Ep.8 งานขาย..(XX)

2829 Words

______________ "ยัยนี่ติดหนี้ฉัน ฉันก็เลยให้มาทำงานใช้หนี้" เขาตอบไปหน้านิ่งๆ "มึงเอาเวลาไปสนใจงานไหม จะอะไรกับยัยนี้นักหนา? " "ก็ลาลิลณ์มันเพื่อนผมนะ เลยถามดู" เจบียิ้มๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาแบ่งส่งให้พี่ลูคัสก่อน พอพี่ลูคัสหยิบไป เขาก็หยิบอีกม้วนและจุดบุหรี่ดูดกันอย่างแสนจะชิว พ่นควันคุยกันไปมา ราวกับมองไม่เห็นเลยว่ามีฉันยืนอยู่ตรงนี้ด้วย ฉันก็แค่เดินตามพวกเขาสองคนไปอย่างไม่ได้หื้ออื้อใดๆ จริงๆ ฉันไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เขาคุยกันสักเท่าไหร่ กลัวว่าพวกเขาจะมองว่าฉันสาระแนเรื่องงานของเขามากจนเกินไป ฉันจึงเดินทิ้งระยะห่างอยู่หน่อยๆ พอมีมารยาท "ยัยลาลิลณ์จะทำงานเราได้เหรอเฮีย? " จู่ๆ เจบีหันมามองฉันเล็กน้อย แต่เมื่อกี้เอ่ยถึงฉันนิ? ซึ่งนั้นก็ทำให้ฉันรีบเงยหน้าไปทางพวกเขาทันทีและยิ้มๆ "ยัยนี่บอกเองว่า ทำได้ทุกอย่าง" พี่ลูคัสตอบแค่นั้นก่อนขยี้บุหรี่ลงที่พื้น "ยังไงฝากมึงจัดการด้วยละกัน" "กูขับรถมาเหนื่อยๆ" "ขอไปหาอะไรดื่ม และพักสายตาแป๊บ" เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน และเดินสวนทางไปโดยไม่ได้มองหน้าหรือพูดคุยอะไรกับฉันแม้แต่คำเดียว เอาจริงๆ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนละโลกกับพี่ลูคัสเหมือนกันนะ เพราะขนาดเรานั่งรถกันมาแค่สองคน ตลอดเวลาครึ่งวัน เรายังคุยกันแบบนับคำได้เลย "มาเหนื่อยๆ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องพัก" เจบีเดินมาช่วยฉันหิ้วกระเป๋าสะพาย "อ่อ ขอบใจนะ" ฉันตอบไปอย่างเกรงใจ แต่เจบีก็ดึงกระเป๋าไปซะแล้ว "เดี๋ยวเธอนอนห้องเดียวกับ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งนะ" เจบีพูดก่อนจะยื่นกุญแจห้องพักให้ฉัน "ใครเหรอ? " ฉันถามไปแบบดีใจที่อย่างน้อยก็มีเพื่อนนอนด้วย "คนที่มาทำงานเหมือนกับเธอนะ" "แต่ว่าตอนนี้ยัยนั่นคงอยู่แถวสระว่ายน้ำ" "เดี๋ยวคงเจอกันตอนเย็นๆ เลย" เจบีวางกระเป๋าและเปิดไฟอะไรให้ทุกอย่าง "มีอะไรอยากถาม ก็ถามมาได้เลย" "มึงไม่ต้องเกรงใจกูหรอกน่า" "กูเจบีเพื่อนมึงไงยัยหัวหน้า" เจบีตบไหล่ของฉันแรงๆ มันเจ็บนะ แต่ต้องทนยิ้มไป เพราะหมอนี้ค่อนข้างบ้าพลังแต่นิสัยไม่แย่ "งานที่ฉันต้องทำ มันผิดกฏหมายไหม? " "ฉันเสี่ยงติดคุกไหม แล้วตำรวจจะจับไหม? " ฉันถามไปอย่างระบายๆ เพราะเครียดมาตลอดทางจริงๆ "ใจเย็นๆ" เจบีจับไหล่ของฉันก่อนจะขำออกมาเบาๆ "เราแค่มาเสนอขายบารากุ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่นำเข้าจากอาหรับใช่ไหม? " เจบีตอบอย่างใจเย็น "แล้วบารากุ ขายได้เหรอ? " "มันคือสิ่งผิดกฏหมายไม่ใช่เหรอ? " ฉันถามไปอย่างลังเลนิดๆ "เอาจริงๆ เฮียลูคัสไม่เคยทำอะไรถูกกฏหมายเลยนะ" เจบีเลียริมฝีปากและตอบกลับมาแบบยิ้มรับ "เธอไม่รู้มาก่อนเลยเหรอ? " เขาย้อนถามกลับมา ซึ่งฉันก็ส่ายหน้าเบาๆ "รู้แค่ว่า บ้านอลิเซียเป็นพวกมาเฟียอะ" ฉันตอบไปตามตรง "อื้ม สีเทาปนสีดำเลยแหละ" เจบียักคิ้วและเหยียดยิ้มตอบมา "แล้วเราจะไม่โดนอะไรเหรอ? " ฉันเริ่มกังวลมากขึ้นไปอีก "ไม่ต้องกลัวไปน่า ถ้าเงินถึงทุกอย่างก็เงียบได้" เขาเอามือปิดปากของตัวเองเบาๆ "ส่วนเรื่องสินค้าที่เราขาย" เจบีพูดอย่างไม่มีความวิตกกังวลใดๆ "โทษปรับสูงสุดไม่เกิน20,000บาท เฮียลูคัสจ่ายให้เธอได้แน่นอน" เขาตบไหล่ของฉันอย่างหนักแน่น "กูไปคุมงานต่อก่อนนะ มึงก็เตรียมตัวไว้แล้วกัน" เจบีพูดก่อนจะหันหลังเดินไปทางประตูทางออก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินออกไป เจบีก็ชะงักฝีเท้าเล็กน้อย "เออยัยหัวหน้า เฮียเป็นคนจริงจังกับงานมากๆ และทุ่มเทเพื่องานจริงๆ" "ยังไงพยายามอย่าทำพลาดนะ" นั่นคือสิ่งที่เจบีเตือนฉันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง โดยที่ฉันยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป ฉันอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทำงาน โดยที่รู้รายละเอียดแค่ว่า เป็นงานขายทั่วๆ ไปเท่านั้น ฉันจึงใส่เสื้อเชิ้ตและกระโปรงทรงเอยาวคุมเข่าอย่างสุภาพ พร้อมกับรองเท้าคัดชูสีดำคู่ใจ หลังจากที่ฉันได้พักเพียงชั่วครู่ ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งเดินมาเคาะประตูเวลาสองทุ่มตรง แม้ว่าฉันจะแอบสงสัยในหลายๆ เรื่อง แต่สุดท้ายแล้วก็ทำอยู่ดี เพราะฉะนั้นจะเกิดอะไรมันก็ต้องเกิด ฉันเดินตามชายชุดดำคนนั้นมาจนถึงห้องสีดำห้องหนึ่งภายในโรงแรมสุดหรูแห่งนี้ และทันทีที่ประตูเปิดออกเสียงเพลงดีเจดังแทรกออกมาและแสงสีจากด้านในก็สาดส่องออกมา มันคล้ายๆ กับไนต์คลับของทางโรงแรม ซึ่งเป็นห้องเก็บเสียงเพราะภายนอกไม่ได้ยินเสียงดังเหมือนด้านในสักเท่าไหร่ ทั้งห้องแทบจะโขมงไปด้วยควันสีขาวโพ้นไปทั่วห้อง