Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak sa aking ulo. Lalo na at sunod-sunod na ang pasok ng mga alaalang nawala sa akin sa loob ng apat na araw. Ang mga sumisipa naman sa akin ay hindi ko ‘yon pinansin. Tanging ang laman lang ng aking utak ay nawala ang sakit ng ulo ko na parang sasabog na talaga.
Mga ilang minuto ang nagdaan ang tuluyang mawala ang sakit ng aking ulo. Magkakasunod ko ring ipinilig ang ulo ko nang tuluyan kong maalala ang lahat-lahat at kung sino akong talaga. Hindi na ako nangangapa sa dilim.
Ngunit bigla akong napadain nang maramdaman ko ang malakas na sipa sa aking tagiliran at likod. Inis na inis tuloy ako sa mga demonyong tao na patuloy pa rin akong sinisipa.
“Ang lakas ng loob ng babaeng ‘yan kalabanin tayo. Hindi naman pala tayo kaya, saan ka ngayon pupulutin,
