18 ยิ้มนั้นฉัน(เคย)เป็นเจ้าของ
“กาแฟ ซื้อมาฝาก”
ยิ่งเธอเมินเฉย ผมก็ยิ่งเข้าหา ใช้ช่วงเวลาที่มีคนอื่นอยู่ด้วย
“ขอบคุณค่ะ”
อย่างน้อยๆ ผิงปฏิเสธไม่ได้ แต่ผมกระหยิ่มยิ้มได้ไม่เท่าไหร่ กาแฟแก้วนั้นก็ถูกทิ้งลงถังขยะเมื่อลับตาใครต่อใคร ทิ้งทั้งๆ ผมยังอยู่ในรัศมีสายตาเธอและเธอก็รู้
จากนั้น ไม่ว่าผมจะซื้อหาอะไรมาฝาก พวกมันจะลงไปนอนแอ้งแม้งก้นถังขยะเสมอ
หวนนึกถึงคราวที่ผิงเป็นคนซื้อของกินต่างๆ มาให้ ผมทำร้ายกาจทิ้งพวกมันใส่หน้าเธอ วันนี้ได้รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของเธอตอนนั้นแล้ว
ปวดใจสุดๆ เธอกำลังเอาคืนอยู่ใช่ไหมนะ
ขณะที่เธอเฉยชากับผม ผู้ชายอีกคนกลับได้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอไป
“เลิกงานแล้วใช่ไหม ขนมที่ผิงชอบ ผลไม้อบแห้งกินแล้วไม่อ้วน ไว้กินเล่นครับพี่ซื้อมาฝาก”
ผิงยิ้มสดใสให้หมอนั่น รับของฝากหน้าชื่นตาบาน
“ขอบคุณมากค่ะพี่อาม”
“เย็นนี้ไปกินข้าวกับพี่แล้วค่อยกลับห้องนะ”
“ได้สิค
