13 เกลียด
@ ปารัณ
ผิงไม่กลับมานอนห้องเมื่อคืน วันนี้วันหยุด เธอหายไปทั้งวัน ผมไม่อยากจะสนใจสักนิด บอกตัวเองว่า อาการกระวนกระวายเดินเป็นหนูติดจั่นเพราะรังเกียจพฤติกรรมของเธอต่างหาก
ผมควรเกลียดเธอ ผู้หญิงหน้าไม่อาย ทำได้ทุกอย่างขอแค่บรรลุเป้าหมายที่เธอต้องการ
หลอกปั่นหัวผมอย่างหน้าซื่อตาใส ผมไม่อยากเชื่อที่ตองพูด สิ่งที่เธอทำตอนนี้มันยืนยันอย่างนั้น
เสียงเปิดประตูห้องตรงข้ามดังเบาๆ แต่มันกลับกระทบประสาทหูผม ขาขยับรวดเร็ว ประตูที่กำลังจะปิด ถูกผมผลักเข้าไป
“ไพนต์!”
ผิงถอยหลังเข้าไปข้างใน ผมกราดมองตั้งแต่สีหน้าเนือยเหนื่อยของผิงกับการแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นของผู้ชาย กางเกงขาสั้นวับแวมที่เห็นมันคือกางเกงบอลของผู้ชายเช่นกัน
ในหัวผมร้อน ในอกลุกโชนด้วยไฟกองใหญ่
“หน้าตาเหนื่อยอ่อนขนาดนี้ ฟาดไปกี่ยกล่ะ”
“ไพนต์!” ผิงปากระเป๋าสะพายของเธอลงบนโซฟา หน้าตาบูดบึ้
