“คุยโทรศัพท์” ตอบพลางก้มมองเธอที่ตัวเล็กกว่าเกือบสามสิบเซ็นฯ “ในนี้ไม่ค่อยได้ยิน ไปข้างนอกกันเถอะ”
“อ่า อือ…” คนเมาครางเสียงแผ่วยาน ยอมให้ผมจับจูงออกมาด้านนอกโดยไม่บ่นสักคำ
ตอนแรกตั้งใจจะหาจุดนั่งคุยริมทะเล แต่เพราะสายลมตอนกลางคืนนั้นเย็นเยียบมากเป็นพิเศษ ผมจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นโรงแรมที่เราเข้าพักแทน
และดูเหมือนว่าคีย์การ์ดห้องพักส้มนั้นเจ๊สามจะเป็นคนเก็บ ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่จึงหนีไม่พ้นพาเธอเข้ามาในห้องตัวเองก่อนชั่วคราว ไว้เ**กลับมาค่อยพายัยขี้เมาไปส่งละกัน
“ที่นี่ไม่ได้อยู่แถวบ้านนะ ทำไมถึงปล่อยให้เมาวะ” เมื่อบังคับให้ส้มนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วผมจึงย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเธอ จัดการถอดรองเท้าให้ทีละข้างอย่างเบามือที่สุด ระหว่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะบ่นอย่างหัวเสีย
ผมชอบส้ม ย่อมต้องรู้ว่าเธอเป็นสายปาร์ตี้ ชอบดื่ม ชอบดนตรี แต่ที่ผ่านมาเธอมีไอ้แฟนเหี้ยนั่นคอยหิ้วกลับไง แถมสถานบันเท
