มินตราจมอยู่กับความคิดตัวเองครู่ใหญ่ก่อนจะเงยหน้ามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาที่ดีขึ้นกว่าเดิม แม้ได้ฟังเรื่องราวของ
นิชาดาในทางไม่ดีมาเยอะทว่าลึกๆ ท่านก็ยังคงเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่ได้เลวร้ายนัก
อาจหลงผิดไปชั่วขณะ…
“มาห่วงทำไมฉันไม่ใช่แม่แท้ๆ เธอสักหน่อย ฉันมันก็แค่แม่ผัวแก่ๆ คนหนึ่งเท่านั้นขนาดผัวยังทิ้งฉันเลย” ท่านถอนหายใจในอกลึก ๆ ยังคงเจ็บแปลบเมื่อนึกถึงวันวานอันแสนสุข
ครอบครัวเธอเคยมีความสุขมากอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกจนกระทั่งปิ่นสุดาพยายามเข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับสามีและก็ทำได้สำเร็จ แม้ทรงโปรดจะยืนยันว่าไม่รักแต่เมื่อปิ่นสุดาท้องเขาก็ยอมให้มาอยู่ใกล้ๆ ซึ่งมันเป็นคำตอบได้ว่าสิ่งที่ทรงโปรดพูดมานั้นมีแต่หลอกลวง
“ผัวทิ้งแล้วไงคะ หาใหม่เลยสิ” ในเมื่อกลับไปเป็นครอบครัวสุขสันต์ไม่ได้ก็หาใหม่มันซะเลย
“นี่ แก่แดดนักนะยัยนาน่า” มินตราดุลูกสะใภ้ที่นับวันอาการแก่แดดยิ่งหนักหน้าไม่แปลกเลยทำไมคนที่เอ
