ชายชู้

เกลียดที่สุด

        พ่อนายเล่าอย่างภูมิอกภูมิใจ แต่ภูตะวันบอกตามตรงว่าไม่เคยอิจฉาแม้แต่นิด เขาเกลียดที่สุด ผู้ชายที่ทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายผู้หญิง เหมือนอย่างที่พ่อเขาทำกับแม่และเขามาตลอด จนกระทั่งวันที่เขาเริ่มโตเป็นหนุ่มแล้วทนไม่ไหว ลงไม้ลงมือกับพ่อเพื่อปกป้องคนเป็นแม่และตัวเอง ด้วยโทสะผสานกับความแข็งแรงทำให้พลาดพลั้งถึงเลือดเนื้อ พ่อของเขาแขนหักและเอ่ยอาฆาตไว้ว่าจะกลับมาจัดการให้ถึงตายทั้งแม่ลูกในสักวัน ตั้งแต่นั้นแม่เลยพาเขาหนีออกมาจากที่นั่น

          ภูตะวันปวารณาตนไว้ว่าเขาจะต้องเข้มแข็ง เขาจะต้องปกป้องคุ้มครองแม่ จึงเลือกที่จะสอบเข้าทหารอากาศเพื่อให้แม่ภูมิใจ แต่ความโหดร้ายมันยังไม่จบเพียงเท่านั้นเพราะช่วงที่เขาไปฝึกนั้นพ่อตามหาที่อยู่จนเจอและมาทำร้ายแม่ตอนที่เขาไม่อยู่จนอาการโคม่าและเสียชีวิตในที่สุด ส่วนพ่อนั้นตอนนี้ก็ยังอยู่ในคุก

          เขาเสียใจเหลือเกินที่ไม่ได้อยู่ปกป้องแม่ และนั่นเป็นสาเหตุให้เขาเกลียดผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงเป็นที่สุด

          หลังจากแม่ตาย ภูตะวันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาอุทิศตนฝึกฝนทุกหลักสูตรในหน่วยอย่างบ้าคลั่ง จนเป็นนักรบที่เก่งกาจหาตัวจับยากและก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยต้านอริราชในที่สุด

          เขาอุทิศตนต่อทุกภารกิจอย่างที่สุด แต่ลึก ๆ แล้วเขา รู้ดีว่าตนโหยหาความสงบแบบครอบครัว ต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขปราศจากกลิ่นคาวเลือดและเขม่าปืน  เขาตัดสินใจลาออกในวัยเพียงยี่สิบแปดปี โดยพ่วงเอาเพื่อนรักที่อยู่หน่วยเดียวกับอย่างธีภพออกมาด้วย โดยอีกฝ่ายให้เหตุผลติดตลกว่า

          “ กูอยากจะไปเรียนทำอาหาร เปิดร้านกาแฟและเบเกอรี่เล็ก ๆ มีเมีย มีลูกสักคนสองคน เดี๋ยวมึงเป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้ กูจ้าง ”

          แต่ทั้งสองยังไม่ได้มีเมียมีลูกกับใครทั้งนั้น ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างที่คิด สองหนุ่มที่จับปืนอยู่แต่ในสนามรบ ยากที่จะใช้ชีวิตเงียบสงบ เงินเก็บร่อยหรอ ประจวบกับมีคนติดต่อมาในการให้พวกเขาปฏิบัติราชการลับที่ต้องการความฉับไวและจ่ายเป็นเคส

          เพราะทักษะที่ฉกาจฉกรรจ์อย่างหาตัวจับยากของทั้งคู่นั่นสามารถทำเงินได้อย่างหนัก ทั้งคู่จึงจำต้องเข้าสู่            สนามรบอีกครั้งในฐานะทหารรับจ้าง ไม่สังกัดกับใคร ทำงานกันสองคนเท่านั้น หากต้องการความฉับไว ไม่ต้องรอขั้นตอนตามระเบียบหรือกฎปฏิบัติ  ไม่ต้องรอเวลา ทำงานอย่างเด็ดขาด นั่นคือสิ่งที่พวกเขาสองคนมี

          ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาถูกประสานงานจากกรมตำรวจให้สร้างสถานการณ์ว่าเป็นนักท่องเที่ยวแล้วเข้ามาสืบว่าที่หมู่บ้านภูธาราแห่งนี้เป็นสถานที่แลกเปลี่ยนสินค้าผิดกฎหมาย ทั้งยาเสพติดและอาวุธเถื่อนของพ่อค้ารายใหญ่ที่มีรายย่อยสาขาคือเสี่ยเพชรคอยดูแล หน้าที่หลักของเขาคือสืบเรื่องราวให้ได้วันและเวลาส่งของที่แน่ชัดแล้วแจ้งหน่วยใหญ่เข้าจับกุม

          แต่ทำไมเขาถึงต้องมารับรู้ถึงผู้ชายมักมาก สถานการณ์เช่นนี้ถึงได้วนเวียนเข้ามาสู่ชีวิตเขาอีกครั้งหนอ เขาเกลียด เกลียดเหลือเกิน...        

