รักร้อนเพลิงปรารถนา

7

7

“อือ อือ” เสียงครางของเธอดังออกมาเป็นระยะ ความเจ็บปวดเริ่มจางหายและมีความสุขเข้ามาแทนที่ เสียงของรัฐศาสตร์ดังกระหึ่มเป็นระยะด้วยความอิ่มเอมเพราะความคับแน่นที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอและมันกำลังบีบรัดหัวใจเขาอยู่ ชายหนุ่มก้มมองใบหน้างามที่มีทั้งเหงื่อและน้ำตา มือหนาดึงเสื้อกล้ามที่อุดอยู่ที่ปากของเธอออกก่อนจะใช้เรียวปากของตนประกบกับเรียวปากสวยแทน เพลิงปรารถนาที่มีมากล้นเกาะกินหัวใจของเขาและเธอให้ทะยานขึ้นสูง เสียงครางของหญิงสาวยังคงมีอยู่ต่อเนื่อง ลิ้นสากหนาเกี่ยวรัดและดูดดึงเรียวลิ้นของเธอ กายสาวแอ่นดุจคันศรรับความเสียวกระสันที่เขามอบให้แม้ว่ามันจะควบคู่มากับความเจ็บปวดก็ตาม

“เรียกชื่อฉัน...มิโกะเรียกชื่อฉัน” รัฐศาสตร์สั่งเสียงกระเส่าเมื่อถอนริมฝีปากออก หญิงสาวเหมือนคนละเมอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออก สมองของเธอขาวโพลน

“คุณเล็ก...อ๊า” กัญติญาเปล่งชื่อเขาออกมาในที่สุด มือทั้งสองข้างที่ถูกเขามัดด้วยเข็มขัด ถูกประสานมือเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางขบเม้มกลั้นเสียงครางเต็มที่เมื่อเขาดูดกลืนยอดอกทั้งสองข้างอีกครั้ง แต่เธอไม่สามารถอัดอั้นเสียงไว้ได้ ต้องปลดปล่อยเสียงนั้นออกมาในที่สุด

“อืม...อ๊า” ยิ่งร้องดังมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเคลื่อนไหวบนร่างกายเธอมากเท่านั้น เสียงครางของเขาและเธอดังประสานไปทั่วห้อง ขาเธอข้างหนึ่งถูกมือหนาของเขาจับมาพาดไว้ที่บ่ากว้าง ก่อนจะจับตะแคงร่างของเธอ แรงขับเคลื่อนของเขาเพิ่มมากขึ้นจนร่างน้อยกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงถาโถมของเขา มือหนาของเขากอบกุมทรวงอกเต่งตึงเกินกว่าที่ฝ่ามือของเขาจะกอบกุมหมด เคล้นคลึงอย่างวาบหวิวไม่แรงมาก ในขณะที่เขายังคงขับเคลื่อนร่างกายอย่างต่อเนื่อง

แสงเรืองรองที่ส่องประกายอยู่ตรงหน้าอยู่บนฟากฟ้าที่สูงเกินมือเอื้อม แต่น่าแปลกทำไมร่างกายของเธอถึงลอยขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบถึงหมู่ดวงดาวที่ส่องแสงประกายเจิดจรัส ร่างกายและความเสียวกระสันที่มีมากมายเกินกว่าที่เธอจะต่อต้านได้ บริเวณท้องน้อยคล้ายกับมีทอร์นาโดลูกใหญ่หมุนอยู่ในร่างกายของเธอ ก่อนที่จะสาดใส่หน้าผาสูงชันและแข็งแกร่งที่ขวางกั้นอยู่ และทอร์นาโดลูกนั้นก็ดำดิ่งสู่กลีบดอกกุหลาบที่มีภมรชื่อรัฐศาสตร์ครอบครองอยู่

“กรี๊ดดดด...อ๊า...” เสียงกรีดร้องของเธอดังยาวเมื่อเธอเดินทางผ่านเมฆหมอกผ่านทะลุไปถึงหมู่ดาวนั้นได้สำเร็จ โดยมีเขาจับจูงมือของเธอก้าวเดิน แรงตอดรัดในกลีบกุหลาบของเธอทำให้เขาต้องเพิ่มจังหวะเร็วและแรงมากยิ่งขึ้น

