หลังจากที่กล่อมแดนไทยด้วยนิทานมหาสนุกจนหลับปุ๋ยไปแล้ว มัลลิกาก็เดินออกมาจากห้องนอนโดยไม่ลืมที่จะหันกลับไปปิดประตูอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะสาวเท้ามาหาเจ้าของร่างทรงพลังที่กำลังนั่งเอกเขนกอยู่หน้าโทรทัศน์จอน้อย
ทันทีที่ร่างเพรียวระหงมาหยุดยืนอยู่ต่อหน้า แอรอนก็เอื้อมมือไปฉวยรีโมตแล้วจัดการกดปิดโทรทัศน์ จากนั้นก็ยิงคำถามที่เขาเฝ้ารอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“คุณคงมีคำตอบดีๆ ให้ผมแล้วใช่ไหมทูนหัว”
“ยังค่ะ ฉันยังมีอะไรที่ต้องตกลงกับคุณอยู่” มัลลิกาส่ายหน้าน้อยๆ พลางบิดข้อมือออกจากอุ้งมือใหญ่ของพ่อคนเจ้าเล่ห์ที่ตั้งใจจะฉุดเธอลงไปนั่งบนตักกว้าง
“จะตกลงอะไรก็ว่ามาเลยหวานใจจ๋า ผมรอฟังอยู่” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมลงไปนั่ง ร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างก็ผุดลุกขึ้นเต็มความสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร แล้วขยับเข้าประชิดร่างน้อย
“ฟังเฉยๆ ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมายืนเบียดฉันด้วย” มัลลิกายกมือเรียวดันแผ่นอกกว้างเอาไว้
