_________________
"นั่นเสียงใครอะลิลณ์"ปลายสายถามกลับมาอย่างนอกเรื่อง
"พี่เต้ เลิกนอกเรื่องสักทีได้ไหม?"ฉันขึ้นเสียงกลับไปพร้อมกับกุมขมับ
"งั้นลิลณ์ก็ต้องรีบกลับมานะ หลานป่วยหนักจริง!"ปลายสายพูดกดดันราวกับว่าฉันเป็นน้องสาวของเขาแท้ๆ
"เฮ่อ ถ้ายังไม่บอกรายละเอียดสักที"
"ลิลณ์จะวางสายแล้วโทรไปถามจากโรงพยาบาลเอง"ฉันตอบไปอย่างหมดความอดทนและขึ้นเสียงกลับไป
ใจก็ห่วงหลานห่วงพี่สาวตัวเอง แต่ปลายสายเมื่อพูดอะไรไปก็ไม่ได้ความสักที
"อีกอย่างนะ ลิลณ์ไม่ใช่หมอจะให้รีบกลับตอนนี้"
"มันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับหลานเลยสักนิด"ฉันพูดไปอย่างตัดรำคาญ
"เออ..เอิ่ม"ปลายสายพูดอย่างลังเลเล็กน้อย
"พี่ขอโทษจ่ะๆ พี่แค่เสียสตินิดหน่อยเลยพูดออกไปแบบนั้น"
"พี่แค่เห็นบัวแล้วสงสารมาก บัวร้องไห้ไม่หยุดเลย"
"พี่แค่คิดว่าถ้ามีลิลณ์อยู่ด้วยบัวก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้"เขาตอบมาแบบเสียงเบาลง
"พี่เต้เลิกพล่ามเลิกเพ้อรำพัน
