเป็นคนไม่ดี เดี๋ยวเธอจะจัดการอธิบายให้ฉลามฟังเองเขาจะได้เข้าใจแดนและจะได้ไม่ทำอย่างตอนนี้อีก “ขอเตือนเอาไว้อย่างหนึ่งนะลุง อย่าเอานิสัยขี้คุกมาใช้ในมหาลัยและก็ต่อหน้าผู้หญิง แก่แล้วหัดทำตัวให้มันดีๆหน่อยระวังผู้หญิงเขาจะทิ้งไปหาผัวใหม่” เห็นชบาเลือกข้างได้ก็รีบเดินกลับ และก็เลือกเดินกลับทางที่ไอ้แก่นั้นยืนอยู่ แวะพูดเบาๆย้ำให้คนแก่ๆอย่างนั้นเจียมตัวอยู่แต่บ้านและก็ไม่ต้องมาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของชบาถึงที่นี้หรอก “สำหรับคนอย่างมึง” ทนไม่ไหวคว้าคอเสื้อของคนที่เพิ่งจะตอนผ่านให้กลับมา รัวหมัดเข้าใบหน้านวลเนียนราวกับตูดเด็กแบบไม่ต้องนับจนเหนื่อยหอบ ไม่ต้องเป็นแล้วคนดีพอกันทีถ้าไอ้คนที่มันแทนตัวเองว่าคนดีจะเลวหลับหลังเธอได้ขนาดนี้ “พี่หลาม” ชบารีบเข้าไปดึกฉลามออกจากแดน กว่าจะแยกออกมาได้แดนก็โดนต่อยไปอีกหลายหมัดจนปากมีแต่เลือด นอกจากฉลามยังไม่มีเหตุผลมาพูดให้เธอฟังแล้ว เขายังดูร้ายกว่าทุกๆวันที่เธอเคยเจอมาอีกด้วย อีกคนที่ลงไปนอนคลุกดินเห็นจังหวะดีก็รีบลุกขึ้น เซไปมาเพราะโดนไปหลายหมัด ตั้งหลักได้ก็รีบวิ่งเลือดท่วมหน้าหายไปทางหน้ามหาลัย “อย่ายุ่งกับมันอีก พี่ขอเตือน มันไม่ใช่คนดี” “ถึงเขาจะเป็นคนไม่ดีพี่หลามก็ไม่ควรทำกับเขาแบบนั้น และในนี้มันก็ในมหาลัยถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าเขาจะคิดยังไง” “ก็ช่างคนอื่นไปสิ จะไปสนทำไม ไอ้ชั่วนั้นมันจะหอมแก้มชบา มือมันก็กำลังจะจับก้นชบานะ” “งั้นก็ไม่ต้องมาสนชบาด้วยอีกคน” เขาเสียงดังใส่เธอเป็นครั้งแรก ความน้อยใจมันก่อตัวขึ้น ไม่ใช่คนงี่เง่าแต่อยากเป็นคนที่น่ารักของเขาเสมอ ครั้งนี้มันทนไม่ได้จริงๆ ร่างบางวิ่งไปทางหน้ามหาลัยด้วยความเร็ว ถึงจะไม่เคยวิ่งแต่ด้วยอารมณ์ก็ทำให้ไปได้อย่างรวดเร็วราวกับนักวิ่งมืออาชีพ “ชบา เดี๋ยวๆ” เห็นหญิงสาววิ่งหนีไปต่อหน้าตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก หยิบกระเป๋าสะพายที่เธอวางทิ้งเอาไว้กับหนังสืออีกสองเล่มได้ก็วิ่งตาม ตัดหน้ารถที่ผ่านไปมาในมหาลัยจนโดนบีบแตรใส่ดังลั่นถนน “หายไปไหนแล้ววะ โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป ชบานะชบาทำไมดื้อกับพี่อย่างนี้” เพราะเคยแต่ขับรถเข้ามาไม่เคยลงเดินตามซอกซอยนู้นนี้ พอต้องมาวิ่งและก็ตามหาอีกคนไปด้วย เขาหาเธอไม่เจอและก็ไม่รู้จะไปทางไหนด้วย “คนบ้าตามมาทำไม” ชบาไม่เคยหนีเขา ไม่เคยดื้อ พอเป็นครั้งแรกเธอก็ไม่รู้จะไปไหน จะกลับก็ไม่ได้ จะไปต่อก็ไม่ได้ด้วยไม่เคยไปไหนโดยไม่มีเขา เลยมานั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย “กลับไปขึ้นรถเถอะ ร้อนก็ร้อน แดดก็แรง ผิวหนูจะเสียเอานะคะ กลับไปขึ้นรถกันนะ” คนที่อารมณ์เย็นแล้วนั่งลงข้างๆเธอ พูดจาดีๆจนเรียกได้ว่าหวานหยดอวดเด็กๆที่มายืนรอรถเมล์ เขาจะไม่หยาบคายเสียงดังอีกแล้วเพราะได้เรียนรู้แล้วว่าการทำแบบนั้นมันจะทำให้เขาเสียเธอไป “ก็ไม่อยากสนใจใครไม่ใช่เหรอ ก็ไม่ต้องมาสนใจชบาด้วยอีกคนหนึ่งไง” รถเมล์มาพอดี คนไม่เคยขึ้นเห็นเพื่อนๆนักศึกษาขึ้นไปเธอก็ทำตาม คนยังไม่เยอะเธอก็เลยขึ้นได้สบายไม่ต้องแย่งต้องเบียดกับใคร ขึ้นไปด้านบนได้ก็เลือกหาที่นั่งแบบที่คนอื่นเขาทำ เธอเลือกที่ว่างข้างหน้าต่างเพื่อจะได้นั่งมองวิวไปด้วย “กูเคยขึ้นเสียที่ไหนล่ะ รถเมล์ในกรุงเทพเนี้ย” อีกคนที่งงเป็นไก่ตาแตกทำตัวไม่ถูก โดนป้ากระเป๋ารถเมล์เรียกก็เลยรีบขึ้นมา ยืนมองทุกคนบนรถด้วยความงงๆ ทำยังไงล่ะทีนี้ เก่งทุกทางก็อาจหน้าแตกบนรถเมล์ก็เป็นได้ รถเริ่มเคลื่อนตัวออกก็สอดส่ายสายตาหาร่างบาง ที่วันนี้ไม่รู้ไปกินอะไรมาผิด ถึงได้ดูว่องไวจนเขาพลาดตามไม่ทันเลย แล้วก็หาจนเจอ รีบมาหย่อนก้นนั่งลงข้างๆทันที “ไปสุดสายเลยครับ สองคนนะครับ ผมกับแฟน” ยังไม่ทันได้พูดอะไรกับเธอป้ากระเป๋ารถเมล์ที่เรียกให้เขาขึ้นมาก็เดินมาเก็บเงิน คนไม่เคยขึ้นรถเมล์มาเป็นสิบๆปีทำตัวไม่ถูกยื่นเงินไปสองร้อยเพื่อจ่ายค่ารถ “สุดสาย” ป้ากระเป๋ารถเมล์จัดการคิดเงินให้เสร็จสรรพก็เดินจากไปเพื่อเก็บเงินคนที่นั่งถัดไป แต่ก่อนไปเธอยิ้มให้พ่อรูปหล่อหนึ่งทีด้วยถูกใจนิดๆ สเปคป้าเลย “วันหลังไม่ต้องมารับชบา ไม่ต้องมาส่ง ไม่ต้องมาเลย” หันไปเจอสายตาของป้ากระเป๋ารถเมล์ส่งมาผสานกับสายตาของคนที่นั่งข้างเข้าพอดี ฝ่ามือน้อยๆยกขึ้นฝากไปที่แขนเต็มแรงเรียกสติให้อีกคนหันมามองเธอพร้อมด้วยคำพูดน้อยอกน้อยใจพรั่งพรูออกมา “อ้าว งอนอะไรพี่ขนาดนั้น พี่ง้อแล้วก็ควรหาย” ทำตัวไม่ถูกได้แต่ยกมือขึ้นมาลูบแขนที่โดนที่ตีของตัวเอง ง้อน่ะก็ง้อเป็นและก็กำลังทำอยู่ อีกอย่างน้องชบาคนสวยของเขาง้อนิดเดียวก็หายงอนแล้ว แต่นี่ไม่หายแถมเริ่มลงไม้ลงมือกับเขาอีกตั้งหาก “พรุ่งนี้ต้องมีคนเดินเข้ามาถามชบาเรื่องนั้นแน่ๆ ชบาเบื่อจะตอบคำถาม เบื่อจะเป็นเป้าสายตาของคนอื่น” พาลไปหมด เอาเรื่องนู้นเรื่องนี้มาพูดทั้งที่ก็ไม่ได้จะสนใจหรอกใครจะมองหรือใครจะอะไรก็ช่างยังไงเธอก็มีแฟนทั้งหล่อและก็น่ารักคนพวกนั้นถึงให้ความสนใจทั้งเธอและก็เขา