Kahit masakit ang sikmura ay pinilit kong tumanyo. Kailangan kong makipaglaban sa mga kalaban ko na hindi ko naman nakikita. Kahit papaano ay marunong na akong makipaglaban. Sa loob ng dalawang buwan ay nakatuto naman ako kahit papaano. Saka palagi akong ginagabayan ni Kricel.
HANGGANG sa ipinikit ko ang aking mga mata upang pakiramdam sa buong paligid. Ang sabi ni boss Zach ay kailangan daw maging matalas ang pandinig ko at kiramdam ganoon din ang pang-amoy. Kung hindi ko raw magagawa ‘yun ay hindi ako magiging secret weapon ng bansa at baka raw sa kangkongan ang bagsak ko.
Mayamaya pa’y naramdaman ko na may mabilis na lumapit sa akin at ito’y nasa tagiliran ko. Maliksi akong yumuko upang iwasan ang pag-ataki ng kalaban ko. Ngunit kasabay noon ang singbilis ng aking kamao na lumipad a
