2 ติวให้น้อง
2482 Words
วันอาทิตย์
เช้าวันอาทิตย์ที่สดใส วันที่ฉันรอคอยก็มาถึง
วันนี้ฉันตื่นอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า เพื่อเตรียมที่จะไปติวหนังสือ บ้านพี่บูม
"ชุดไหนดีนะ"
ฉันลองแล้วลองอีก เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก
จนได้ชุดที่ถูกใจ เสื้อยืดสีขาว กับกระโปรงยีนส์ ปล่อยผมยาวที่ดัดเป็นลอนสวย
"นี่แหละสวยที่สุดแล้ว"
ฉันยืนพูดกับตัวเองหน้ากระจก พร้อมหันไปหันมา เพื่อเช็คความแน่ใจ เมื่อถึงเวลา 9 โมง
ฉันก็เดินลงมาจากห้อง และตรงไปยังบ้านของพี่บูม
ติ้งน๊อง ติ๊งน๊อง
ฉันยืนกดออดที่หน้าบ้านพี่บูมสักพัก พี่วรรณก็วิ่งมาเปิดประตู
"สวัสดีค่ะพี่วรรณ หนูมาติวหนังสือค่ะ"
ฉันยืนยิ้มกว้างให้พี่วรรณ
"เข้ามาเลยค่ะคุณขวัญ"
พี่วรรณยิ้มให้ฉัน พร้อมรีบเปิดประตูให้
"พี่บูมตื่นหรือยังคะ"
ฉันถามด้วยใจที่เต้นระรัว เมื่อนึกถึงหน้าหล่อเหงื่อฉันถึงกับซึมออกตามมือ ทั้งอยากเจอทั้งตื่นเต้น
"คุณบูมนั่งรออยู่ห้องรับแขกแล้วค่ะ"
นี่พี่บูมเป็นคนตรงต่อเวลาขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ฉันรีบเดินเข้าไปในบ้าน เพราะกลัวพี่บูมรอนาน
"สวัสดีค่ะพี่บูม"
ฉันยกมือไหว้พี่บูม แต่ก็ต้องตกใจเมื่อชุดที่เขาใส่ มันเหมือนกันกับฉันมาก พี่บูมใส่เสื้อยืดสีขาว พร้อมกับกางเกงยีนส์ขายาว มันเหมือนชุดคู่ยังไงยังงั้น
"สวัสดีครับ"
พี่บูมเงยหน้าจากกองหนังสือ มากล่าวทักทายฉัน
"พี่บูมตื่นนานแล้วหรอคะ"
ฉันรีบถามแก้เขิน
"ครับก็เรานัดกัน 9:00 นี่ 9:10 แล้วนะ"
นี่เขาคงไม่ได้หมายถึง ฉันไม่ตรงต่อเวลาหรอกนะ
"คือ ขวัญกลัวว่าพี่จะยังไม่ตื่นค่ะ เพราะวันอาทิตย์ใครๆก็อยากพักผ่อน"
ฉันรีบแก้ต่าง
"พี่ตื่นแต่เช้าจนชินแล้วอ่ะครับ เพราะพี่ต้องตื่นมาออกกำลังกายทุกวัน"
เขาตอบฉันเสียงเรียบ ออกกำลังกายงั้นหรอ
มิน่าล่ะหุ่นดีสุดๆ ไม่อยากจะคิดข้างนอกยังดูดีขนาดนี้ ถ้าถอดเสื้อออกมาภายในจะขนาดไหน
"ค่ะ งั้นเริ่มเลยไหมคะ"
ฉันเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัว และพี่บูมก็เริ่มติวให้ฉัน
"เอ่อ มานั่งข้างๆพี่สิ นั่งตรงนั้นคงไม่เห็น"
และฉันก็ค่อยๆ เดินไปนั่งลงที่ข้างๆพี่บูม ใกล้จนฉันกลัวว่า เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นโครมไม่หยุด
"เดี๋ยวน้องขวัญดูหน้านี้นะครับ อันนี้สำคัญมาก ส่วนมากจะออกในข้อสอบของทุกปีเลย"
