ณารามองดวงดาวที่กำลังทอประกายระยิบระยับ เด็กน้อยยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก แล้วดูดนิ้วอย่างเช่นที่ชอบทำ
“ใบบัวอยากฟังนิทานเรื่องดาวลูกไก่ไหมคะ”
“ดาวลูกก่าย”
เสียงของเจ้าตัวเล็กเริ่มยานคาง ดวงตาที่เคยลืมตื่น ยามนี้เริ่มจะปิดลงทีละนิด ด้วยว่าโดนพิษของความง่วงเข้าครอบงำ
“นานมาแล้วมีตายายผัวเมียคู่หนึ่งอาศัยอยู่ในป่า วันหนึ่งมีพระผ่านมา ตาและยายอยากจะหาอาหารไปถวายพระ แต่พวกเขาอาศัยอยู่ในป่าจึงไม่มีอาหารดีๆ นำไปถวาย..”
นิทานที่ดำเนินเรื่องมาได้เพียงแค่นิดเดียว ทว่านีรนาราเลือกที่จะหยุดมันเอาไว้เพียงเท่านี้ เพราะไม่ได้ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วที่เคยพูดโต้ตอบและซักถาม
เมื่อหันไปมองเด็กหญิงที่นอนซุกอยู่กับอก จึงได้เห็นว่าบัดนี้ดวงตาคู่งามได้ปิดลงแล้ว
“หลับก็ไม่บอก ปล่อยให้แม่พูดคนเดียวอยู่ได้” แม้จะแอบบ่น ทว่าเรียวปากอิ่มก็แต้มยิ้มเพราะเอ็นดูลูกน้อย
นีรนาราช้อนร่างอวบป้อมขึ้นมาแนบอก ก่อนจะพาหน
