4 เริ่มมีใจ
2267 Words
เช้าวันจันทร์
"อรุณสวัสค่ะพี่บูม"
ฉันกล่าวทักทายพี่บูมเมื่อออกมาเจอกันที่หน้าบ้าน แต่จริงๆไม่บังเอิญหรอก เพราะฉันตั้งใจ
แค่อยากเห็นหน้าหล่อแค่นั้นเอง
"อรุณสวัสครับน้องขวัญ กำลังจะไปเรียนเหรอครับ"
พี่บูมคนหล่อถามฉัน พร้อมระบายยิ้มอ่อนๆมาให้
"ใช่ค่ะ แล้วพี่บูมละคะ"
ฉันถามกลับบ้าง และยิ้มกลับ
"อ๋อ พอดีพี่ส่งรถเข้าศูนย์เช็คสภาพนะครับ วันนี้เลยว่าจะเรียกรถไปมหาลัย"
เรียกรถไปงั้นเหรอ และในหัวก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น
"งั้นไปรถขวัญไหมคะ"
ฉันรีบเอ่ยชวน ท่าทีประหม่าเล็กน้อย เพราะกลัวเขาปฎิเสธ
"แต่โรงเรียนขวัญ กับมหาลัยพี่มันไกลกันอยู่นะครับ รบกวนน้องขวัญเปล่าๆ
เขาปฏิเสธเสียงเรียบ แต่ก็ยังไม่เดินไปไหน
"งั้นพี่บูมก็ไปส่งขวัญก่อน แล้วพี่บูมก็เอารถขวัญไปมหาลัย แล้วตอนเย็นพี่บูมค่อยกลับมารับขวัญแบบนี้ได้ไหมคะ"
พี่บูมทำหน้าเหมือนคิดสักครู่ ก่อนจะตอบฉัน
"เอาแบบนั้นก็ได้ครับ"
ฉันดีใจไม่น้อย วันนี้พี่บูมจะไปส่ง ถึงมันจะเป็นเหตุฉุกเฉินก็เถอะ ของขวัญดีใจสุดๆ
"น้องขวัญทานข้าวเช้าหรือยังครับ แวะทานก่อนไหม"
ผมหันไปถามน้อง ขณะกำลังออกรถ
"ยังไม่ทานค่ะ แต่ปกติขวัญจะไปทานที่โรงอาหารของโรงเรียน"
น้องตอบผม
"งั้นหรอครับ "
"ใช่ค่ะ แต่ที่โรงอาหารกับข้าวอร่อยมากๆเลย
พี่บูมอยากลองทานไหมคะ"
น้องเอ่ยชวนผม ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ได้สิครับ พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะอร่อยขนาดไหน ถึงทำให้น้องขวัญติดใจไปทานทุกเช้า"
ผมหันไปมองน้องแว๊บนึง ก่อนจะหันมามองถนนต่อ
"รับรองพี่บูมจะต้องติดใจค่ะ เพราะมันอร่อยมากๆ"
คนตัวเล็กภูมิใจเสนอมากๆ พูดถึงอาหารนี่ดูมีความสุขเชียว
"พี่บูมจอดรถตรงด้านโน้นค่ะ"
น้องชี้มือไปยังสถานที่ที่ให้รถผู้ปกครองจอด
"อ๋อครับ"
ผมจอดรถให้เข้าที่ก่อนจะเปิดประตูลงตามคนตัวเล็ก ที่พาผมเดินมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารของโรงเรียน
"อ้าวหวานมานานแล้วหรอ"
น้องเอ่ยทักทายเพื่อนผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สักพักแล้วแหละ ไปซื้อข้าวสิอ้าวแล้วนี่พี่ชายของขวัญหรอ"
"อ๋อนี่พี่บูม พี่ข้างบ้านเราน่ะพอดีรถพี่เสียก็เลย
ให้พี่เขามาส่งแล้วให้พี่เขาเอารถเราไปมหาลัยน่ะ"
ฉันรีบตอบหวานไป
