ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าสิ้นบทสนทนานั้น บรรยากาศภายในรถพลันกลับมาสงัดเงียบเข้าขั้นวังเวง เงียบซะจนได้ยินเสียงลมจากแอร์ที่กำลังทำงาน
ฉันประสานมือไว้บนตัก กดความคาใจ ความสงสัย รวมถึงความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ ไว้โดยไม่พูดมันออกมา
กระทั่งครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถคันหรูถึงชะลอตัว ก่อนจอดนิ่งสนิทตรงหน้าปากซอยบ้านพี่ชมพู่
“ขอบคุณนะคะบอส” เธอยกมือไหว้บอสอย่างสวยงาม ก่อนเคลื่อนสายตามาทางฉันที่หันกลับไปยิ้มแย้มเพื่อร่ำลา “ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะน้องส้ม บาย”
“เจอกันค่ะพี่” ขานรับสั้น ๆ และรอจนกระทั่งเธอลงจากรถไป ถึงดึงสายตากลับมา
เมื่อลูกน้องคนแรกถึงที่หมายอย่างปลอดภัย รถที่เคยนิ่งสนิทจึงกลับมาเคลื่อนตัวอีกครั้ง พุ่งด้วยความเร็วปานกลางสู่ถนนใหญ่ท่ามกลางความเงียบงันประหนึ่งจำลองสถานการณ์ใช้ชีวิตในบ้านร้าง ใจอยากนิ่งเงียบไปตลอดทาง เพราะบางครั้งฉันก็มักพูดก่อนคิด แต่ด้วยมีคำถามคั่งค้างอยู่ในหัวตั้งแต่
