รักร้อนเพลิงปรารถนา

9

9

“แหม!!... คู่หมั้นคู่หมาย เขาจะจู๋จี๋กันก็ไม่เห็นแปลกนี่ เป็นของธรรมดา” เคนจิโร่แทรกขึ้นมาแบบกวนๆ

“พี่เคนจิทำไมถึงพูดแบบนี้” กัญติญาหันมาตวาดใส่เคนจิที่นั่งไขว้ห้างไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับเหตุการณ์ที่แสนจะอึมครึมภายในห้องเลย

“ไม่ใช่อย่างที่พี่เคนจิพูดนะคะคุณเล็ก”

“หมดเวลาแก้ตัวแล้ว...ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับมันอีก” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน พร้อมกับหยิบบางสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา กัญติญามองปืนที่อยู่ในมือของรัฐศาสตร์ด้วยความตกใจ และยิ่มองงสีหน้าที่ดุดันและเกรี้ยวกราดของเขาด้วยแล้ว รู้ว่าเขาต้องทำอย่างที่ใจคิดแน่นอน รัฐศาสตร์เล็งปืนไปที่ร่างของเคนจิโร่ที่นั่งอยู่ที่เดิมโดยไม่คิดจะหลบหนีไปไหน

“เล็กใจเย็นก่อน...ค่อยๆ พูดกันก็ได้” ธนาพลเข้ามาห้ามปรามก่อนที่จะเกิดการนองเลือดขึ้นมา

“ไม่จำเป็นต้องพูด วันนี้ฉันจะฆ่านางกากีกับชู้ของมันให้ตายไปพร้อมกันแล้วจับมันทั้งสองคนโยนลงทะเลไปเป็นอาหารของฉลาม” เคนจิโร่ค่อยๆ เลื่อนมือหยิบบางสิ่งที่เขาซุกไว้ที่หมอนอิงบนเก้าอี้นวม และใช้สิ่งนั้นเล็งไปที่ร่างของรัฐศาสตร์เช่นกัน กัญติญามองทั้งสองคนสลับกันไปมาเพราะอีกคนหนึ่งก็แรง อีกคนหนึ่งก็เอาจริง เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีจึงเดินเข้าไปหารัฐศาสตร์

“คุณเล็ก...มิโกะขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณเล็กว่ามิโกะจะมาที่นี่ มิโกะมีเหตุผล มิโกะไม่ได้ทำอย่างที่คุณเล็กคิดเลย” กัญติญาพยายามพูดดีกับเขา เพื่อให้ใจเย็นแต่ภาพที่เขาเห็นไม่สามารถทำให้อารมณ์เขาเย็นลงได้เลย

“ไม่ต้องมาแก้ตัว นางกากี ผู้หญิงโสโครกอย่างเธอไปลงนรกพร้อมมันนะดีแล้ว”

ปืนที่อยู่ในมือของเคนจิโร่ถูกปล่อยกระสุนออกมาก่อนหนึ่งนัด เมื่อกัญติญาได้ยินเสียงปืนจึงผลักร่างของรัฐศาสตร์ให้พ้นวิถีของกระสุน ธนาพล มานพและลูกน้องของรัฐศาสตร์ต่างช่วยกันระดมยิงร่างของเคนจิโร่ที่เอาเก้าอี้นวมเป็นที่กำบัง

กัญติญานอนหมอบอยู่ที่พื้นในใจของเธอพยายามคิดหาทางออก มิเช่นนั้นก็ต้องมีใครตายที่นี่แน่นอน เมื่อกระสุนทั้งสองฝ่ายถูกปล่อยออกมาจากกระบอกปืนจนหมดแมกกาซีน เสียงปืนจึงสงบลงแต่มีเสียงอย่างอื่นเกิดขึ้นแทน

เสียงที่ว่านี้คือเสียงหมัดและกำปั้น รวมทั้งเท้าของรัฐศาสตร์และเคนจิโร่ ที่ต่อสู้กันด้วยมือเปล่า ทั้งสองสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใครผลัดกันรุกผลัดกันรับ กัญติญายืนมองดูทั้งสองชกต่อยกันนานพอสมควรจึงเข้ามาห้าม

“คุณเล็กพอ...พี่เคนจิหยุด” เสียงของเธอคงเบาเกินไป ทำให้ทั้งสองที่กำลังปะทะกันด้วยความโกรธและความแค้นไม่หยุดการกระทำนั้น เธอจึงใช้เท้ากระแทกไปที่ร่างของรัฐศาสตร์ตรงบริเวณสะโพกอย่างแรง เพื่อให้ทั้งสองแยกออกจากกัน รัฐศาสตร์เซไปตามแรงถีบของเธอ ก่อนจะหันมามองกัญติญาด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว ดุดัน

