กรงโรม

อยากครอบครอง

“ลุก!!” หลังจากที่จันทร์เจ้ากลับมาจากมหาลัยในช่วงเย็นของวัน เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาได้ไม่ถึงสิบนาที เสียงดุของชายหนุ่มที่พึ่งกลับเข้ามาภายในคอนโดบอกกับคำตัวเล็กแต่แฝงไปด้วยคำสั่ง โรมใช้มือหนาปลดปมเนกไทของตัวเองไปด้วย พลางใช้สายตาดุจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตามคำสั่งของเขา

“ทำไมอีก”

“ไปงานวันเกิดดารินที่บ้านป้าพาขวัญ”

“ไม่ไป”

“ต้องไป!!”

“พี่ก็ไปคนเดียวสิ ทำไมต้องลากฉันไปด้วย” ใบหน้าสวยและน้ำเสียงติดหงุดหงิด เมื่อถูกบังคับให้ทำตามความต้องการของชายหนุ่ม ทั้งที่เธอเคยบอกกับเขาเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำตามคำสั่งของเขาอีกต่อไป

“แม่สั่ง”

“เฮ้อ!!ฉันต้องไปสินะ” เสียงถอนหายใจปลงตกของจันทร์เจ้า หญิงสาวไม่สามารถขัดใจแม่ของโรมได้เลยสักครั้ง

เพราะความเมตตาที่ท่านมีต่อเธอ โรมได้แค่ปรายตามองเท่านั้น ร่างสูงเดินผ่านคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายและเตรียมตัวไปงานวันเกิดของดาริน

เสียงเปิดประตูห้องนอนภายในคอนโด ปรากฏร่างของหญิงสาวผิวขาวอมชมพูในชุดเดรสลายดอกไม้ผ้าชีฟองสีฟ้าอ่อนสั้นเหนือเข่าเผยขาเรียวสวย

แขนพองเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เดินออกจากมา ผมสาวสลวยถูกม้วนเป็นลอนใหญ่ ใบหน้าที่ถูกแต่งเต็มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงช่วยเสริมบุคลิกของคนตัวเล็กให้ดูสวยและโดดเด่นมากขึ้น

“จะไปได้รึยัง” เสียงหวานเอ่ยเตือนชายหนุ่มที่นั่งดูทีวีฆ่าเวลาเพื่อรอหญิงสาว หันมาตามเสียงเรียกของเธอ

ตาดุจ้องมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าความสวยต้องมนต์สะกดของเธอ ตาดุคู่นั้นมองแทบไม่ละสายตาเป็นอันต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเจอดวงตากลมโตจ้องกลับมาเหมือนกำลังจับผิดเขาอยู่

“อืม”

สวนหน้าบ้านหลังใหญ่ของคุณหญิงพาขวัญถูกตกแต่งด้วยไฟระยิบระยับ กลุ่มคนในงานล้วนแต่เป็นเพื่อนของเจ้าของงานและญาติที่สนิทเท่านั้น โรมและจันทร์เจ้าขับรถไปจอดบ้านของพ่อแม่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างบ้าน ก่อนจะเดินเข้ามาภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ที่ติดกัน

“โรม จันทร์เจ้า มาแล้วเหรอลูก” เสียงป้าพาขวัญเอ่ยทักทายสองหนุ่มสาวที่เดินเข้าไปภายในงาน มือหนาถือกล่องของขวัญติดมือมาด้วยโดยมีคนตัวเล็กเดินนำหน้าตรงเข้าไปกอดป้าพาขวัญอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะ ป้าพาขวัญ สบายดีไหมคะ”

“ป้าสบายดี ทำไมช่วงนี้ไม่มาหาป้าที่บ้านเลย”

“ช่วงนี้เจ้าเรียนหนักค่ะ ไหนจะกิจกรรมรับน้องอีก” ร่างบางเดินประคองคุณหญิงพาขวัญเข้าไปในงานโดยมีโรมเดินตามเงียบ ๆ ฟังบทสนทนาของสองสาวที่อายุต่างกันจนเจอกับเจ้าของวันเกิด

“พี่โรมมาแล้วเหรอคะ” เสียงหวานพร้อมกับรอยยิ้มหวานของดารินเอ่ยทักทายโรม ดารินมองข้ามจันทร์เจ้าที่ยืนหัวโด่งอยู่ตรงหน้า เธอเดินปรี่เข้าไปจับแขนแกร่งของโรมด้วยความดีใจเมื่อเห็นเขามาร่วมงานวันเกิดของเธอ

“จันทร์เจ้าก็มานะดาริน” คุณหญิงพาขวัญที่เห็นการกระทำของหลานสาวตัวเองเอ่ยทักท้วงขึ้น

“สวัสดีจันทร์เจ้า พอดีรินไม่ทันได้มองน่ะ อย่าน้อยใจไปเลยนะ”

“สุขสันต์วันเกิดนะดาริน” ดารินอายุเท่ากับจันทร์เจ้าและตอนนี้ทั้งคู่ก็เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ

“ขอบใจนะ เชิญเข้าไปด้านในก่อน เพื่อนในมหาลัยก็มานะ”

“โอเค คุณป้าพาขวัญเราไปหาคุณแม่กันเถอะค่ะ” ร่างบางหันไปคุยกับคุณหญิงพาขวัญ จันทร์เจ้าค่อย ๆ ประคองร่างสูงวัยเข้าไปภายในบ้านโดยปล่อยให้โรมและดารินอยู่คุยกันต่อ

“นี่ของขวัญดารินเหรอคะ”

“อืม” มือหนายื่นของขวัญให้กับดารินที่ยืนยิ้มหน้าบาน สายตาจ้องมองร่างสูงที่แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ต สีฟ้าแบรนด์ดังบวกกับกางเกงสีครีมพอดีตัวที่ดูลงตัวเมื่ออยู่บนร่างกายอัน เพอร์เฟกต์ของชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ” ดารินหมายจะเอื้อมมือไปจับแขนแกร่งอีกครั้งเป็นอันต้องชะงักเมื่อร่างสูงของโรมใช้มือไขว้หลังเอาไว้ก่อน

“ไม่เป็นไร”

“พี่โรม” ยังไม่ทันที่ดารินจะพูดต่อ เสียงหวานของผู้หญิงคนหนึ่งดึงเรียกชื่อของโรมขึ้นก่อน ร่างเล็กของหญิงสาวที่เอ่ยเรียกชื่อโรมรีบเดินเข้ามาสมทบ

“สวัสดีค่ะ พี่โรม มิราเอง จำได้ไหมคะ”

“ไม่ได้” ใบหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อถูกชายหนุ่มพูดจาตรงไปตรงมาและตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็ว

“มิราเพื่อนดารินไงคะ สงสัยเราไม่ได้เจอกันนาน” ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่ม ตาดุจ้องมองไปยังกลุ่มของพ่อแม่เขาที่มีจันทร์เจ้าร่วมอยู่ด้วย ขายาวก้าวเดินไปยังจุดหมายตรงหน้าโดยไม่สนใจสองสาวที่มองชายหนุ่มแทบไม่วางตา

เสียงหัวเราะของจันทร์เจ้าที่ถูกรายล้อมไปด้วยป้าและแม่ของเขา เสียงหัวเราะใสที่หายไปนานจนเขาเองก็จำไม่ได้ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น

“อ้าวโรม มาแล้วเหรอลูก”

“ครับ”

“เดี๋ยวนี้ไม่พาหนูจันทร์เจ้ามาหาแม่เลยนะ”

“ช่วงนี้ยุ่งครับแม่”

“หนูจันทร์เจ้า ที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างลูก”

“ตอนนี้หนูเรียนไปด้วยรับน้องไปด้วยค่ะ” น้ำเสียงสุภาพตอบกลับผู้ใหญ่ที่มองหญิงสาวด้วยความเอ็นดู

“ถ้าเจ้าโรมรังแกหนู บอกแม่กับป้าได้นะลูก”

“พี่เขาจะไม่มีโอกาสได้รังแกหนูอีกแล้วค่ะ” คำพูดเหมือนไม่ได้จริงจังอะไรของจันทร์เจ้าตอบกลับผู้ใหญ่แต่โรมที่นั่งฟังกลับรู้สึกว่าเธอพูดจริง น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวทำให้ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายตัวเองอึกใหญ่

“พี่โรม ยิ่งโตยิ่งหล่อ อ่ะแก” ใบหน้าและน้ำเสียงชวนเพ้อฝันของมิราเมื่อเธอได้เจอโรมในวันนี้ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ความหล่อเหลาบวกกับใบหน้าที่ดูดุอยู่ตลอดเวลาทำให้เธอคลั่งไคล้ตั้งแต่แรกพบ

“หล่อแกก็แย่งสิ” ดารินที่ยืนมองภาพครอบครัวอบอุ่นตรงหน้า เอ่ยพูดกับมิราด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ยากจะคาดเดา

“ทำได้เหรอแก พี่โรมมีเมียแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แล้วยังไง มีได้ก็เลิกได้ ขึ้นอยู่ว่าแกจะสู้เพื่อได้ครอบครองรึเปล่า” ดารินมองตาของมิราครู่หนึ่ง ปากบางยกยิ้มขึ้นแฝงไปด้วยความต้องการบางอย่าง

“แกจะช่วยฉันใช่ไหมดาริน”

“แกเพื่อนฉัน ทำไมฉันจะไม่ช่วยล่ะ”

“ฉันอยากได้พี่โรมมาครอบครอง” มิราหันมาสบตาดารินและบอกความต้องการของเธอ เพราะเธอเองก็อยากลิ้มลองชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้เหมือนกัน

“ฉันช่วยแกได้” ดารินรู้ถึงความสัมผัสของโรมและจันทร์เจ้าในตอนนี้ดี เธอคิดว่าเพียงแค่สะกิดก็สามารถทำให้แก้วใบหนึ่งที่เปรอะบางอยู่แล้วสามารถแตกสลายได้ภายในพริบตา