กลิ่นหอมจากน้ำยาชิชาซึ่งเป็นกลิ่นหอมที่เต็มไปด้วยพิษจากสารนิโคติน ผู้คนในห้องนี้กลับดูดบารากุกันแทบจะทุกโต๊ะ ทั้งหญิงชายต่างพากันพ่นสารนิโคตินควันโขมงออกมาจากริมฝีปากของพวกเขา แววตาที่เคลิบเคลิ้ม หยาดเยิ้มไปด้วยรสชาติของเครื่องสูบหลากหลายรสชาติและเครื่องดื่มน้ำเมามากมาย "ควรจะเรียกที่นี้ว่าผับ? สถานมัวสุม หรืออะไรดีละเนี่ย? " ฉันมองไปรอบๆ สถานที่แปลกตาที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้เข้ามาอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนี้ "ลูกค้าที่เธอต้องดูแลคือ คุณพงษ์" "ชายสวมเสื้อสูทสีน้ำเงินตรงโน้น" เขาพูดพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารบางอย่างให้กับฉัน "พูดคุยยังไงก็ได้ ให้คุณพงษ์ยอมเซ็นต์ซื้อสินค้าของเราในระยะยาว" เขายื่นหน้ามากระซิบฉันเบาๆ "อ่อๆ ค่ะ" ฉันพยักหน้าอย่างงๆ และเดินตรงไปทางคุณพงษ์อะไรนั้นที่โต๊ะของเขา แต่สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ จนไปหยุดกับพี่ลูคัสที่ยืนจิบเหล้าและคุยกับลูกค้าชาวต่างชาติอยู่สี่ห้าคน แต่ในวงแขนของเขาก็มีสาวสวยหน้าตาดียืนอยู่ด้วย มือของเขาลูบขึ้นลงที่สะโพกของหญิงสาวราวกับเขาเป็นเจ้าของเธอ พอพี่ลูคัสหันหน้ามาเจอกับฉันที่แอบมองเขาอยู่พอดี เขาก็จ้องกลับทันที ซึ่งฉันก็รีบสะบัดเอาความคิดบ้าๆ นั้นออกไปจากหัว และเริ่มโฟกัสไปที่การทำงานทันที "คุณพงษ์ๆๆ" ฉันพูดในใจเบาๆ และพยายามสูดลมหายใจเข้าออก ฉันก้มหน้าอ่านอกสารในมือของตัวเองไปพลางๆ "เอกสารการซื้อขาย เครื่องยาสูบเตาบารากุแบบเป็นหมื่นชิ้นขึ้นไป " "ใบเสนอราคา" "ข้อตกลง"ฉันอ่านทุกอย่างและทำความเข้าใจ ก่อนจะเดินพกความมั่นใจเต็มร้อยเดินเข้าไปหาลูกค้าคนที่ฉันเพิ่งได้รับมอบหมายมา ฉันเดินถือแฟ้มและฉีกยิ้มตรงเข้าไปหาคุณพงษ์ ชายวัยกลางคนอายุน่าจะๆ ราวสี่สิบได้และเขากำลังทดลองสูบบารากุเตาเรียบหรูที่แกะสลักลายอาหรับแท้ๆ และพ่นควันออกมา พร้อมกับจิบเหล้าเข้มๆ ตาม "สวัสดีค่ะ คุณพงษ์" ฉันยกมือไหว้และเอ่ยทักทายเขาไปอย่างสุภาพ คนที่นั่งสูบบารากุอยู่ตรงหน้าเงยหน้ามองมาทางฉันนิดๆ "ทำไมเป็นเธอละที่จะมารับหน้าที่ดูแล ฉัน? " คำทักของเขาทำเอาฉันหน้าเสียไปทันที คุณพงษ์อะไรนั้นมองฉันแบบหัวจรดปลายเท้า ก่อนจะสูบบารากุและพ่นควันใส่หน้าของฉันแบบเต็มๆ ฉันทำได้แค่ฝืนยิ้มรับอย่างพยายามไม่คิดอะไร