ผมเปิดก๊อกแล้ววักน้ำไล่ฟองบนหน้าเธอเบา ๆ จนแน่ใจว่าเกลี้ยงเกลาถึงดึงให้คนสวยขากลับมายืนในจุดเดิม ส่วนมืออีกข้างหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ทางโรงแรมมีติดห้องน้ำอยู่แล้วมาให้เธอซับ
“สดชื่น” ซับจนแห้งก็ผละออกแล้วกล่าวอย่างร่าเริง
“สร่างบ้างยัง?” ผมถาม
“ดีขึ้นนิด ๆ ละ แต่เบลอสุดอะไรสุด”
“ถ้าดีขึ้นแล้ว งั้น…เรามาคุยเรื่องนั้นกันต่อดีไหม?” อย่างน้อยในคืนนี้ผมก็ขออธิบายให้เธอฟังก่อน เพราะรับปากไว้ว่าถ้ามาถึงบางแสนจะหาโอกาสบอก แต่ช่วงกลางวันเธอเอาแต่เกาะกลุ่มกับยัยเจ๊เลยหาจังหวะไม่ได้สักที “อยากฟังไหม เรื่องที่ฉันหายไปน่ะ”
“จริง ๆ หมดอารมณ์จะฟังแล้ว” เป็นคำตอบที่หักหาญความพยายามของผมมาก “ก็ไม่รู้จะโกรธไปทำไม นั่นมันชีวิตนาย ไม่ใช่ชีวิตเราอะ”
“แต่มันชัดเจนมากนะว่าเธอโกรธที่ฉันหายไป ไม่อยากฟังเหตุผลจริงดิ?” ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แต่ยังเว้นระยะห่างเพื่อไม่ให้ดูเป็นการคุกคามจนเกินไป “ยอมรับมาเหอะส้