“โอ้ว...อืม” เสียงครางกระเส่าของเขาดังขึ้นตลอดเวลาก่อนที่จะกระแทกกายสูงใหญ่เข้ากลีบกุหลาบของเธอรุนแรงหลายครั้ง และหยุดแช่นิ่งในครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยความต้องการที่อัดแน่นออกมาเป็นน้ำฝนสีขาวขุ่น ผสมกับน้ำหวานจากกลีบกุหลาบของเธอจนทะลักทลายออกมาจากร่างสาว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากเพลิงปรารถนา ซบลงที่แผ่นหลังของเธอที่ชื้นเหงื่อเช่นกัน เสียงลมหายใจของทั้งคู่หอบดังอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งทุกอย่างกลับมาเป็นปกติในเวลาถัดมา

“ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เคนจิมันยังไม่เคยแตะต้องตัวเธอ” เขาพูดพร้อมกับจูบที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเธอ ก่อนจะลากไล้ไปตามลำแขน ตอนนี้อารมณ์ปรารถนาของเขาเริ่มลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของกัญติญา ไม่มีหยาดน้ำตารินไหลเมื่อเธอต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป ให้กับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งนั้น มือของเขาเริ่มสำรวจไปทั่วร่างของเธออีกครั้ง กัญติญาหลับตาลงและพร้อมยอมรับสิ่งที่เขาจะมอบให้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการแต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้ เธอต้องกลายเป็นดอกเบี้ยที่หอมหวานของเขา จนกว่ามันจะคุ้มกับเงินที่เคนจิโร่เอาไปผลาญในคาสิโนของเขา ความเจ็บปวดจากผู้ชายที่ทำร้ายเธอทั้งสองคน เธอจะจดจำไว้ในใจ สักวันหนึ่งเธอคงจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ แม้ว่าเธอจะไม่มองเห็นทางนั้นก็ตาม

“มิโกะ” เสียงของมานพทำลายภวังค์ความนึกคิดของเธอ กัญติญาหันมามองตามเสียงเรียกชื่อเธอ กัญติญาส่งยิ้มให้มานพนิดๆ ที่มุมปากก่อนจะเอ่ยถาม

“มีอะไรคะ” มานพมองใบหน้าที่ซีดเซียวของกัญติญา ตามร่างกายมีรอยเขียวช้ำจางบ้างเด่นชัดบ้าง เขารู้ว่าเป็นฝีมือของใคร รู้สึกสงสารและเห็นใจกัญติญาเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เพราะถ้าเขาแสดงความห่วงใยกับเธอ นั่นหมายถึงกัญติญาต้องเจ็บตัวจากอาการหวงจนออกนอกหน้าของเจ้านายหนุ่ม

“คุณเล็กเรียกครับ” คำพูดของมานพทำให้สีหน้าของกัญติญาซีดลง

“ค่ะ” กัญติญารับคำก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักส่วนตัวที่อยู่บนเรือสำราญ เพื่อทำหน้าที่ดอกเบี้ยให้คุ้มกับจำนวนเงินที่เขาสูญเสียไป โดยมีสายตาของมานพที่มองมาด้วยความเห็นใจ

เคนจิโร่นั่งหน้าเครียดอยู่ที่เก้าอี้บุด้วยนวมเนื้อดี ด้วยเหตุที่ว่าบิดาของเขาต้องการคุยกับกัญติญาคู่หมั้นสาวที่เขายกให้รัฐศาสตร์เป็นดอกเบี้ยการพนัน และจะโทรฯ กลับมาใหม่ในอีกสิบห้านาที เขาพยายามบ่ายเบี่ยงบิดาแต่หาสำเร็จไม่เพราะไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนที่นั่นต้องมีกัญติญาเสมอ และแล้วเคนจิโร่ตัดสินใจเด็ดขาดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด

เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กของกัญติญาดังขึ้นหลายครั้ง เจ้าของเครื่องตื่นมารับด้วยอาการงัวเงียและอ่อนเพลียจากบทรักของรัฐศาสตร์ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรายชื่อของบุคคลที่โทรมาเวลาเกือบเที่ยงคืน

“พี่เคนจิ” เสียงอุทานของเธอไม่ดังนักเพราะไม่ต้องการให้รัฐศาสตร์ตื่นจากนิทรา กัญติญาหันมามองร่างที่หลับใหลอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เธอคิดว่าเขาคงหลับสนิทแล้ว เธอก้าวลงจากเตียงนอนก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่เรือนร่างเปล่าเปลือยของตน จากนั้นก็เดินออกมาคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอกระเบียงของห้องนอน