แต่ที่ทนไม่ได้นั่งเอาเรื่องเขาอยู่นี่ก็เพราะสายตาที่เขากับป้ากระเป๋ารถเมล์มองกัน “ก็ไม่ต้องมาเรียน” “ชบาจะเป็นครู” “หมายถึงให้หยุดเรียนสักวันสองวัน” เขาไม่มีเหตุผลมากพอมาดับความฝันของเธอได้ในตอนนี้ แต่เขามีเหตุผลมากพอจะให้เธอไม่ต้องไปเรียนได้ เข้าทางเขาเสียไม่มี แบบนี้ค่อยน่าง้อกันนานๆหน่อยเพราะมันชักเริ่มมีอะไรดีๆออกมาเรื่อยๆ “ไม่ต้องมาพูดเลย ชบางอนพี่หลามอยู่นะ” “พี่ขอโทษ ไม่โกรธ ไม่งอนพี่นะ พี่เป็นห่วง และก็หวงมากไปหน่อย คราวหน้าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ” เห็นทีนั่งพูดกันธรรมดาเธอจะไม่หายงอนก็รีบลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ก็เขาบอกแล้วว่าไม่สนใจใครเพราะอย่างนั้นเรื่องอายคงไม่มีขอแค่เธอหายงอนก็พอ หรือจะให้ลงไปนอนยังได้เลย “ทำไมต้องลงไปนั่งกับพื้นด้วย ลุกขึ้นมาเลย คนมองกันใหญ่แล้ว” ชบาที่ยังหน้าบางกว่าเขาเยอะรู้สึกอายขึ้นมา รีบเข้าไปประคองร่างหนาที่เธอไม่มีวันยกขึ้นให้ลุกขึ้นมานั่งที่เดิม หันซ้ายทีขวาทีมองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วแจกยิ้มให้เขาระบายความอายออกไป “หายงอนพี่ก่อน” เธอดื้อได้เขาก็ดื้อได้เหมือนกัน ไม่ยอมลุกนั่งทำท่าตูดติดกาวอยู่ตรงนั้น งอแงเป็นเด็กๆ ขัดกับหน้าตาและก็อายุแต่เขาไม่สนขืนลุกไปนั่งที่เดิมตอนนี้เธอก็งอนเขาเหมือนเดิมอยู่ดี ลงทุนแล้วก็ต้องได้สิ่งที่คุ้มค่าที่สุด “ไม่ ชบาจะงอน พี่หลามลุกขึ้นมาเลย” ออกแรงดึงเขาแรงขึ้น แต่ร่างหนาก็ไม่ขยับและเกือบจะเป็นเธอที่จะหน้าทิ่มลงไปนั่งแทนเขา “พี่จะนั่งตรงนี้ จนกว่าชบาจะหายโกรธ หายงอนพี่” เกือบจะใจอ่อนลุกขึ้นหลายรอบ ก็เขาแพ้กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอ แต่ก็ไม่พลาดท่าเสียทีง่ายๆเดี๋ยวจะเสียชื่อเสียงที่สั่งสมนั่งมาตั้งนานกันหมด “อื้มๆ หายแล้ว” ชบาเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว หมดแรงนั่งหอบไปกับเบาะของรถเมล์ ไม่งอนมันแล้วถ้าจะเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าเขาตัวเล็กเหมือนเธอจะจัดการให้น่าดูเลยแต่นี้ตัวใหญ่กว่าเธอสามเท่า เธอดื้องอนเขาต่อไปก็ไม่มีปัญญาทำให้เขาลุกขึ้นมาอยู่ดี ยอมหายงอนจะเป็นทางแก้ความอายได้ดีที่สุดเพราะตอนนี้คนทั้งคันรถจ้องมาที่เธอกับเขาเป็นตาเดียวเลย “ต้องให้ใช้ท่าไม้ตาย” ลุกขึ้นยืนยิ้มด้วยความภูมิใจกับการง้อสุดชีวิตของตัวเองก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more