เมียอุ้มสม (ซีรีส์ชุดเมียที่รัก ลำดับที่ 2)

คำสั่งประกาศิต (50%)

อาณาจักรมอร์แกน เรสซิเดนท์ กรุงสตอกโฮล์ม ประเทศสวีเดน

นางอลิเซีย มอร์แกน กำลังนั่งรอหลานชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ที่ห้องโถงของบ้านอย่างใจเย็น อาณาจักรมอร์แกน เรสซิเดนท์ ประกอบด้วยคฤหาสน์มอร์แกน คฤหาสน์หลังงามและหรูหราอลังการด้วยสถาปัตยกรรมสไตล์โอเรียนทัล วิคตอเรียน และเพนต์เฮาส์สุดโมเดิร์น ซึ่งต่างก็ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่เกือบห้าไร่ในใจกลางเมืองหลวงของประเทศสวีเดน ทุกอย่างในที่นี้ล้วนถูกออกแบบมาอย่างพิถีพิถันและลงตัวราวกับเป็นสวรรค์บนดิน  

ตระกูลมอร์แกนเจริญรุ่งเรือง ทรงอิทธิพล และรวยล้นฟ้า จนมีเม็ดเงินสะพัดเข้ามาปีละนับหมื่นล้านสวีดิชโครนา ทั้งนี้ก็ล้วนมาจาก ‘มอร์แกน มอเตอร์’ ซึ่งเป็นทั้งธุรกิจส่งออกมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ที่บรรพบุรุษได้ก่อตั้งเอาไว้ และกิจการส่งออกอุปกรณ์ประดับยนต์รายแรกของโลก ซึ่งแอรอน มอร์แกน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงและทายาทโดยชอบธรรมเพียงหนึ่งเดียวเป็นผู้คิดริเริ่มสร้างมันขึ้นมากับมือ  

แอรอน มอร์แกน เจ้าพ่อหนุ่มรูปงาม นามสกุลเพราะ วัยสามสิบห้าปี บุรุษมาดทะเล้นชื่อกระฉ่อน ผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างสูงใหญ่ไหล่กว้าง เครื่องหน้าคมคายชวนเคลิบเคลิ้ม จมูกโด่งเป็นสันตรง และโดดเด่นด้วยนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเป็นประกายพราวระยับเพราะความขี้เล่น อีกทั้งยังดูลึกลับชวนให้ค้นหา และนั่นก็เป็นอาวุธชั้นเยี่ยมที่มักจะประหัตประหารหัวใจสาวๆ ให้อ่อนระทวยไปสยบอยู่แทบเท้าของพ่อยอดชาย 

ด้วยใบหน้าหล่อลากไส้ บวกกับรูปลักษณ์อันสุดแสนเซ็กซี่ขยี้ใจ หลอมรวมเป็นความเพรียบพร้อมและสมบูรณ์แบบชนิดไร้ที่ติ ทำให้พ่อหนุ่มเพลย์บอยสุดเพอร์เฟ็กต์กลายเป็นเทพบุตรที่สาวน้อยใหญ่ต่างคลั่งไคล้และใฝ่ฝันหา จนต้องพาเหรดกันเข้ามาแย่งชิงทิ้งหางตาเชิญชวนให้เมื่อมีโอกาส ซึ่งพ่อหนุ่มมากรักก็ไม่เคยปฏิเสธไมตรีจิตเหล่านั้นเลยสักครั้ง ตรงกันข้ามเขากลับจำหน่ายจ่ายแจกรักเรี่ยราดไปทั่วทุกสารทิศ หากแต่เมื่อหมดเสน่หาเทพบุตรก็จะแปลงร่างเป็นซาตาน สลัดพวกหล่อนทิ้งไม่ต่างอะไรจากพรมเช็ดเท้า แต่กระนั้นเขาก็ไม่เคยขาดแคลนสาวๆ ที่จะมาร่วมทำให้เตียงลุกเป็นไฟในค่ำคืนอันเร่าร้อน

วันนี้เพลย์บอยหนุ่มเจ้าสำราญจำต้องยกเลิกนัดกับสาวสวยในลิสต์อันยาวเฟื้อยเป็นหางว่าว ชนิดที่เรียกใช้ตลอดปีก็ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มนักรักจะเวียนให้ทุกอนงค์นางได้มาสัมผัสความคฤหรรษ์แบบเอ็กซ์คูลซีฟหรือไม่ เพราะโดนคำสั่งประกาศิตจากท่านประมุขใหญ่ของตระกูลมอร์แกนให้เขาจรลีกลับบ้านโดยด่วน ฉะนั้นวันนี้แอรอนจึงไปโฉบเฉี่ยวเฉกเช่นในทุกราตรีที่ผ่านมาไม่ได้