และพี่บูมก็ติวให้ฉัน เป็นลำดับเป็นขั้นเป็นตอนไป พี่เขาอธิบายได้ดีมากๆ ยอมรับเลยว่าพี่บูมเก่งมาก เวลาพี่บูมอธิบาย ฉันก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้าพี่เขา ปากสวยๆนั่น เวลาพูดทำไมมันช่างดูมีเสน่ห์นักนะ
"น้องขวัญ น้องขวัญ"
เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งเรียกเข้า
"อะ เอ่อ คะ"
ฉันถึงกับเสียอาการ เมื่อจู่ๆก็แอบเหม่อลอย
มองพี่บูมจนไม่ละสายตา จนเขาเรียกตั้งหลายครั้งถึงได้สติ ขายหน้าจริงๆเลยของขวัญ
"ตรงนี้เข้าใจไหมครับ"
และเขาก็ถามต่อ
"ขอขวัญดูก่อนนะคะ "
แล้วฉันก็ก้มลงไปอ่าน เพื่อทำความเข้าใจ
แล้วพี่บูมก็ยังอธิบายต่อ เพื่อให้ฉันเข้าใจมากขึ้น
"ถ้าเป็นตรงนี้ ขวัญเข้าใจค่ะ"
และเขาก็อธิบายให้ในข้อต่อๆไป
"เที่ยงแล้วเราพักกินข้าวกันก่อนไหมครับ"
ความรู้สึกเหมือนฉันยังมาได้ไม่นาน นี่เที่ยงแล้วงั้นหรอ ทำไมเวลาที่ได้อยู่ข้างๆเขา เวลามันถึงได้เดินเร็วแบบนี้กันละ
"เอ่อ ไปกินข้างนอกไหมคะเดี๋ยวขวัญเลี้ยง"
เขาติวหนังสือให้ฉัน ฉันก็ควรต้องเลี้ยงเขาตอบแทนสิถูกแล้ว
"ไม่ต้องหรอกครับ คุณแม่พี่ให้พี่วรรณจัดเตรียมไว้หมดแล้ว"
นี่เขาติวหนังสือให้ฉันแท้ๆ แต่ยังเลี้ยงข้าวฉันอีกเหรอเนี่ย
"งั้นก็ได้ค่ะ"
ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
"พี่วรรณครับ ตั้งโต๊ะได้เลย
พี่บูม เรียกบอกแม่บ้าน
"ไปครับไปทานข้าวกัน"
และเราสองคนก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร
"แล้วคนอื่นไปไหนหมดคะ เราทานกัน 2 คนหรอ"
ฉันเลิ่กลักมองหาคนอื่น ก็ไม่เห็นมีใคร
"ไม่มีใครอยู่หรอกครับ พ่อกับแม่พี่ไปต่างจังหวัดตั้งแต่เมื่อคืน ส่วนไอ้บาสออกไปสนามแข่งแต่เช้า
"อ้อค่ะ"
ฉันพยักหน้า
"แล้วปกติวันหยุดแบบนี้พี่บูมไปไหนคะ"
ในขณะที่กินข้าว ฉันก็ชวนพี่เขาคุยไปด้วย
"ส่วนมากพี่จะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดครับ"
ขนาดเวลาว่างเขายังอ่านหนังสือ ตั้งใจเกินไปแล้วนะ
"แล้วพี่ติวให้ขวัญแบบนี้ ไม่เสียเวลาอ่านหนังสือแย่หรอคะ ขวัญรบกวนพี่หรือเปล่า"
ฉันรีบออกตัวเพราะกลัวเขาเสียเวลา
"ไม่รบกวนหรอกครับ ไม่ต้องคิดมากพี่อยากติวให้เรา อย่างน้อยๆการเป็นแพทย์ ก็ได้ช่วยชีวิตคนนะครับ มันคือเรื่องที่น่ายินดี ที่จะมีนางฟ้าอีกคนเพิ่มมาเพื่อช่วยชีวิตคน"
หือ ทำไมพี่เขาพูดได้ดีแบบนี้ ทำให้คนฟังอย่างฉัน ใจฟูไม่น้อย ฉันยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำตอบ ที่น่าพอใจ หล่อไม่พอ แถมยังจิตใจดีอีก
กรี๊ดในใจเป็นร้อยรอบแล้ว
"ตักอันนี้ถึงไหม"
พี่บูมถาม พร้อมใช้ช้อนกลางตักหมูทอดกระเทียมมาให้ฉัน
