Chapter 3 สิ่งน่าสนใจ

1131 Words

ผับแห่งหนึ่ง เมื่อเดินเข้ามาในร้านที่เรียกว่าผับสิ่งที่เจอคือผู้คน เสียงเพลงที่โคตรดัง และแสงไฟที่ชวนอ้วกไม่รู้ว่าเพื่อนผมมันจะมาที่นี่ทำห่าอะไรปกติผมไม่ค่อยเข้าร้านแบบนี้หรอก ผมชอบร้านชิวมากกว่าจนมีร้านอาหารเป็นของตัวเองร้านหนึ่งมีดนตรีสดด้วยซึ่งผมก็เล่นด้วย แต่ไม่ใช่คิววันนี้หรอกเล่นอาทิตย์ละ 2 ครั้ง “มาแล้วเหรอวะ?!” แถมยังต้องแหกปากคุยอีกกลับบ้านทีไรคอแห้งทุกที “ยังมั้งไม่แหกตาดู” ผมตอกกลับไอ้คาร์ฟ “ปากหมากฉิบหายไอ้สัส!” มันด่าแต่ผมไม่ได้สนใจหรอกรับแก้วเหล้าจากไอ้ซิกกระดกและมองลงไปด้านล่างที่มีผู้คนกำลังเต้นโยกไปมา ดิ้นเหมือนหนอนโดนน้ำร้อนสาดแค่เห็นก็เมื่อยแทนแล้ว “ทำไมมานี่ได้ทะเลาะกับพ่อ?” ไอ้ซิกพูดอย่างรู้ทัน “ใครพ่อกู?” “ไอ้ลูกทรพีลืมพ่อซะแล้ว” ไอ้คาร์ฟมันด่าแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผมจะลืมความจริงผมแทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะเป็นพ่อของผมหรือเปล่า? “ให้กูไปดูตัวอยู่ได้ แม่ง! โคตรน่าเบื่อเลย” “มึงก็ต้องหาเป็นตัว ๆ สักคนดิ” “ไอ้ซิกที่มึงพูดนั่นคนหรือหมาวะเป็นตัว ๆ ?” ไอ้คาร์ฟถาม “กูยังไม่อยากมีใครทั้งนั้นแหละภาระทั้งทางกาย ทางใจ ทางการเงินอีก” ผมบอกกับพวกมัน “พ่อมึงรวยขนาดนั้นจะห่วงอะไรกับการเงินวะ?” “ไม่ใช่เงินกูนิ” เฮ้อออ!! พูดถึงสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพ่อแล้วผมก็อยากตายห่าหนีไปให้พ้น ๆ ซะเลย ผมไม่ได้มีพ่อตั้งแต่แรกแล้วลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ก็เจอแต่แม่ที่ป่วยและต้องเลี้ยงผมไปด้วย ผมที่เริ่มโตและมีแรงก็พยายามทำงานหาเงินเพื่อเอามาเป็นค่ารักษาของแม่แต่ไม่นานแม่ผมก็ตายตอนอายุ 14 ตอนนั้นผมแม่งทำอะไรไม่ถูกเลยเคว้งและไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยแต่สุดท้ายผมก็คิดได้ว่าไม่ควรตายไปง่าย ๆ แบบนี้และควรใช้ชีวิตต่อไปเพราะว่าแม่อุตส่าห์พยายามตั้งใจเลี้ยงมาเพราะงั้นผมเลยพยายามหาที่เรียนเอง ที่ทำงาน พยายามเก็บเงินและเริ่มแคสเกมจากคนดูหลักสิบ ก็เพิ่มเป็นหลักร้อย และหลักหมื่นในวันนี้ จากเด็กแคสเกมตามร้านเกมกลายเป็นบุคคลที่มีห้องเกมเป็นของตัวเองในวันนี้ นั่นแหละตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีใครช่วยอะไร จนเมื่อปีก่อนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาและบอกว่าเป็นพ่อของผมเขาเป็นนักธุรกิจที่ใคร ๆ ก็รู้จัก นักธุรกิจหมื่นล้านทวี แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเพราะเขาเข้ามาตอนที่ผมพยายามทุกอย่างจนสำเร็จแล้ว แต่เหมือนว่าเขาจะพยายามเข้ามาแทรกแซงแบบขั้นสุดโดยการพยายามหาผู้หญิงมาให้ผม ซึ่งผู้หญิงพวกนั้นต้องบ้านรวยและมีหน้ามีตาทางสังคมมาก ๆ ทั้งหมดทั้งมวนก็เพื่อต่อยอดธุรกิจของเขานั่นแหละ และพอไม่ทำตามก็ขู่ว่าจะประกาศว่าผมเป็นลูกของเขา ซึ่งผมไม่ต้องการ... ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าผมเป็นลูกของเขา ผมไม่ต้องให้ใครรู้ทั้งนั้นแหละ คนที่ไม่ได้เลี้ยงผมมา ไม่ได้ส่งเสียงอะไร แถมยังปล่อยให้แม่ลำบากจนตายแบบนั้นผมไม่สามารถยอมรับได้จริง ๆ แม่งเอ๊ยย!!! “หู้ยยยย!!โคตรซี๊ดเลยวะ?!” อยู่ ๆ ไอ้คาร์ฟก็ส่งเสียงแปลกประหลาดในมือเป็นอะไรของมันอีกละ “อะไรวะ?” แต่ไอ้ซิกถามไปก่อนแล้ว “ดูนี่ครับบบ! หนูเทียน่าคนสวยอัพรูปใหม่แซ่บเว่อร์!!อยากเย็บ!” ผมส่ายหัวให้มันเห็นใครก็อยากเอาไปหมดเลยมัน มันส่งโทรศัพท์ให้ดูเป็นดูผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวโป๊มากจะถอดไม่ถอดและแคปชั่นอ่อย ๆ คนไลน์รูปเธอเป็นหมื่น กึก! แต่ผมก็สะดุดกับชุดนั้นทำไมมันคุ้นตาจังวะ? “จ้องอะไรขนาดนั้นวะอยากดูต้องจ่ายเงินค้าบบบบบ” ไอ้คาร์ฟทำท่าหวง “ถ้ากูจะดู ๆ ของจริงดีกว่าจะดูรูปเพื่อ? เสียเงินเป็นแสนแขนก็ไม่ได้จับ” แต่ผมก็เข้าใจแหละตอนนี้คนทำอาชีพพวกนี้เยอะซึ่งนั้นมันก็สิทธิของเขานั่นแหละ แต่ผมชอบดูของจริงมากกว่าจะไปนั่งรูปดูให้เสียสายตาอะนะ แต่ว่าทำไมผู้หญิงในรูปคุ้นจังวะ? “มึงกำลังคิดอะไรวะอย่าบอกน้าว่าจะมาแย่งหนูเทียน่ากูอะกูไม่ยอมนะเว้ย!!” มันทำท่าทางหวงเขาไม่ได้เป็นอะไรกับมันสักหน่อย แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่ามันมีตัวตนบนโลกนี้ ผมจำชื่อแอคเคาท์ของเทียน่าก่อนจะกดค้าหาบ้างเพราะว่ารู้สึกสนใจแปลก ๆ แต่ไม่ได้จะดูนมดูอะไรเธอหรอกนะ เหอะ!! ผมเลื่อนดูไปเรื่อยในทวิตเธอส่วนมากเป็นรูปเซ็กซี่แปะเลขบัญชีโดเนทเอาไว้ให้พวกผู้ชายมันโอนให้เธอทำงานอย่างนี้ก็ดีนะไม่ต้องเสียตัวแค่อ้อนนิดหน่อยก็ได้เงินแล้วผมเลื่อนดูก็เพลินดีเหมือนกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมดูอะไรแบบนี้หรอกนะแต่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกที่ผมดูแล้วไม่เบื่อ... ความขี้อ้อนที่ส่งผ่านแคปชั่นนั่นไหนจะรูปต่าง ๆ ที่ไม่ได้ถ่ายแบบขอไปทีแต่มีการจัดแสง จัดสถานที่และการแต่งรูปอย่างใส่ใจมันไม่ใช่แค่การถ่ายรูปโป๊แต่เป็นศิลปะชิ้นหนึ่งเลยก็ว่าได้ผมเลื่อนดูไปก่อนจะมือลั่นกดโอนไป 10,000 บาทนั่นแหละก็แค่มือลั่นเท่านั้นเอง เทียน่า: ขอบคุณนะคะที่รักสำหรับโดเนท และเธอก็ส่งข้อความมาให้ผมเพื่อเป็นการขอบคุณ สายฟ้า : อืม เทียน่า : เพื่อเป็นการขอบคุณหนูเทียให้รางวัลค่ะ จุ๊บ ๆ เทียน่า : รูปส่งหาคุณ เธอส่งรูปขอเธอมามันเกือบจะแก้ทั้งตัวอยู่แล้วแต่ว่าคนอะไรทำไมมันน่าขย้ำจังวะทั้งนมทั้งเอวนั่นอีก หึ สายฟ้า : ขอบคุณละกัน ผมบอกแค่นั้นก่อนจะโอนไปอีกห้าพันไม่รู้ดิมือมันลั่นไปเอง...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more