"สวัสดีค่ะพี่บูม หนูชื่อหวานเป็นเพื่อนของขวัญค่ะ"
น้ำหวานยกมือไหว้พี่บูม
"สวัสดีครับ"
พี่บูมเองก็ทักทายตอบ
"ไปสั่งข้าวกันเถอะค่ะพี่บูม พี่บูมมาเลือกเลยค่ะว่าอยากกินอะไร"
แล้วฉันก็ดึงมือพี่บูมให้เดินตามมายังร้านขายข้าวแกง
"น่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ"
พี่บูมทำท่าลังเลไม่รู้ว่าจะเลือกกินอะไร
"งั้นขวัญเลือกให้เอาไหมคะ"
ฉันที่รู้ว่าอะไรอร่อยที่สุด เพราะเป็นขาประจำ
"งั้นตามใจน้องขวัญเลยครับ"
พี่บูมทำท่าเลือกไม่ถูก และปล่อยให้ฉันตัดสินใจให้
"ป้าขาเอาผัดผัก แล้วก็ปลาหมึกทอดกระเทียม ส่วนอีกจานเอากระเพรากุ้ง แล้วก็หมูหวานค่ะ"
และน้องก็สั่งให้ผมเสร็จสรรพเรียบร้อย
"ได้แล้วจ้าหนูคนสวย"
และผมก็จ่ายเงิน และเดินมานั่งที่โต๊ะของโรงอาหาร
"ทำไมน้องขวัญถึงสั่งไม่เหมือนกันเหรอครับ"
เมื่อผมเดินมานั่ง ก็อดที่จะสงสัยน้องไม่ได้
"นั่งลงก่อนค่ะ แล้วขวัญจะบอก"
ผมรีบนั่งตามที่น้องบอก เพราะอยากรู้ว่าสาเหตุที่น้องไม่สั่งเหมือนกันมันเพราะอะไร
หมับ! อ้ำ!
"ทานสิคะ"
เมื่อน้องตักกับข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยตุ้ย ก็หันมาบอกให้ผมกินข้าวเหมือนกัน
"ไหนว่าจะบอกพี่ไงครับว่าทำไมถึงสั่งไม่เหมือนกันทั้ง 2 จาน"
ผมยังถามย้ำกับน้องอีก
"ก็เพราะถ้าเราสั่งเหมือนกัน ขวัญจะได้ชิมของพี่ไหมล่ะคะ"
พูดจบน้องก็ตักกับข้าวของผมไปชิม
"หึ ร้ายนักนะ"
ผมก็อดเอ็นดูไม่ได้ ได้แต่ยิ้มให้กับความมึนของยัยตัวแสบ
"พี่ชิมมนี่ดูค่ะมันอร่อยมาก"
และน้องก็บอกให้ผมกินของน้องบ้าง
"อื้ม อร่อยจริงด้วย"
น้องคือความสบายใจของผมจริงๆ ไม่รู้เพราะอะไร ทุกครั้งที่อยู่กับน้องผมไม่เคยเครียดเลยสักครั้ง แค่เห็นยิ้มสวยๆของน้องมันก็ทำให้ผมมีความสุขมากแล้ว
"ตอนเย็นพี่เลิกกี่โมงคะ"
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็เตรียมตัวจะไปมหาลัย
"วันนี้พี่เลิก 15:00 ครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่มาจอดรอตรงนี้นะ"
ผมชี้ไปยังที่เดิมที่ตอนนี้รถน้องจอดอยู่
"โอเคค่ะงั้นตอนเย็นเจอกันนะคะ"
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินไปไหน ก็มีเสียงเรียกของผู้ชายดังขึ้นด้านหลัง
"ของขวัญ"
ผมกับน้องรีบหันไปยังทิศทางเสีย
"อ้าว มีอะไรหรอเบญจมินทร์"
เด็กคนนี้ชื่อเบญจมินทร์งั้นเหรอ แฟนรึเปล่านะ แต่ไม่เคยเห็นน้องพูดถึง
