14 แค่วันไนต์สแตนด์
ตั้งหลักได้ ฉันขืนตัวออกจากอ้อมแขนไพนต์ทันที ตัวเขาเหม็นหึ่งแต่กลิ่นเหล้า
“เมาก็กลับห้องไปนอน”
ในความมืดที่สายตาชินแล้วก็สามารถมองเห็นกันและกันได้ เขากลับกระชับตัวฉันเข้าไปกอดรัดแน่น
แน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น
“ไม่ง่วง”
“ไม่ง่วงก็กลับห้องนายไป ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันพยายามพูดเสียงเรียบ ไม่อยากใส่อารมณ์กับคนเมา
เขากลับหัวเราะ แทนที่จะปล่อยกลับตวัดตัวฉันขึ้นอุ้ม ก้าวดุ่มเข้าห้องนอน โยนตัวฉันลงบนเตียงกว้าง
“ไพนต์! กลับห้องนายไปเลย”
ดีที่เตียงฉันนุ่มมากพอไม่งั้นคงเจ็บ ไพนต์ยังหัวเราะเหมือนกวนประสาท ซ้ำยังยืนจังก้าหน้าเตียง เริ่มปลดกระดุมเสื้อ
“จะทำอะไร ไหนบอกเกลียดไง ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากหายใจในพื้นที่ของฉัน...”
“อยากกับเกลียดมันแยกกันได้”
เขาพูดหน้าด้านๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าทิ้งลงพื้น ก่อนคำพูดต่อมาของเขาจะทำให้ฉันแทบกรี๊ด
“เกลียดก็เอาได้”
“ไอ้!”
แค่อ
