19 หยุด
@ รติมา
“หมอ... หมอไพนต์... นาย...”
ฉันดันร่างหนาหนักที่ไร้การควบคุมตัวเองออกจากกายอย่างลำบาก หลังทดลองเรียกและตีแขนเขาไปหลายครั้ง แต่ไร้การตอบสนองเพราะหมดสติ ก็น่าหมด... กลิ่นเหล้าหึ่งจากปากและลมหายใจขนาดนี้ ดื่มไปมากแค่ไหนไม่รู้ พยายามอยู่หลายนาที ที่สุดฉันดันตัวเขาออกได้สำเร็จ
“เมาขนาดนี้ยังซ่าอีก”
ดีนะ เขาถลาชนฉันเข้ามาด้านในห้องพอควร ประตูจึงดีดตัวกลับไปปิด ไม่อย่างนั้น อาจมีใครผ่านมาเห็นภาพไม่น่าดูกันมั่งล่ะ คอนโดนี้มีนักศึกษาและหมอพักอยู่หลายคนด้วย
น่าทุบหัวสักทีดีไหม
ฉันหงุดหงิดนะ โมโหด้วย แต่พอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาแล้ว ใจกระตุกอย่างห้ามไม่ได้
ฉันเคยคิดว่าสามารถมองผู้ชายคนนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกรัก ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกหวงแหนหรือทรมาน เคยคิดว่าลืมเขาได้แล้ว ความจริงไม่ใช่
ฉันยังโกรธ ยังคิด ยิ่งเขาเข้ามาวอแวอยู่ใกล้ ฉันยิ่งรู้สึกหวั่นไหวอย่างน่า
