Chapter 7 เป่ายิงฉุบ

1595 Words

“นายจะตอบตกลงทำไมฮะ?!” เพี๊ยะ! ตุบ! ตับ! ฉันโวยวายใส่ธันเดอร์ทันทีเมื่อเราแยกกับพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว ฉันเลยจัดการเขาที่ตกลงว่าจะอยู่ด้วยกันทำไมฉันต้องอยู่กับเขาด้วยเนี่ย?! ไม่มีทางฉันไม่มีวันเอาเขาไปอยู่ด้วยแน่นอนรกห้องฉันเว้ย! “คิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอนักหรือไงฉันก็แค่ตอบตกลงไปอย่างงั้นแหละ! ถ้าไม่ตกลงคิดว่าแม่เธอจะปล่อยเรากลับหรือไงดูตาแม่เธอดิเหมือนแม่ยายในละครฉิบ!” “ว่าแม่ฉันเหรอฮะ?!” เพี๊ยะ!! ฉันตีไปที่กลางหลังของเขาที่บังอาจมาว่าคุณแม่ของฉันถึงแม้ว่ามันจะจริงก็เถอะ -.- “งั้นก็แยกย้ายในเมื่อจบเรื่องแล้ว” ในเมื่อมันเป็นเพียงสิ่งที่บอกเพื่อความสบายใจของคุณแม่แล้วเราไม่จำเป็นต้องไปอยู่จริง ๆ สักหน่อย “จะไปไหนก็ไปเถอะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่กับเธอเท่าไหร่หรอก” “ทำไมเหรอ? กลัวอดใจไม่ไหวอะสิ” ฉันทำท่าทางยั่วยวนใส่เขาไปทีก็เข้าใจนะว่าความสวยของฉันเป็นเหตุอะ “ใช่กลัวอดใจไม่ไหวแล้วกระชากเธอกดน้ำไง! ผู้หญิงอะไรโคตรน่ารำคาญเลย” “นายก็น่ารำคาญเหมือนกันนั่นแหละ!!” คิดว่าฉันไม่รำคาญเขาหรือไง?! “ไปเถอะไป!!อยากเห็นหน้าวะ!” ดูมันไล่ฉันดิ! “เออ!!ไปอยู่แล้ว! แบร่!” ฉันหันไปแลบลิ้นก่อนจะวิ่งหนีทันที “เดี๋ยวกูตัดลิ้นขาดแม่ง!!” (ธันเดอร์) “เฮ้ออ!!” ผมมองยัยเทียนไขที่วิ่งหนีไปเหมือนเด็กหลังจากที่แลบลิ้นใส่ผมแล้ว ต่อจากนี้ก็คงจบเรื่องดูตัวสักทีนะ... Rrrr ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เกิดอาการเซ็งทันทีจะโทรมาทำไมอีกวะกับหมั้นให้แล้วไง? “อะไร?” ผมพูดสียงห้วนเหมือนปกติก็ไม่ได้สนิทนับถืออะไรกันอยู่แล้ว (เฮอะ! เสียงคนละแบบกับในร้านเมื่อกี้เลยนะ) “มีอะไรก็พูดมาถ้าไม่สำคัญวาง...” (แกไปหลอกอะไรหนูเทียนหอมมาหรือเปล่าทำไมเธอยอมหมั้นกับคนอย่างแก?) ดูถามเข้าและทำเหมือนยัยนั้นเป็นสาวน้อยหัวอ่อนต่อโลกตาแก่ไม่รู้อะไรยัยนั้นมันแสบสันยิ่งกว่าอะไรซะอีก “ผมจะไปหลอกอะไรยัย...เทียนหอมได้ละเราชอบพอกันก็คบกันแค่นั้นแหละ” ผมบอกไป (อย่าคิดว่าพ่อรู้ไม่ทันแกนะ) “ไม่ไว้ใจว่างั้นเถอะ?” แสนรู้จริง ๆ แสนรู้จริง ๆ เลยเว้ย! แต่ตอนแม่ท้องและหายไปกลับไม่รู้และหายไม่เจอหรือความจริงแล้วไม่ได้ตามหากันแน่นะ? (ใช่ไง แกไปหลอกอะไรหนูเทียนหอม) “ไม่หลอกอะไรทั้งนั้นแหละ อย่ามาจับผิดได้ป่ะ?” (ถ้าไม่ได้หลอกก็เอาหนูเทียนหอมไปดูแลอย่างดี อย่างที่รับปากคุณแม่ของเขาไว้ละ) ว่าไงนะ? “ก็เอาไปอยู่ด้วยอยู่แล้วแหละรับปากแล้วไง!” ผมก็ตามน้ำไป (พ่อจะส่งคนไปดูถ้าแกไม่ดูแลหนูเทียนหอม แกเตรียมออกข่าวหน้าหนึ่งว่าเป็นลูกชายของพ่อคนนี้ให้ดู) ติ๊ด! พูดจบพูดเองคิดเองแล้วก็วางไป “เฮ้ย!!