พอออกจากห้องประชุมอันสุดแสนจะคร่ำเคร่งและน่าเบื่อหน่าย เจ้าของร่างสง่าผ่าเผยที่อัดแน่นไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดทางเพศก็เดินลิ่วมาขึ้นรถยนต์คันหรูคู่ใจ ซึ่งบริเวณกระจังหน้าเด่นเป็นสง่าด้วยโลโก้ม้าตัวเล็กเอียงไปทางด้านที่นั่งของคนขับ แล้วกระแทกเท้าแกร่งที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังยี่ห้อดังระดับโลก เหยียบคันเร่งมิดเข็มไมล์เพื่อไปให้ทันเวลานัดหมายกับคุณย่าผู้เป็นที่รักและเคารพยิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เครื่องยนต์สมรรถนะสูงในระดับต้นๆ ของรถสปอร์ตอย่างฟอร์ดมัสแตง 1969 สีดำทะมึนสุดคลาสสิคและดูลึกลับน่าค้นหา ก็มาดับสนิทลงที่หน้าคฤหาสน์มอร์แกน ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวขาเพรียวยาวเดินเข้าสู่ด้านใน คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะชะตาขาดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเดินเอาปลายนิ้วแกร่งเกี่ยวเสื้อสูทพาดบ่า พลางผิวปากเป็นท่วงทำนองเพลงชวนให้ยักย้ายส่ายสะโพกเข้าจังหวะอย่างสบายอุรา ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มกระชากใจไม่สร่างซา

“คุณย่าครับ…คุณย่าคนสวยอยู่ไหนครับ?” เสียงหวานปนออดอ้อนในทีของพ่อมหาจำเริญประจำบ้านที่แหกปากเรียกร้องความสนใจมาแต่ไกล ทำเอาประมุขใหญ่อย่างคุณนายอลิเซีย มอร์แกน ถึงกับต้องค้อนลมค้อนแล้ง หากแต่ยังไม่ได้ปริปากตอบโต้ว่ากระไร 

“คุณย่า หวัดดีครับ” เสียงทุ้มของแอรอน มอร์แกน เอ่ยทักทายผู้เป็นย่า ซึ่งกำลังนั่งเชิดหน้าคอตั้งเป็นนางพญารออยู่ที่ห้องโถงของบ้าน พอเขาส่งยิ้มละลายใจไปให้นางอลิเซียกลับสะบัดหน้าทำเมินเสียอย่างนั้น เล่นเอาคนหล่อที่มั่นใจในเสน่ห์อันล้นเหลือของตัวเองต้องยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ มุกนี้ใช้กับสาวไหนก็แทบใจละลาย แต่คงจะใช้กับสาวแก่ที่บ้านไม่ได้ผลเสียแล้วสิ เพราะคุณย่าของเขาดันไม่รับมุกเอาเสียเลย 

“หาทางกลับบ้านถูกแล้วเหรอยะ…พ่อตัวดี” นางอลิเซียเอ่ยทักทายหลานชายที่ไม่ได้เจอหน้าค่าตากันมาเกือบสองเดือนด้วยคำพูดประชดประชัน แต่คนที่โดนตอกหน้ากลับยิ้มร่ารับอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะทรุดกายทรงพลังลงนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม

“บ้านที่มีคุณย่าคนสวยอยู่ มันหาทางกลับไม่ยากหรอกครับ ว่าแต่คุณย่าเรียกผมมาหามีอะไรหรือเปล่าครับ” พ่อสุดหล่อปากหวานรับแก้วน้ำจากสาวใช้มาดื่มรวดเดียวหมด แล้วจึงหันไปถามไถ่อีกฝ่ายด้วยความสงสัย ต้นประโยคไม่วายเอ่ยประจบประแจงตามประสาหลานชายคนเดียวของบ้าน

“ถ้าฉันไม่เรียก แกก็จะไม่กลับมาดูดำดูดีย่าอย่างนั้นสินะ หรือต้องรอให้ฉันสิ้นบุญเสียก่อน แกถึงจะหาทางกลับบ้านเจอ” วาจาเรียบนิ่งเอ่ยค่อนขอดพ่อจอมกะล่อน ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง เห็นคุณย่าขยันทำท่าแง่งอนอย่างนี้แล้ว แอรอนก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ สมัยก่อนคุณปู่ของเขาคงต้องหมั่นง้อคุณย่าแสนงอนเป็นแน่ 

“แหม…ใครจะคิดอย่างนั้นกับคุณย่าคนสวยได้ล่ะครับ อีกอย่างคุณย่าก็ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก เพราะต้องอยู่รบกับผมไปอีกนาน” ทายาทมอร์แกนเอ่ยแย้งกลั้วหัวเราะ พลางยืดตัวขึ้นเต็มความสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร ก้าวขาเดินอ้อมมายังโซฟาฝั่งที่คุณย่านั่งอยู่ ก่อนจะทรุดตัวลงไปโอบรอบเอวอวบ แล้วห้อมแก้มซ้ายทีขวาทีอย่างเอาใจ

“ก็ไอ้คนที่มันกำลังประจบฉันอยู่นี่อย่างไรล่ะ” นางอลิเซียย้อนกลับทันควัน พลางทุบเข้าที่อกแกร่งของพ่อหลานชายตัวดีดังอั้ก เมื่อเขาลดใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับประดาไปด้วยหนวดเคราประปรายมาหอมแก้มที่มีริ้วรอยตามกาลเวลาอีกครา ตอหนวดแข็งๆ ทิ่มเนื้อบางๆ ของคนแก่จนแดงเถือกไปหมด 

“แล้วคุณย่ามีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้เรียกผมมาหาตั้งแต่หัววันเชียว” เมื่อคุณย่ายังไม่ยอมไขข้อข้องใจสักที เสียงห้าวก็เอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัย พลางพาร่างสูงใหญ่ของตัวเองเอนลงไปนอนหนุนตักอุ่น 

นางอลิเซียยกฝ่ามือเหี่ยวย่นลูบหัวหลานชายเบาๆ ด้วยความรักใคร่อย่างสุดหัวใจ เพราะบุรุษร่างยักษ์ที่กำลังทำตัวเป็นเด็กโข่งนอนหนุนตักนางอยู่นี้ คือคนที่นางเลี้ยงมาเองกับมือตั้งแต่อ้อนแต่ออก หลังจากที่ลูกชายและลูกสะใภ้จากไปในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน ด้วยความรักและเอ็นดูทายาทคนเดียวของตระกูลมอร์แกน นางอลิเซียจึงประเคนแต่สิ่งดีๆ ให้แอรอน อยากได้อะไรก็หามาให้ไม่เคยขัด ทำให้ชายหนุ่มเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่เอาแต่ใจอย่างสุดขั้ว

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ย่าแค่จะบอกว่า ย่าอยากเห็นหน้าเมียแก” ไอ้คำว่า ‘ไม่มีอะไรมาก’ ของคุณย่า ทำให้เขาแทบลมจับ ร่างสูงลุกพรวดพราดขึ้นจากตักอุ่นทันที

“คุณย่าว่าอะไรนะครับ!” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยิน ในใจก็นึกหวาดหวั่นกับความคิดของคนแก่อยู่ไม่น้อย

“แกฟังไม่ผิดหรอกย่ะ พ่อตัวดี หากแกอยากจะได้มรดกในส่วนของฉัน แกก็ต้องแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ลอยชายหิ้วแม่นุ่งสั้นพวกนั้นเข้าออกโรงแรมไม่เว้นแต่ละวัน” เห็นข่าวที่หลานชายตัวดีขยันตกเป็นประเด็นแล้วคนแก่ถึงกับเกิดอาการปวดเศียรเวียนเกล้า นางอลิเซีย มอร์แกน กล่าวเสียงสะบัด พลางโยนหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้ที่มีรูปของแอรอนโชว์หราเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ลงบนโต๊ะตรงหน้าเขาอย่างกระแทกกระทั้น

“ไม่เอานะครับ คุณย่า ผมยังไม่อยากมีห่วงมาผูกคอ” แอรอนเอ่ยค้านอย่างอ้อนๆ ตามประสาคนที่ถูกเลี้ยงดูตามใจมาตั้งแต่เล็กจนโต และความเอาแต่ใจเหล่านี้ก็ไม่ได้มาจากการตามใจของใครที่ไหน หากแต่มาจากหญิงวัยแปดสิบปี ผู้ที่ผมทั้งหัวเป็นสีดอกเลาอย่างนางอลิเซีย มอร์แกน นั่นเอง

“ไม่เอาก็ดี ฉันจะได้ยกมรดกให้ริชาร์ด” นางอลิเซียรู้ดีว่าหากตนยกเหตุผลนี้ขึ้นมากล่าวอ้าง อีกฝ่ายก็จะต้องเต้นเป็นเจ้าเข้า เพราะแต่ไหนแต่ไรแอรอนก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากับริชาร์ดมาโดยตลอด

“อย่านะครับ คุณย่า หลานชายคุณย่าก็มีอยู่ทั้งคน ทำไมต้องไปยกมรดกให้ไอ้ลูกนอกคอกนั่นด้วย”

เมื่อชื่อลูกติดเมียน้อยของพ่อมากระทบโสตประสาท แอรอนก็ทำหน้าตึง แล้วขึ้นเสียงสูงประท้วงด้วยสีหน้าจริงจัง ทุกวันนี้เขาก็ฟาดฟันทางธุรกิจกับหมาลอบกัดอย่างไอ้ริชาร์ดอยู่แล้ว แล้วทำไมเขาต้องมาแย่งชิงมรดกก้อนโตของคุณย่ากับมันอีก หากคุณย่าไม่ยกมรดกให้เขา ก็ขอให้มันตกไปเป็นของสาธารณะ เสียยังดีกว่าจะให้คนชั่วช้าอย่างไอ้ริชาร์ดได้ครอบครอง

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของมัน พ่อกับแม่ของเขาก็คงไม่มีปากมีเสียงกันขั้นรุนแรง จนแม่ของเขาตัดสินใจจบชีวิตลงด้วยการกินยาฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นพ่อของเขาก็จดทะเบียนสมรสกับแม่ของมัน หนำซ้ำยังยอมให้ไอ้ลูกนอกคอกอย่างมันใช้นามสกุลมอร์แกน แล้วพามันกับแม่ย้ายเข้ามาอยู่ในมอร์แกน เรสซิเดนท์ แต่แม่ของมันก็ชูคอเป็นคุณนายได้ไม่นาน เพราะพ่อของเขามาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ที่สุดคุณย่าของเขาก็อันเชิญสองแม่ลูกออกไปจากอาณาจักรมอร์แกน คุณย่าของเขาแบ่งทรัพย์สินให้มันกับแม่เอาไปตั้งตัวก็ดีเท่าไรแล้ว ส่วนมรดกน่ะหรือ อย่าหวังว่าจะหลุดลอดไปถึงมือมันแม้แต่เหรียญเดียว

“งั้นแกก็แต่งงาน มีเมียมีลูกเสียสิ ฉันจะได้อุ้มเหลนเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้าง” นางอลิเซียบอกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ อายุอานามก็เข้าสู่เลขเจ็ดแล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่อาจทราบได้ แต่นางก็ยังไม่มีวาสนาพอจะได้เห็นหน้าเหลนที่เกิดจากหลานชายสุดที่รักกับหลานสะใภ้อยู่ดี คิดแล้วคนแก่ก็เศร้าใจยิ่งนัก

“โธ่…คุณย่าครับ การจะเสกเด็กเข้าท้องใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ” เสียงละห้อยโอดครวญ และพยายามที่จะหว่านล้อมให้ผู้เป็นย่าเลิกล้มความตั้งใจ แต่ไม่มีทางซะล่ะ นางอลิเซียเองก็เป็นคนหัวดื้อ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ต่างจากหลานชายสักเท่าไรหรอก

“มันจะไปยากอะไร ทีไปหาความสำเริงสำราญกับแม่พวกนั้นแกยังทำได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับการทำเหลนออกมาให้ย่าได้เชยชมสักคน หรือว่าคนอย่างแอรอน มอร์แกน มันไม่มีน้ำยากันยะ” ประมุขของบ้านมอร์แกนค้อนปะหลับปะเหลือก แล้วกระแทกเสียงใส่อย่างเหลืออด หมั่นไส้กับวาจาที่หลานชายยกเอามาใช้ในการบ่ายเบี่ยงยิ่งนัก

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยครับคุณย่า” พ่อคนที่มั่นใจว่าตัวเองมีน้ำยาดีอยู่เต็มอัตรารีบออกปากค้าน พร้อมตีหน้ายุ่งด้วยความไม่สบอารมณ์ 

“ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วมันอย่างไหนกันยะพ่อตัวดี” เสียงแข็งยอกย้อนทันควัน ได้ทีคุณนายอลิเซียก็รีบทำการต้อนพ่อกระทิงเปลี่ยวให้จนมุมเร็วไว 

“ก็มันไม่เหมือนกันนี่ครับคุณย่า ผู้หญิงดีๆ สมัยนี้หายากจะตาย” คนที่กำลังจะถูกมัดมือชกทำเสียงอ่อยแย้ง พลางโนมหน้าลงซบอกอุ่นอย่างอ้อนๆ 

“แต่มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถของแกหรอก กับอีแค่จะหาผู้หญิงดีๆ สักคนมาทำเมียและแม่ของลูก จริงไหม พ่อสุดหล่อของย่า” ช้อนใบหน้าหล่อระเบิดของหลานชายขึ้นมาสบตา แล้วเอ่ยเชิงย้ำชัดในเจตนารมณ์ของตัวเอง

“โธ่…คุณย่า ก็ผมยังรักสนุกอยู่เลยนี่ครับ” เมื่อเห็นว่าครั้งนี้อีกฝ่ายชักจะไม่ใจอ่อน ใช้ลูกอ้อนพิฆาตอย่างที่เคยทำอยู่เป็นประจำก็แล้ว คุณย่าก็ยังตีหน้าจริงจังกับคำพูด แอรอนจึงครางประท้วงเสียงละห้อย พร้อมทำหน้าเหมือนจะลงไปชักดิ้นชักงอเสียให้ได้