“เธอกล้าถีบฉันเพื่อช่วยชู้ของเธอเหรอ” เขาถามตะโกนก้อง กัญติญาหันมาพยุงร่างของเคนจิโร่ ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด การกระทำที่กัญติญาปฏิบัติต่อเคนจิโร่ทำให้เขาเลือดขึ้นหน้า ความโกรธของเขาเพิ่มเป็นทวีคูณ

“ฉันแค่ไม่อยากให้มีใครตายเท่านั้น ถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นนางกากีนั้นก็หมายความว่าเรื่องทุกอย่างฉันเป็นคนผิดคนเดียว ฉันเป็นผู้หญิงร่านวิ่งแจ้นมาหาชายชู้เอง โดยที่พี่เคนจิไม่ได้ร้องขอฉันผิดเอง ฉันผิดคนเดียวฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันเรื่องทุกอย่างมันจะได้จบ” กัญติญาระเบิดเสียงออกมาดังลั่นห้อง พร้อมกับคำพูดที่อัดอั้นอยู่ในใจ ทุกคนในที่นั้นต่างอึ้งไม่คิดว่าเธอจะพูดประโยคนี้ขึ้นมา แต่เธอไม่สามารถทำให้ความโกรธในใจของรัฐศาสตร์เบาบางลงได้เลย กลับเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ

“นพจับตัวไอ้เคนจิไปโยนลงทะเลเดี๋ยวนี้” มานพและพรรคพวกต่างกรูเข้าไปจับร่างของเคนจิโร่ เขาไม่สามารถสู้แรงของมานพและพรรคพวกได้ เพราะร่างกายของเขาบอบช้ำเป็นอย่างมาก จังหวะนั้นเองโคกิก็ได้พาพรรคพวกของเขามาที่ห้องนายน้อยเช่นกัน การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง พักใหญ่ฝ่ายของเคนจิโร่ก็เสียท่าให้กับคนของรัฐศาสตร์

“จับพวกมันไปโยนลงทะเลให้หมด” คำสั่งดังราวกับสายฟ้าฟาดของรัฐศาสตร์ที่สั่งมานพและลูกน้องของเขา

“อย่านะคะคุณเล็กฉันขอ...คุณอย่าทำอะไรพวกเขาเลย” กัญติญาอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“ฉันบอกให้เอาพวกมันไปโยนลงทะเลเดี๋ยวนี้” รัฐศาสตร์สั่งย้ำ

“คุณปล่อยพวกเขาเถอะนะฉันขอร้อง จะให้ฉันไหว้ก็ได้นะ คุณปล่อยพวกเขานะ” กัญติญาร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับพนมมือไหว้ที่อกของรัฐศาสตร์

“เธอรักมันมากหรือไง” รัฐศาสตร์เอ่ยถาม

“...” ไม่มีคำตอบจากปากคนถูกถาม

“ฉันถามว่าเธอรักมันมากใช่ไหม” เขาถามย้ำเสียงดังลั่นห้องเมื่อเห็นเธอเงียบ กัญติญามองใบหน้าของรัฐศาสตร์สลับกับใบหน้าที่บวมช้ำของเคนจิโร่

“ใช่ ปล่อยเขา...แล้วฉันจะตายแทนพี่เคนจิเอง”

“งั้นเธอก็เตรียมตัวตายแทนไอ้เคนจิมันได้เลย แต่ก่อนที่เธอจะตาย เธอดูมันทรมานก่อนก็แล้วกัน”

รัฐศาสตร์เดินเข้าไปหาร่างของเคนจิโร่ที่ถูกมานพจับกุมไว้อยู่ ก่อนจะกระแทกไปที่ใบหน้าของเคนจิโร่หลายครั้งติดต่อกัน รัฐศาสตร์หยิบมีดที่อยู่ที่เอวของมานพออกมา เหล็กเนื้อดีสีเงินวาบวับอยู่ตรงหน้าเขา

“คุณเล็ก...คุณจะทำอะไรไม่นะ...ไม่” กัญติญาพยายามถลาไปหาร่างของเคนจิโร่ แต่ถูกธนาพลจับตัวไว้เสียก่อน

“อ๊ากกกกกก” เสียงร้องของเคนจิโร่ดังลั่นเมื่อปลายมีดกรีดไปที่ทรวงอกจนถึงท้องน้อย เสื้อนอนสีขาวขาดออกจากกัน เลือดสีแดงสดไหลรินออกมา แผลที่ถูกมีดกรีดค่อนข้างลึกแต่นั่นไม่สาแก่ใจเขา รัฐศาสตร์เดินไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่ในห้อง หยิบขวดพริกไทยและขวดเกลือติดมือมา เทลงไปที่บาดแผลของเคนจิโร่ ร่างของเคนจิโร่ดิ้นพล่านด้วยความปวดแสบปวดร้อน