"ขอบคุณนะคะ"
ฉันขอบคุณ เมื่อพี่เขาตัดหมูทอดกระเทียมมาให้ ใส่ใจจริงๆน่ารักที่สุดเลย
"อร่อยหรือเปล่า"
เขายังถามต่อ นี่ถ้าไม่ได้อยู่ 2 คน แทบไม่ได้ยินพี่เขาพูดเลย เขาพูดเบาและนิ่มมาก
"อร่อยมากค่ะ ตั้งแต่มาทานข้าวบ้านพี่บูม
เหมือนขวัญจะอ้วนขึ้นเลย"
ฉันตอบตามความจริง เพราะกับข้าวบ้านพี่บูมอร่อยมาก
"อ้วนอะไรกันครับ พี่ว่าผอมไปนิด"
เขาสังเกตฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
"ไม่ได้หรอกค่ะพี่บูม เป็นผู้หญิงต้องทำตัวให้ผอมๆไว้เดี๋ยวจะไม่มีหนุ่มๆมาจีบ"
ฉันแกล้งพูดทีเล่นทีจริง เมื่อเราเริ่มผ่อนคลายกันแล้ว
"ตัวแค่นี้คิดเรื่องแฟนแล้วหรอครับ"
เขาถามเสียงเรียบ
"แฮร่ ขวัญพูดไปงั้นแหละค่ะ ขวัญยังไม่เจอใครที่ถูกใจต่างหาก"
ฉันรีบพูดแก้ตัว
"ดีแล้วครับ ตั้งใจเรียนไปก่อน"
"แล้วพี่บูมมีแฟนหรือยังคะ"
ในขณะที่ถาม ใจฉันก็เต้นรัว แอบกลัวคำตอบอยู่เหมือนกัน
"พี่ยังไม่มีแฟนครับ เพราะที่ผ่านมาค่อนข้างเรียนหนัก เคยคุยๆแต่ไม่มีเวลาให้เขา เขาก็เปลี่ยนใจไปคบคนอื่น "
เขาตอบน้ำเสียงปกติ
"ดีแล้วค่ะ ดีมากๆเลย"
ฉันเผลอพูดออกไป โดยไม่รู้ตัว
"หืม ดีอะไรครับ"
เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองลืมตัวพูดอะไรไป
" อ้อ อาหารบ้านพี่บูมรสชาติดีมากๆเลยค่ะ ดีมากจริงๆ"
ตอนนี้ฉันเลิ่กลักไม่ไหว แถจนสีข้างถลอกแล้วมั้ง ของขวัญ
"ครับ งั้นก็ทานเยอะๆ"
เขาพูดพร้อมยิ้มอ่อนๆ นี่เขาคงไม่ได้ยินหรอกใช่ไหม ของขวัญแกจะหลุดบ่อยๆไม่ได้นะ
เมื่อทานอาหารเที่ยงเสร็จ พี่บูมก็ให้ฉันเอนหลังสักครู่
"เดี๋ยวพี่มา น้องขวัญนั่งเล่นรอพี่ไปก่อน"
แล้วพี่บูมก็เดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ฉันก็นั่งเล่นรอ
ประมาณเกือบ 20 นาที พี่บูมก็เดินลงมา
"มาแล้วหรอคะ"
เสียงใสเอ่ยถาม
"นี่ครับ"
พี่บูมวางกล่องขนมช็อกโกแลตมาตรงหน้าฉัน
"ว้าว"
ฉันดีใจตาโต เมื่อเห็นของชอบวางอยู่ตรงหน้า
"แกะกินสิครับ"
เขาเปิดฝากล่องออก
"พี่บูมชอบกินหรอคะ ยี่ห้อนี้อร่อยมากๆเลยขวัญชอบ"
พี่บูมยิ้มเพียงเล็กน้อย
"พี่เอาไว้กิน เวลาเครียดมากๆ กินแล้วทำให้อารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อยครับ"
เขาหยิบช็อคโกแลต แล้วยื่นมาให้ฉัน ฉันกินแล้วเคี้ยวตุ้ยตุ้ย
"อร่อยอ่า ถ้าอยู่บ้านขวัญ แม่จะไม่ให้กินเกิน 2 ชิ้น แม่บอกว่ามันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ แต่บางทีขวัญก็แอบกิน 3 ชิ้น"
ฉันพูดออกไป ด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อมีของอร่อยเข้าปาก