ตาแก่!!ไม่เอานะเว้ย!” แม่งสรุปคือผมต้องเอายัยเทียนไขไปอยู่ด้วยเหรอวะ?! แต่ถ้าไม่เอาไปอยู่ด้วยและพ่อแม่ของยัยนั่นกับพ่อผมรู้ความจริงบรรลัยเกิดแน่ วุ่นวายจังโว้ยยย!! วันต่อมา... มหาวิทยาลัย T คณะนาฏศิลป์ ผมต้องมาที่คณะนี้อีกครั้งทั้งที่ไม่ได้อยากมาแต่ยัยนั่นไม่รับเพื่อนในเฟสและไม่อ่านข้อความของผม แถมเบอร์ก็ยังไม่รู้อีกว่าเบอร์ยัยตัวปัญหาเอ๊ย! ผมรอยัยเทียนไขที่หน้าคณะพร้อมดูดพอตไปด้วยใครว่าไม่ดีแล้วไงมันเรื่องของผมป่ะ? “โพล่งหัวมาสักที...” ผมพ่นควันอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปหาเทียนไขที่กำลังเดินมากับเพื่อน ยัยนี่ก็เก่งนะอยู่มหาวิทยาลัยเป็นอีกคนแต่พออยู่ในโซเชียวในชื่อเทียน่าก็เป็นอีกคนไม่มีใครจับได้เลย แต่ผมเก่งไงรู้ว่าเป็นเธอ “เทียนไขมานี่ดิ” หมับ! “อ๊ะ! ธันเดอร์!” ผมกระชากคอเสื้อนักศึกษาของเธอให้เดินตาม “ปล่อยนะ! ฉันเดินเองได้พูดดี ๆ ไม่ได้หรือไงเป็นพวกกุยข้างถนนหรือนักเลงหัวไม้?” ยัยเทียนไขแต่งตังเรียบร้อยก็จริงแต่มันปกปิดสันดานปากเสียของเธอไม่ได้เลย ตั้งแต่เกิดมาผมรู้จักผู้หญิงมาเยอะนะแต่ยัยเทียนไขเนี่ยปากหมาสุด “งั้นก็เดินตามมาวันนี้ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอ” ผมยอมปล่อยมือและเดินนำเธอที่รถของผม ปึก! เราเขามานั่งในรถผมก็ขับรถออกมายังไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นกำลังคิดอยู่ว่าทำยังไงให้ยัยเทียนไขอยู่กับผมและเธอจะไม่รู้จุดอ่อนของผม ผมจะไม่บอกสาเหตุว่าทำไมเธอต้องไปอยู่ด้วยถ้ารู้ยัยจิ้กจอกนี้เล่นงานผมแน่นอนอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว “จะขับไปให้ถึงดาวอังคารเลยป่ะ?” เริ่มละ “ว่าจะพาไปดวงอาทิตย์อะพาเธอไปเผาหมาในปากหน่อย” “งั้นก็เผาหมาในปากนายด้วยดิเยอะเหมือนกันท่าทางจะพัน...ไทยหลังอานนะ” ยัยเทียนไขจ้องหน้าของผมก่อนจะบอกสายพันธุ์หมาในปากผม คิดว่าผมยอม? “งั้นขอเธอก็คงเป็นหมาขี้เรื้อนอะได้กลิ่นเน่า ๆ ” “นายว่าฉันปากเหม็นเหรอวะ?” “เออไง!” เอี๊ยดดด!! ผมจอดรถข้างถนนเมื่อหาที่เหมาะ ๆ ได้แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพาไปไหนแค่อยากหาที่คุยที่มันไกลผู้คนถ้าตกลงกันไม่ได้ก็ฆ่าและโยนให้หมาแทะแถวนี้แหละ “พามาแถวนี้ทำไมเนี่ย?” ยัยเทียนไขถามและมองไปรอบ ๆ มันเป็นถนนในซอยเปลี่ยวข้างทางเต็มไปด้วยขยะและป่ารกมองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ “เผื่อว่าตกลงกันไม่ได้ฉันจะได้ฆ่าเธอทิ้งซะ” ผมพูดและทำท่าทางปาดคอใส่เผื่อวายัยนี่จะกลัวอะไรบ้าง “โรคจิต! ไอ้สารเลว! ไอ้ระยำเอ๊ย! พ่อนายรู้ไหมเนี่ยว่ากำลังเลี้ยงฆาตกร!” “หุบปาก!” จะด่าเก่งอะไรขนาดนั้นวะแต่อยู่ต่อหน้าพ่อแม่คือคนละอย่างเลยเป็นพวกสองบุคลิก? “...!” “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยและมันสำคัญมาก! ขนาดที่ว่าถ้าแผนของเราจบลงเธอได้โดนจับแต่งงานกับใครไม่รู้แน่!” “พูดมาดิ” “เธอต้องย้ายไปอยู่กับฉันสักพัก” “ไม่ไป” แม่งไม่คิดก่อนตอบบ้างเลยเหรอวะ? “ต้องไปถ้าไม่ไปและพ่อแม่ของเรารู้เรื่องทีนี้เธอเตรียมตัวแต่งงานได้เลย!” “เอาอะไรมาพูด!พ่อแม่ฉันไปต่างประเทศแล้วย่ะ!กว่าจะกลับก็ตั้ง 5-6 เดือนนู้นไม่มีทางรู้ว่าพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก” เธอพูดมาก็มีเหตุผลแต่พ่อง!!ผมไม่ได้ไปด้วยไง “พ่อแม่เธอไปแต่พ่อฉันไม่ได้ไปและตอนนี้เขาก็กำลังส่งคนมาจับตาดูด้วยเพราะเขาไม่เชื่อว่าพวกจะคบกันจริง” “พ่อนายฉลาดวะทำไมนายไม่ได้ดีเอ็นเอพ่อนายมาบ้าง?” “ไม่ได้มาฉันคงไม่มาตรงนี้และปล่อยให้พ่อจับได้แล้วยัยโง่เอ๊ย!!” “แล้วทำไมฉันต้องไปอยู่กับนายด้วย นายนั่นแหละย้ายมาอยู่กับฉัน! ฉันขี้เกลียดเก็บของ” กอดอกเชิดหน้า ปึก! ผลักหัวกระแทกกระจกแม่งเลย!!หมั่นไส้ “โอ๊ยยย!!ไอ้ธัน!” “อะไรอีเทียน?” “หนอยยย!!เรียกอีเลยเหรอ?!” มองหน้าผม “สมัยนี้ทุกคนเท่าเทียบแล้วเว้ย! ทียังเรียกฉันไอ้ได้เลยทำไมฉันจะเรียกเธอว่าอีไม่ได้?” เรื่องเถียงกับยัยเทียนไขของให้บอกเถอะสู้ไม่ถอย “อยู่ด้วยแต่ไม่ย้าย!!” “ต้องย้ายเพราะฉันเป็นคนย้ายไม่ได้โว้ยยย!!” ผมตะโกนใส่ “ทำไม?!” “ฉันเป็นเกมเมอร์นะเว้ย! ถ้าย้ายก็ต้องเอาคอมเอาเครื่องต่าง ๆ ที่ต้องทำงานไปด้วยและมันต้องต่อเชื่อมใหม่ทั้งหมดเธอช่วยฉันได้ไหมละ?” “ไม่ได้แต่ของฉันก็เยอะเหมือนกันนะทั้งเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าไหนจะต้องทำฉากเพื่อถ่ายงานอีก” “ภาพโป๊อะนะ?” “เขาเรียกว่าศิลปะเรือนร่างย่ะ!!!” ในเมื่อสรุปกันไม่ได้งั้นก็ใช้วิธีนี้แล้วกันเหมาสมที่สุดในตอนนี้แล้ว “งั้นเอางี้” “เอาไง?” “ฟังก่อนดิพูดเก่งฉิบหาย” “ก็พูดมาสิสักทีด่าผู้หญิงเก่งนาดนี้ต่อยกับผู้หญิงด้วยป่ะ?” จะต่อยเธออะคนแรก “ไร้สาระวะมาเป่ายิงฉุบ” “เป่ายิงฉุบ?” “เอาไม่เอา?” จะได้จบ ๆ สักที “เอา...” เมื่อได้ขอสรุปแล้วเราสองคนก็เริ่มการตัดสินว่าใครจะเป็นคนย้ายของทั้งหมดไปอยู่ห้องของอีกฝ่าย “ยังยิงเยาปักกะเป่ายิ้งฉุบ!!!” ออกค้อน “ยังยิงเยาปักกะเป่ายิ้งฉุบ!!!!!!” ออกกระดาษ....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more