แต่พอฉันเงยหน้ามองไปรอบก็พบว่า ตามโต๊ะนักธุรกิจคนอื่นๆ ก็จะมีสาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ๆ ขนาบข้างกายพวกเขา และพวกเธอก็มีแฟ้มเอกสารในมือเหมือนฉันเป๊ะๆ พอฉันเริ่มสังเกตุบรรยายกาศรอบๆ ตัวมากขึ้น มันก็ทำให้ฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมาทันที "คุณพงษ์สะดวกให้ดิฉันเริ่มอธิบายสินค้าและข้อตกลงเลยไหมคะ? " ฉันเอ่ยถามคุณพงษ์ไปตามตรง "นั่งสิ" เขาตอบมาเพียงสั้นๆ และขยับตัวเบี่ยงๆ ให้ฉันนั่งโซฟาสีแดง ข้างๆ กับเขา ซึ่งแน่นอนว่า โต๊ะแคบๆ นี้ มีโซฟารูปครึ่งวงรีนั้นเพียงตัวเดียว "ขออนุญาตนะคะ"ฉันเอ่ยขออนุญาตไปก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเขา แบบเกร็งๆ "เรามาเริ่มกันเลยนะคะ"ฉันหันไปฝืนยิ้มสู้กับสายตาของคนข้างๆ ที่มองฉันแบบแปลกๆ "ดื่มเป็นเพื่อนกันก่อนสิ อย่าเพิ่งรีบขายของ"คุณพงษ์ไม่เพียงพูดเปล่า เขาเทเหล้าเข้มๆ ลงใส่แก้ว และดันส่งมาทางฉันทันที "คือ ฉันไม่กินเหล้านะคะ"ฉันเอ่ยปฏิเสธไปอย่างยิ้มแห้งๆ "แต่ฉันจะไม่คุยด้วย ถ้าเธอไม่ดื่มมัน"คุณพงษ์พูดก่อนจะยกแก้วเหล้านั้นวางลงบนแฟ้มเอกสารของฉันอีกครั้ง "ได้ค่ะๆ "ฉันตอบไปแบบกัดฟันสู้และกระดกดื่มจนหมดแก้ว ข่มจนบาดคอ "ฮ่าฮ่าๆ เธอนี่ดูซื่อๆ ดีนะ แปลกดีแต่ฉันก็ชอบ” เขาพูดไปและหัวเราะอย่างชอบใจ มือก็กำสายดูดบารากุพ่นควันอย่างสำราญ ฉันเริ่มมีอาการมึนๆ เพราะฤทธิ์เหล้านั้น และไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของคุณพงษ์อะไรนั้น ฉันยังคงนั่งประคองสติของตัวเองเอาไว้ก่อนแม้ว่าสมองจะเริ่มเบลอๆ ไปบ้างก็ตาม "พูดมาสิ ฉันรอฟังเธอพรีเซนข้อเสนออยู่"เขาพูดก่อนจะรินเหล้าเทเติมใส่ให้ฉันอีก ก่อนที่พนักงานแถวๆ นั้นจะรีบเข้ามาเติมน้ำแข็งและโซดาใส่แก้วของฉันและแก้วของลูกค้าคนนี้ "ขออนุญาตเริ่มอธิบายเกี่ยวกับสินค้าที่เรามีทั้งหมดก่อนเลยนะคะ" "เพื่อที่คุณพงษ์จะได้ฟังไว้เป็นข้อมูลประกอบ เพื่อพิจารณาสำหรับซื้อขายกับทางเรา" ฉันวางแฟ้มเอกสารเอาไว้ด้านหน้าของเขาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่บารากุเตาร้อนๆ สีเงินอร่าม ที่แกะสลักลายสไตล์อาหรับ "บารากุ หรือชิชาของเรา นำเข้าโดยตรงมาจากประเทศแถบอาหรับ" "ส่วนผสมเป็นสูตรลับเฉพาะที่ไม่สามารถหาซื้อได้ในไทยหรือประเทศในแถบเอเชียนี้" "และแน่นอนว่าทางเราเป็นเจ้าแรกและเจ้าเดียวที่ผูกขาดการนำเข้า