23 แค่นี้ใช่ไหมที่ต้องการ
@ปารัณ
“ปล่อย ไม่งั้นฉันจะร้อง”
“ร้องสิ ร้องดังๆ ด้วยล่ะ คนจะได้แห่กันออกมาดูเยอะๆ” ผมหันไปบอกคนที่ผมจับข้อมือเอาไว้แน่นขณะสอดการ์ดปลดล็อกประตูห้อง
“ไอ้บ้านี่ ปล่อย”
ผิงแค่นสั่งเสียงดุจัด ผมหงุดหงิดจนไม่สนใจแรงกดดันนั่น กระตุกร่างเล็กเข้าไปในห้องด้วยกัน
หลังออกจากห้าง ผมพาเธอตรงกลับห้องพักโดยไม่แวะที่ไหน
“จะทำบ้าอะไร”
“ทำบ้าๆ อย่างที่เราเคยทำกันไงผิง ทำให้เธอร้องครวญครางใต้ร่างฉัน เป็นเมียฉัน เลิกคิดจะยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น”
ผมลากแขนเล็กมาที่โซฟา ผิงพยายามจะสะบัดหนี ทำให้ผมกระตุกแรง ตัวเธอถลาเข้ามาในอ้อมแขนเมื่อผมทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่
เพียะ!
มือเล็กตบเต็มเหนี่ยวจนผมหน้าหัน หากนั่นไม่พอหยุดยั้งอารมณ์รุ่มร้อนได้ ตอนนี้ผมทั้งหึงทั้งหวงคนในอ้อมแขนจนอยากจะบ้า ตั้งแต่ที่ห้าง เห็นเธอคุยกับหมอนั่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ครึ่งค่อนชั่วโมง ใจผมรุ่มร้อนไปหมด
ผมกลั
