“เมื่อก่อนเราก็เป็นแบบนาย” ฉันพูด “แต่พอโตขึ้น เราเรียนรู้จากผลลัพธ์ว่าการใช้กำลังไม่ใช่สิ่งที่ดี เวลาเจอคนประสาทแดก ทำตัวแย่ ๆ ใส่ ถึงมันจะน่าโมโหจนอยากบันดาลโทสะให้รู้ดำรู้แดง แต่พออารมณ์เย็นลง เราก็จะมานั่งเสียดายที่ตัวเองทำเรื่องแบบนั้นลงไป” ประโยคยาวเหยียดนี้ แม้สี่ไม่ได้ถามฉันก็ขอพูดออกมาเอง “นายก็เหมือนกัน ตอนทำแบบนั้น นายอาจรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับ แต่แล้วยังไงล่ะ นอกจากความสะใจแล้วนายได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนเหรอ?”
กลับกัน เขาต้องเสียค่าปรับตามกฎหมายและค่ารักษาพยาบาลให้คู่กรณีตั้งเท่าไหร่
อยู่ดี ๆ ก็หาเรื่องเสียตังค์ รวยอย่างเดียวไม่พอนะ ต้องบ้าด้วย
“อ๊ะ ซี๊ด” สี่สะดุ้งโหยงกับน้ำหนักมือของฉัน ก่อนจะพูด “ฉันไม่ได้หวังอะไรเป็นสิ่งตอบแทน” คำปฏิเสธนั้นส่งผ่านน้ำเสียงที่ทุ้มลึกกว่าปกติ “แค่ทนฟังมันพูดจาเหี้ย ๆ ใส่เธอไม่ได้”
“...” มือฉันยังคงสาละวนกับบาดแผลบนใบหน้าเขา ทำเสม