ชิชา และสูตรจากต้นตำรับแท้มากถึงหนึ่งร้อยสูตร" "เรามีเครื่องครบและมาแอสเซล ที่ประกอบไปด้วย น้ำผึ้ง กากน้ำตาล ผลไม้ ดอกไม้ตากแห้ง และสมุนไพรแท้" "ถ่านที่แผดเผา ที่เข้ากับเตาโลหะ ทำให้อุณหภูมิของน้ำยาด้านในร้อนอุ่นในอุณหภูมิที่เหมาะสม" ฉันยังคงตั้งหน้าตั้งตาพูดต่อไป แม้ว่าคุณติณจะยังคงสูบบารากุและพ่นควันราวกับเขาแทบไม่ได้ฟังในสิ่งที่ฉันพูดสักเท่าไหร่ ฉันเริ่มชำเลืองมองไปรอบๆ ข้าง โต๊ะๆ ก็พบว่าแฟ้มเอกสารเหล่านั้นมันหายไปแล้ว บางโต๊ะก็กำลังจดปากกาเส้นลงบนสัญญาอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ฉันไม่เห็นว่าพวกเธอจะทำอะไรเลย เรานั่งอยู่ไม่ไกลกันมาก ฉันแทบไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนอื่นๆ อธิบายเกี่ยวกับสินค้าเลยสักนิด ฉันก็แอบงุนงงกับวิธีการขายของแต่ละคน "คุณพงษ์ได้ทดลองสูบด้วยตัวเองไปแล้ว ชอบไหมคะ? " ฉันเอ่ยถามอย่างพยายามชวนๆ เขาคุย เพื่อเข้าประเด็นบารากุอีกครั้ง...แต่ขณะที่ฉันกำลังอธิบายสรรพคุณของสิ่งที่ได้รับมอบหมายให้มาทำการค้าอยู่นั้น สายตาเจ้ากรรมมันดันเหลือบไปเห็น พี่ลูคัสที่กำลังสูบบารากุ ก่อนจะคว้าเอาผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างคนเดิมมาประกบริมฝีปากเพื่อที่จะปล่อยควันชิช่านั้นเข้าไปใน ริมฝีปากของเธอคนนั้น อย่างไม่แคร์สายตาของใครทั้งสิ้น ฉันเมินไปมองทางอื่นแทนที่จะมองไปทางพี่ลูคัสนั้น "เธออยากจะลองลิ้มรสชาติบารากุนี้ดู เหมือนกับแม่สาวคนนั้นไหมละ? " จู่ๆ คุณพงษ์ก็พูดขึ้นก่อนจะขยับตัวเข้ามาหาฉันแบบที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว "…เออ ..ไม่ค่ะๆ" ฉันตอบไปปฎิเสธไปเสียงสั่นๆ แต่ก็ตอบเขาไปทันทีเช่นกัน "หลังจากที่คุณพงษ์ได้ฟังเรื่องที่ดิฉันอธิบายไปเกี่ยวกับเรื่องสินค้าแล้ว" "คุณพร้อมจะจดปลายปากกาเซ็นซื้อกับทางเราเลยไหมคะ? " ฉันเบี่ยงตัวเองออกมาเล็กน้อยเพื่อที่จะหยิบแฟ้มเอกสารยื่นให้ไปทางเขา "ไอ้เรื่องเซ็นสัญญามันไม่ได้ยากเลยนะ" เขาไม่พูดปากเปล่า แต่เขาเอื้อมมือมาสัมผัสจับมือของฉันใต้แฟ้มเอกสารนั้นทับฝ่ามือของฉันเอาไว้ "เอาจริงๆ ฉันยังไม่เข้าใจที่เธออธิบายเกี่ยวกับสินค้าเท่าไหร่เลยนะ" เขาพูดก่อนจะชนแก้วกับฉันอีกครั้ง ซึ่งฉันดื่มต่อกับเขาแถมไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะคอยังแสบไม่หายเลย เขายัดเยียดแก้วเหล้าใส่มือของฉันเอาไว้ "เธอพอจะมีเวลาทั้งคืน ไปอธิบายให้ฉันฟังต่อบนเตียงไหม? " (หมับ) ยังพูดไม่ทันจะขาดคำมือของเขาก็วางลงบนต้นขาของฉันและล่วงเข้ามาใต้กระโปรงของฉัน ด้วยความมือไหว ฟุ๊บบบ! ฉันสาดเหล้าจากแก้วในมือใส่หน้าของหมอนั้นไปทันที "จะทำอะไรอะ? " พร้อมกับลุกขึ้นยืนขึ้นเสียงใส่ไอ้ตาคุณพงษ์ที่จู่ๆ ก็เอามือมาล้วงใต้กระโปรงแถมยังพูดจาทุเรศๆ นั้นออกมา "อีนังนี้กล้าดียังไง!!!! " เขาตวาดลั่นและปัดเตาบารากุเตานั้นลมลงพื้นทันที ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เถียงหรือโต้กลับใดๆ "ฝากดูลูกค้าที่ นีน่า" เสียงดุดันของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน ข้อมือของฉันก็ถูกกระชากตัวออกไปทันทีจนแทบเซ เพราะฉันเองก็เริ่มเมาๆ เดินขาพันกันไปพันกันมา ฉันถูกลากตัวออกมาจากงานนั้น @ห้องพักสุดหรูหราในโรงแรม ติ๊ด!! เสียงแตะคีย์การ์ดของพี่ลูคัสดัง ก่อนที่เขาจะกระชากเปิดประตูออกอย่างแรง! "พี่ลูคัสคือ.. " ฉันกำลังจะเริ่มอธิบายทั้งๆ ที่ปวดหัวและมึนไปหมด คนตรงหน้ากำหมัดแน่น "เธอทำให้ฉันเสียลูกค้ารายใหญ่ไป! " เขาขึ้นเสียงใส่ฉันแบบไม่พอใจสุดขีด "ลูกค้าคนนั้นเขาลวนลามฉันนะคะ" ฉันอธิบายกลับไปทันที เพราะคิดว่าฉันไม่ได้ผิด จู่ๆ ชายคนนั้นล่วงมือเข้ามาใต้กระโปรงของฉัน มันเกินกว่าที่จะรับได้แล้วจริงๆ …. "แล้วไง? "สิ่งที่เขาตอบทำเอาฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ "ฉันเคยบอกไปแล้วนิ ว่าต้องการคนที่ทำงานได้ทุกอย่าง! " เขาย้อนกลับมาอีกครั้งและกระชากแขนของฉันเข้ามาประจันหน้า แววตาคู่นั้นมองจ้องเข้ามาในแววตาของฉัน ฝ่ามือหนาบีบข้อมือเล็กๆ ของฉันจนแทบจะแหลกละเอียดคามือของเขา "คุณหมายถึงให้ฉันไปนอนกับเขาเหรอคะ? " ฉันถามไปทั้งน้ำตาคลอๆ และเสียงที่สั่นเครือ "แล้วเธอทำได้ไหมละ? " คนตรงหน้าเลิกคิ้วถามขึ้นอีกครั้งราวกับว่ามันคือเรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆ ฉันพูดออกไปเลย ทำได้แค่ร้องไห้ไปอย่างตกใจกับสิ่งที่เจอในตอนนี้ "เธอว่า งานอะไรที่ทำแค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่กี่นาทีแล้วใช้หนี้เกือบสี่หมื่นบาทนั้นได้? " เขาย้อนถามกลับมาด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย "แค่ขายของง่ายๆ แค่นั้นนะเหรอ? "

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more