"เวลาพูดถึงของกิน ดูน้องขวัญมีความสุขจังนะครับ"
ชายหนุ่มถึงกับยิ้มตาม เมื่อเห็นท่าทีมีความสุขของสาวน้อย
"ที่สุดค่ะ ขวัญขอกินอีกชิ้นนึงนะคะ"
เมื่อได้รับคำอนุญาตเป็นการพยักหน้า สาวน้อยก็รีบหยิบ อีกชิ้นขึ้นมาแกะกิน
"อารมณ์ดีขึ้นแล้ว งั้นเรามาติวกันต่อนะครับ"
เขาพูดพราง เปิดหนังสือไปด้วย
และทั้งคู่ ก็ตั้งใจติวหนังสือกันจนค่ำ และสาวน้อย ก็แอบชำเลืองดูหน้าหล่อๆของพี่บูมอยู่ตลอด
"เดี๋ยววันนี้เราพอแค่นี้ก่อน เดี๋ยววันอาทิตย์หน้าเรามาติวกันใหม่"
ชายหนุ่มเอ่ยบอก เมื่อรู้สึกว่าเริ่มเย็นแล้ว
"ก็ได้ค่ะ เย็นนี้พี่บูมไปไหนไหมคะ"
สาวน้อยรีบเอ่ยถาม
"ไม่ไปไหนครับ น้องขวัญมีอะไร"
เขาถาม พร้อมหรี่ตามองคนตัวเล็กข้างๆเล็กน้อย
"ไปกินชาบูกันไหมคะ ขวัญเลี้ยงเอง"
หญิงสาวถาม ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ไปก็ได้ครับ แต่ไม่ต้องเลี้ยงพี่หรอก"
เขาไม่ชอบเอาเปรียบใคร เป็นผู้ชายแท้ๆจะให้ผู้หญิงจ่ายได้ยังไง
"ได้ไงคะ ขวัญใช้งานพี่นะ"
ชายหนุ่มช่างใจสักพัก
"ก็ได้ครับ ไปชุดนี้เลยไหม"
สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ท่าทางดีใจเอามากๆ
"งั้นขวัญขอไปเอากระเป๋าแป๊บนึงนะคะ"
พูดจบสาวน้อยก็รีบวิ่งออกจากบ้านไป เขาได้แต่ส่ายหัวยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของสาวน้อย เมื่อเปิดประตูบ้านออกมา ชายหนุ่มก็ยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว
"ไปรถขวัญไหมคะ"
เธอเสนอ
"งั้นพี่ขับให้ครับ"
ของขวัญรีบยื่นกุญแจ ให้ชายหนุ่มทันที
ลูกรัก วันนี้ให้พ่อแกขับนะ เธอพูดคนเดียวในใจอย่างอารมณ์ดี
"พี่บูมคะ ปกติพี่มาทานไหม"
ฉันเริ่มชวนพี่บูมคุย
"ก็มีบ้างมากับเพื่อนครับ"
เขาหันมามองฉันเพียงครู่ ก่อนกลับไปสนใจถนนต่อ
"เพื่อนที่เรียนขณะเดียวกันหรอคะ"
ฉันถามต่อด้วยความอยากรู้
"ใช่ครับพี่มีเพื่อนผู้ชายคนแล้วก็ผู้หญิงอีกคน"
เขาอธิบายเสียงเรียบ
"พี่มีเพื่อน 2 คนหรอคะ"
ฉันยังถามตอบ
"มีเยอะครับ แต่ที่สนิทกันจริงๆและคุยกันได้ทุกเรื่องมีแค่ไอ้โอมกับฟ้าครับ"
ชายหนุ่มยังอธิบายต่อ
"ดีจังเลยนะคะ ขวัญพึ่งย้ายมามีแค่หวานคนเดียว และอีกอย่างยังไม่สนิทกันเท่าไหร่"
ฉันเล่าให้เขาฟังบ้าง
"เดี๋ยวก็มีครับ น้องขวัญน่ารักคุยเก่งขนาดนี้"
นี่เขากำลังบอกว่าฉันน่ารักงั้นเหรอ เขินได้ไหม
"ขวัญไม่ได้คุยเก่งหรอกค่ะ ถ้าไม่อยากรู้หรือไม่สนใจจริงๆขวัญก็แทบไม่ถามเลยค่ะ"
นี่ฉันกำลังจะบอกเป็นนัยๆ ว่าฉันสนใจเขางั้นเหรอเนี่ย ยัยขวัญบ๊องเอ้ย
"งั้นแสดงว่าน้องขวัญสนใจเรื่องของพี่หรอครับ"
ชายหนุ่มถามพร้อมยักคิ้ว
"เอ่อ คือ ขวัญคิดว่าเราเป็นเพื่อนบ้านกันค่ะ
รู้ไว้ก็ไม่เสียหายจริงไหมคะ"
ดีนะหาทางออกได้ทัน แต่ก็เลิ่กลักไม่ไหว
"หึ "
เขาได้แต่เเค่นเสียงหัวเราะ ให้กับเด็กน้อย
"ว้าว น่ากินจัง"
เมื่อทั้งสองมานั่งอยู่ที่ร้านชาบู พร้อมวัตถุดิบมากมายที่ตั้งอยู่ตรงหน้า
"จัดการเลยสิครับ หิวไม่ใช่หรอเราอ่ะ"
เมื่อชายหนุ่มเห็นสาวน้อยถึงกับตาโตเมื่อเจออาหาร เลยรีบบอกให้เธอจัดการอาหารบนโต๊ะ และเขาก็คอยคีบนั่นคีบนี่ให้อยู่ตลอด
สาวน้อยเห็นอาหารตรงหน้า ก็เคี้ยวกินตุ้ยตุ้ยอย่างเอร็ดอร่อย
"อื้ม ขวัญไม่ได้กินแบบนี้มานานแล้วค่ะ ไม่มีเพื่อนมากินเลย"
เธอพูดไปคีบเข้าปากไป ชายหนุ่มก็อดเอ็นดูไม่ได้ เวลาเธอกินอาหารมันช่างดูมีความสุขเหลือเกิน
"กินเยอะๆนะครับ นี่กินผักด้วยผักนี้ถ้าต้มแล้วมันหวานมาก"
เขาตักทั้งเนื้อทั้งผักมาให้เธอ
"พี่บูมก็กินเยอะๆนะคะ อย่ามัวแต่คีบมาให้ขวัญ"
เธอหันมาบอกเขาบ้าง
"อร่อยไหมครับ"
เขาถามเธอ ตาก็เอาแต่จ้องปากบางเคี้ยว
"อย่าถามเลยค่ะ ดูจากที่ขวัญกินเถอะคิคิ"
เธอหัวเราะมีความสุข
"เดี๋ยววันหลังพี่พามากินอีก"
นี่เขากำลังจะบอกว่า จะมีวันหลังที่เราจะได้กินด้วยกันอีกงั้นหรอ
"สัญญานะคะ"
และเธอก็เผลอยกนิ้วก้อยขึ้นมา ชูต่อหน้าเขาอย่างลืมตัว เขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยกมือเกี่ยวก้อยสาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
"พี่บูมค่ะ คุณป้ากับคุณลุงกลับวันไหนคะ"
เมื่อเริ่มอิ่ม เธอก็เริ่มสนใจอย่างอื่นบ้าง
"น่าจะอีก 2 วันนะครับ เวลาพวกท่านไปบางทีก็เป็นอาทิตย์พี่ก็ไม่แน่ใจ"
เพราะเวลาไปดูงานต่างจังหวัด พ่อกับแม่เขาก็จะไปทีละหลายๆวัน ส่วนมากก็จะเป็นเขาที่อยู่บ้าน ส่วนน้องชายก็อย่างที่เห็น บางทีก็แทบไม่กลับบ้านเลย
"อิ่มแล้วค่ะ พี่อิ่มหรือยังคะ"
ชายหนุ่มพยักหน้า
"งั้นเดี๋ยวขวัญจ่ายเองนะคะ"
ขณะที่เธอกำลังเปิดกระเป๋า
"พี่จ่ายไปแล้วครับ"
เขากลับบอกว่าเขาจ่ายไปแล้ว
"เอ้า ทำงี้ได้ไงอ่ะ ขวัญเป็นคนชวนพี่มานะ"
เธอทำหน้ายู่ใส่เขา
"เอาไว้วันหลังนะครับ เดี๋ยวพี่ให้ขวัญเลี้ยง"
เธอจึงพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้เต็มใจนักเพราะยังไงเธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
"ไปครับ กลับบ้านกันเดี๋ยวคุณน้าจะเป็นห่วง"
แล้วทั้งคู่ก็กลับบ้านกัน อิ่มเอมใจไปเลยสิของขวัญ วันนี้ทั้งวันพี่บูมเป็นของเธอคนเดียว
- Writer
