เมียนักเลง

เกือบไปแล้ว

“เย็นนี้พ่อจะมาหา พี่หลามจะอยู่รอเจอพ่อก่อนหรือเปล่า”

ร่างบางกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ได้ก็ยื่นหัวไปให้คนขับรถถอดหมวกกันน็อคออกให้ แล้วก็ตรวจดูความเรียบร้อยของชุดที่ใส่มาว่ามีอะไรตรงไหนผิดแปลกไปจากเดิมไหม เพราะการต้องนั่งมอเตอร์ไซค์มาเรียนมันไม่ค่อยเหมาะกับชุดของเธอเท่าไหร่

“ไม่ล่ะ ไงฝากชบาสวัสดีอาช้างด้วยนะ”

เอ่ยถึงพ่อของเธอ ใบหน้าโหดๆและโคตรจะหวงลูกสาวก็ลอยเด่นขึ้นมา แถมพอเจอกันแล้วเขาต้องขาดความเป็นตัวของตัวเองไปอย่างมากอีก รอบนี้ไม่มีอะไรสำคัญ ไม่จำเป็นต้องเจอกันก็ได้

“ชบาไม่ยกขนมของฝากที่พ่อซื้อมาให้หรอกนะถ้าพี่ไม่อยู่รับเอง กินคนเดียวหมดแล้วอย่ามาขอล่ะ”

“ระวังท้องแตกแล้วอย่ามาขอร้องให้ช่วยกินทีหลังก็แล้วกัน”

“ชบาไปเข้าเรียนก่อนนะคะเดี๋ยวสาย แล้วเจอกันนะจ๊ะ”

“ตั้งใจเรียน ถ้าเลิกเร็วโทรหาล่ะ”

“จ้ะ”

“เดี๋ยวพี่หลาม ชบาลืมบอก”

ไม่ทันแล้วที่จะเรียก รถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่สีดำพาหนะคู่ใจของฉลามถูกขี่ออกไปแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเอาไว้ค่อยบอกตอนเช้าพรุ่งนี้ที่จะได้ทักทายกันอีกก็ยังทัน

“อาช้าง”

คนที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเมื่อตอนตี่สี่ตื่นขึ้นในตอนเจ็ดโมงเช้า เดินลงมาจากชั้นสองเพื่อที่จะมาเคาะประตูห้องนอนของหญิงสาวจอมแสบปลุกเรียกให้ตื่นขึ้นเตรียมตัวไปเรียน เขาใส่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวบางๆที่ใส่แล้วนอนสบาย เดินเสยผมยุ่งๆที่ยังไม่หวี แต่ก็ต้องแทบวิ่งเมื่อมีคนมานั่งจิบกาแฟตรงริมหน้าต่าง

พ่อของชบา

“ตกใจอะไร”

หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบกว่าๆหันมาตามเสียงของอีกคนที่ตะโกนโหวกเหวกตั้งแต่ยังลงบันไดมาไม่สุด เป็นอะไรของมันปกติก็เห็นกันอยู่บ่อยเพราะเขาก็ขึ้นมาหาลูกสาวทุกๆเดือน กลับทำเหมือนเห็นผี

“เปล่าๆๆๆ ไม่ได้ตกใจอะไร แค่ไม่ชิน”

ฉลามหมุนตัวเข้าไปในห้องครัว หยิบผ้าปูโต๊ะที่หวังว่าคงยังไม่ได้ใช้งานเอามาคลุมตัวแก้ขัด เขาอายหัวนมสีชมพูของตัวเองที่ไม่อาจเอาไปอวดว่าที่พ่อตาได้ ปกปิดให้มิดชิดเอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะพาลซวยจนอาจห่อเหี่ยวถึงตายได้

“ถ้าชินก็บ้าแล้ว แต่งตัวแทบจะแก้ผ้าเดินออกมาจากในห้องนอน ดีนะที่ชบายังไม่ตื่น ถ้าน้องมาเห็นสภาพเราแบบนี้จะทำยังไง อย่าลืมสิน้องเป็นผู้หญิง”

ช้างที่หวงลูกสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเริ่มตำหนิอีกคนที่เคยรับปากเขาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะทำตัวให้เหมือนพี่ชายเพื่อดูแลลูกสาวของเขา

“ขอโทษครับ ผมละเมอ”

“ไปๆแต่งตัวเสียใหม่ แล้วจะได้ลงมากินกาแฟกัน”

หน้าตาของชายหนุ่มที่แก่กว่าลูกสาวของเขาเป็นรอบๆแสดงความจริงใจออกมาว่าคงไม่ได้ตั้งใจจะทำ เขาก็เข้าใจบางทีคนเราก็มีเรื่องที่ลืมเกิดขึ้นได้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาค้างแล้วเจอฉลามสภาพนี้ ให้อภัยไปเถอะคงทำงานมากจนเอ๋อไปแล้วก็ได้มั้ง

“ครับๆๆๆ”

ฉลามวิ่งกลับขึ้นชั้นสองไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างเร็ว จัดการใส่เสื้อผ้าเสียใหม่ให้มิดชิดและก็เรียบร้อย เขาไม่ได้กลัวว่าที่พ่อตาหรอก แต่ที่กลัวคือชบาอาจจะต้องเข้าไปอยู่ในหอของมหาลัยถ้าที่นี้ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอโดยมีพ่อของเธอเป็นคนตัดสินใจให้

“อ้าวพี่หลามเจอพ่อแล้วเหรอ ชบาลืมบอกว่าพ่อจะมาค้างไม่ได้มาแล้วกลับเหมือนครั้งก่อนๆ”

หญิงสาวแต่งตัวไปเรียนเหมือนตามปกติ เดินท้องร้องด้วยความหิวนั่งลงตรงข้ามกับฉลามเหมือนทุกวัน ตักโจ๊กสำเร็จรูปในถ้วยพลาสติกที่เขาอีกนั่นแหละกดน้ำร้อนใส่เตรียมเอาไว้ให้ กินไปเป่าระบายความร้อนไปพูดไป

“กี่วัน”

แต่พ่อหนุ่มใหญ่กลับกินไม่ลงได้แต่เอาช้อนคนโจ๊กในถ้วยพลาสติกวนไปวนมา คิดหนักวิตกกังวล อยากพาว่าที่พ่อตากลับบ้านที่ใต้ให้รู้แล้วรู้รอดไป และอยากบอกใจจะขาดว่าไม่สะดวกให้อยู่ด้วยแม้เพนท์เฮาส์ที่น้องเขยเขายกให้อยู่อาศัยจะมีพื้นที่กว้างขวางและมีมากมายหลายห้อง ลำพังอยู่กันสองคนก็พอมีโอกาสนู้นนี้นั้นกับชบาให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจบ้าง แต่มีคนที่สามเข้ามาเขาต้องแห้งตายของแท้แน่ๆ

“พ่อยังไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะลางานมาทั้งอาทิตย์เห็นบอกว่ามีธุระสำคัญต้องมาสะสาง”

“อาทิตย์หนึ่งเลยเหรอ”

คว้าถ้วยโจ๊กกลับมาแทบไม่ทันเพราะตกใจเผลอผลักมันเข้าไปเต็มแรง หกโดนมือตัวเองแต่มันไม่เจ็บไม่ร้อนไม่รู้สึกเท่ากับว่าที่พ่อตาจะมาอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์ ค้างคืนเดียวเช้าตื่นมาเจอก็ช็อกแทบตาย ถ้าเจอทุกวันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เรียกรถกู้ชีพมารับศพเขาไปได้เลย ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งกันขนาดนี้ เอาอะไรมาทำร้ายคนแสนดีอย่างไอ้ฉลามหนักหนา

“หกหมดแล้ว”

มือเล็กรีบคว้าเอากระดาษทิชชูที่อยู่ใกล้ รีบเช็ดโจ๊กที่หกออกมารดมือออกให้ฉลาม เขาไม่กินแถมยังไม่รู้ทำอิท่าไหนหนโดนมือตัวเองได้ซะงั้น สงสัยเมื่อคืนคงกลับดึกนอนน้อยอีกตามเคย

“พี่เช็ดเอง ชบารีบกินเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่มหาลัย”

ได้ยินเสียงห้องนอนที่ให้ว่าที่พ่อตาใช้พักเปิดออกก็รีบดึงมือออกจากมือเล็กๆ หอมๆ ของเธอ เอามาก้มหน้าก้มตาเช็ดเอง ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมานิดๆ แต่ก็ต้องทน งอแงไม่ได้เพราะอ้อนว่าที่เมียก็ไม่ได้กลัวว่าที่พ่อตาว่าอ่อนแอแล้วเดี๋ยวจะพาลไม่ยกลูกสาวให้

“เดี๋ยวอาไปเอง นานๆ จะได้มาอยู่ทำหน้าที่พ่อ ยังไงฉลามพักผ่อนต่อเถอะ เออเดี๋ยวคืนนี้อาขอไปเที่ยวผับของฉลามหน่อยนะไม่ได้เข้าผับนานแล้วอยากจะไปย้อนวันวานกับเพื่อนๆสะหน่อย”

ร่างท้วมออกมาจากห้องพร้อมกับของฝากที่เตรียมจะเอาไปเยี่ยมเพื่อน และก็มองสำรวจในมืออีกรอบว่าหลงลืมอะไรหรือเปล่าเพราะจากที่พักตรงนี้ไปบ้านเพื่อนไกลพอสมควร จะขับรถไปๆ มาๆ ก็คงหมดวันไม่ได้นั่งคุยกับเพื่อนอย่างที่นัดแน่ะกันมาแน่นอน

“ครับ ผมจะได้ล็อกโต๊ะวีไอพีไว้ให้”

ความซวยยังไม่หมด มีโคตรซวยเพิ่มขึ้นมาอีก ว่าที่พ่อตาจะไปเที่ยวผับของเขา เขาไม่ว่าอะไรเพราะดูจากอายุไม่กี่แก้วก็เมาแล้วหรือจะให้มากสุดก็แค่ขวดสองขวด ไม่ทำให้เขาเจ๊ง แต่ที่ไม่อยากให้ไปเพราะเขาไม่ได้ทำตัวเรียบร้อยแบบนี้ตอนอยู่ที่ผับ ก็คนมันต้องคุ้มลูกน้องมากมายมันก็มีกันบ้างที่จะไม่สุภาพไม่เรียบร้อยไม่ดูดี โอ๊ยอยากให้วันนี้เป็นวันที่ร้านปิดไม่ใช่เมื่อวานจริงๆ

“ไม่ต้องขนาดนั้น เกรงใจ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“แบบนี้ชบาก็อยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วสิ”

ฟังสองหนุ่มคุยกันแล้วก็หน้ามุ่ยพร้อมกับกวาดโจ๊กในถ้วยคำสุดท้ายใส่ปาก ยกน้ำขึ้นกินอยากลวกๆแล้วพูดแทรกขึ้นมาจนเกือบสำลัก เธอก็อายุมากพอที่จะได้เข้าผับแล้วแต่ไม่เคยได้ไปแถมวันนี้ยังต้องมาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกโดยไม่รู้สองหนุ่มจะพากันกลับมาเมื่อไหร่ ไม่มีความยุติธรรมเลยจริงๆ แทนที่จะพาเธอไปด้วย

“ไปมหาลัยได้แล้ว ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอแล้วเรานะ”

คนเป็นพ่อเห็นลูกกินอิ่มก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ และก็รีบเปิดประตูเดินนำออกไปก่อน ไปกดลิฟต์รอลูกสาวที่ปากก็บ่นว่าสายแต่ไม่เคยรีบ

“ชบาไปเรียนก่อนนะ หลับฝันดีล่ะ”

เด็กสาวกึ่งวิ่งออกไปแล้วแต่ก็ย้อนกลับมาหาคนที่เดินตามมาส่งแค่หน้าประตู หอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่เพื่อบอกฝันดี ไม่บ่อยที่จะทำเพราะส่วนมากเขาไปส่งถึงหน้ามหาลัยเกือบทุกวัน จะไปหอมแก้มกันหน้ามหาลัยก็ใช่ที่ วันนี้ตรงนี้ไม่มีใครเห็น หอมได้ปลอดภัย

“ยั่วจริงว่ะ เดี๋ยวพ่อจับทำเมียให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยสะนิ ไม่ต้องรงต้องเรียนมันแล้ว”

ได้แต่ยืนกัดฟันกรอดๆ ระงับอารมณ์ตัวเองเป็นรอบที่ล้าน และก็คงไม่ได้นอนเพราะโดนหอมแก้มไปฟอดใหญ่ขนาดนั้น ด้านในใต้กางเกงลุกพึ่บพั่บพร้อมรบขึ้นมาแล้ว ช่วยตัวเองอีกตามเคยไม่รู้วันนี้จะต้องกี่รอบ ขอบตาดำไปเฝ้าลูกน้องที่ผับให้มันแอบเอาไปนินทาอีกแล้ว คิดแล้วก็หงุดหงิดอยากจะจับเธอทำเมียจริงๆ ไม่ใช่แค่ดูแล