          “ คุณภู ได้ยินผมไหมเนี่ย ” ภูตะวันสะดุ้งก่อนที่จะรีบตอบกลับ

          “ อะไรนะครับพ่อนาย ขอโทษที ผมยังรู้สึกมึน ๆ อยู่ ”

          “ คงจะนอนเยอะไปหน่อย ผมบอกคุณว่าให้ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วกินข้าว เดี๋ยวย้ายลงไปนอนที่เรือนเล็กรับแขกนะ จะได้สบายขึ้น ห้องนี้มันแคบนัก ”

          “ ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อนาย ผมไม่อยากรบกวน แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่ ”

          “ เกรงอกเกรงใจอะไรเล่า ผมเสียอีก ถ้าไม่ได้คุณกับเพื่อนมาช่วย ป่านนี้คงโดนยิงขมองตายเป็นผีเฝ้าน้ำไปแล้ว ว่าแต่ว่าไปยังไงมายังไงถึงได้มาถึงธารของภูธาราได้ล่ะ เมื่อคืนมันฉุกละหุกก็เลยได้พูดกันนิดเดียว แค่ถามชื่อเท่านั้น ”

          “ พูดกันตรง ๆ เลยนะครับ ผมกับไอ้ธีน่ะ เราเคยสังกัดหน่วยทหารมาก่อน แต่เงินเดือนเงินดาวมันน้อยเหลือเกิน ตอนนี้เลยลาออกมา บังเอิญผมมีคนรู้จักเขาอยากได้สารคดีเกี่ยวกับการท่องป่าแบบดิบ ๆ ไปลงต่างประเทศ ผมสองคนก็เลยอาศัยทักษะการเคยรบตามป่าตามเขาบุกป่าฝ่าดงลุยไปถ่ายโน่นถ่ายนี่ มันก็มีความสุขดีอีกแบบนะครับ ดีกว่าไปเป็นขี้ข้าใคร ตอกบัตรเข้างานตามเวลา ผมข้ามมาเรื่อยจากฝั่งไทยไม่รู้ว่าข้ามเขตมาถึงนี่ เลยเจอดีเข้าให้ ”

          “ ถึงว่าสิเคยเป็นทหารมาก่อนนี่เอง ผมก็ว่าพวกคุณคล่องตัวเหลือเกิน น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ”

          “ ก็แค่เคยน่ะครับ ยังไงคนเราก็ต้องดำเนินชีวิตด้วยเงินมากกว่าเกียรติยศ ” คำนั้นทำให้นายอำนาจหัวเราะร่วนทันที

          “ แหม ผมชักจะชอบคุณภูเสียแล้ว ใช่ ชีวิตมันต้องดำเนินไปด้วยเงิน ขืนมัวบูชาศีลธรรมเกียรติยศก็อดตายกันพอดี คุณภูอยากถ่ายอะไรก็ถ่ายไปเลย จะอยู่ที่นี่กี่วันผมก็ไม่ว่า ถือเสียว่าเป็นแขกของผม ”         

          “ ขอบคุณมากเลยครับพ่อนายที่กรุณาผมกับเพื่อน ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปล้างหน้าล้างตา ผมอาบน้ำได้หรือยังครับหมอประทาย เมื่อคืนวิ่งจนเหงื่อโทรม ” ท้ายประโยคเขาหันไปมองร่างผอมของหมอยาประจำหมู่บ้านภูธาราอีกฝ่ายพยักหน้า

          “ อาบได้ แต่ห้ามโดนแผล อาบน้ำกินข้าวแล้วเดี๋ยวให้นังเทียนมันมาใส่ยาให้ พ่อนาย ไปโรงต้มเถอะ ข้าไม่ไหวแล้ว ” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านมือไม้สั่น อีกฝ่ายยิ้มกริ่ม

          “ ได้ซี้ ข้าให้แกดื่มได้ไม่อั้นเลยหมอประทาย อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ขอให้รักษาข้าและแขกของข้าให้หายเป็นปลิดทิ้งพอ ” หมอประทายฉีกยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่ก่อนจะพากันเดินจากไป ทิ้งให้ผู้เป็นแขกมองตามด้วยความสงสัยเพียงลำพัง ก่อนที่เขาจะค่อยลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย 

        พลันร่างอรชรของสาวน้อยก็ปรากฏขึ้นที่หน้าห้อง  เจ้าหล่อนสวมเสื้อแขนกุดและผ้าถุงทอเองเช่นเคย ก่อนยื่นมือที่ถือผ้าผ่อนไว้มาให้เขา

          “ พ่อนายบอกให้เทียนเอาเสื้อผ้าและผ้านุ่งอาบน้ำมาให้ เสื้อผ้าเป็นของที่ชาวบ้านทอจะเอาไปส่งในเมือง เทียนเลือกตัวที่ใหญ่ที่สุดมาให้ ไม่รู้ว่าคุณภูจะสวมได้ไหม แต่มันเป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงผูก ”