“ท่าน!”
หลินหลินเอ่ยเรียกหลี่หงจินหยางอีกครั้งหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบงันอยู่เป็นนาน
“อันใด?” หลี่หงจินหยางขานรับเสียงดุ
“จะอุ้มข้าอีกนานหรือไม่” หญิงสาวถามขึ้นในที่สุดเพราะรู้สึกว่าหยางหยางของเธอยังคงอุ้มเธออยู่ไม่ยอมปล่อย
หลี่หงจินหยางกระพริบตาคมเพียงนิด
เขาอุ้มสตรีนางนี้มาจนถึงที่พักตั้งแต่เมื่อไหร่
ชายหนุ่มพลันได้สติจึงรีบนำร่างบอบบางของหญิงสาวเดินมาอีกนิดและวางนางลงที่โซฟาตรงด้านหน้าอย่างแผ่วเบา
แต่ถึงแม้ว่าเขาจะวางร่างนุ่มนิ่มของหลินหลินเพียงแผ่วเบาแล้วก็ยังคงได้ยินเสียงของนางอุทานออกมา
“ข้าเจ็บ เบาหน่อย” หลินหลินบ่นอุบอิบในระยะประชิดกับหลี่หงจินหยาง
“เบาแล้ว” หลี่หงจินหยางรีบเอ่ยในระยะประชิดใกล้ๆกัน
“อ๊ะ! เจ็บ...เบาๆ”
“เบาแล้ว”
“อา...”
“....”
ชายหนุ่มหญิงสาวยังคงเถียงกันไปมาในระยะประชิดด้วยประโยคและน้ำเสียง…
แปลกประหลาด
ทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่งงันอีกอึดใจ
หลินห