"พอดีวันนี้เป็นวันเกิดเราหนะ เราว่าจะชวนของขวัญไปปาร์ตี้ด้วย ของขวัญสะดวกไหม"
เด็กนี่เอ่ยชวนน้อง คนตัวเล็กก็มีท่าทีลังเล
"คือ เราขอโทษนะเบญจมินทร์ พอดีเราไม่ชอบออกจากบ้านตอนดึกๆน่ะ"
น้องเอ่ยปฏิเสธด้วยความนุ่มนวล และสุภาพ
"แต่เราอยากให้ของขวัญไปนะ "
แค่ผมได้ยินเสียงอ้อนๆของไอ้หนุ่มนี่ ผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ลักษณะมันเหมือนกับแฟนอ้อนกันยังไงยังงั้น
"นี่ใครหรอครับน้องขวัญ"
ผมถามด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"อ๋อนี่เบญจมินทร์ค่ะ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับขวัญ"
แค่เพื่อนงั้นหรอ แต่ไอ้หนุ่มนี่คงไม่คิดกับเธอแค่เพื่อนหรอกนะ ผู้ชายด้วยกันมันดูออก
"นี่พี่ของขวัญหรอ สวัสดีครับพี่"
และไอ้หนุ่มนี่ก็ยกมือไหว้ผม
"ฉันไม่ชอบให้น้องออกจากบ้านดึกๆดื่นๆ ยิ่งเป็นงานปาร์ตี้สำหรับผู้หญิงมันอันตราย"
เมื่อได้โอกาส ผมก็รีบสกัดทันที
"งั้นไม่เป็นไรครับ ไว้โอกาสหน้าก็ได้"
คงไม่มีหรอกโอกาสหน้า แค่ผมเห็นว่ามีคนสนใจของขวัญ ผมก็เกิดอาการหงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุ
"งั้นพี่ไปนะครับน้องขวัญ เย็นนี้พี่จะมารับ"
น้องยกมือบ๊ายบาย ก่อนที่ผมจะขับรถไปยังมหาวิทยาลัย นี่มันความรู้สึกอะไรกัน ผมหวงน้องงั้นหรอ ผมนั่งคิดไปขับรถไป แต่เมื่อสรุปแล้วผมคิดว่า ผมน่าจะมีใจให้เด็กน้อยของผมนั่นแหละ เพราะไม่มีคนปกติที่ไหน เขาแอบหอมแก้มคนที่ไม่รู้สึกอะไรด้วยหรอก วันนี้ผมว้าวุ่นใจทั้งวัน คิดทบทวนกับความรู้สึกตัวเองซ้ำไปซ้ำมา และยิ่งคิดถึงไอ้หน้าอ่อนนั่น ผมก็หงุดหงิดไม่หาย เมื่อตกเย็นผมรีบบึ่งรถมายังโรงเรียนของน้อง จอดรอไม่นานน้องก็เดินมากับเพื่อนคนเมื่อเช้า
"มานานแล้วเหรอคะ"
เสียงหวานเอ่ยทักทายผม ผมเองก็ยืนพิงรถน้องอยู่
"ไม่นานเท่าไรครับ"
้น้องก้าวฉับๆมาหาผม
"งั้นไปกันเถอค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะหวาน"
และน้องก็ไม่ลืมจะหันไปบอกเพื่อน
"แวะหาอะไรทานก่อนไหมครับ"
ผมยังอยากอยู่กับน้องก่อน เลยลองชวนน้องดู
"ไปทานเค้กที่คาเฟ่ข้างๆโรงเรียนขวัญไหมคะ
อร่อยมาก"
น้องออกความคิดด้วยท่าทางมีความสุข
"ได้สิ ตามใจน้องขวัญเลย"
เมื่อตกลงกันได้ทั้งสองก็มานั่งที่คาเฟ่ข้างรร.
"พี่บูมเอาอะไรคะ"
สาวน้อยถามเขาแต่สายตาจ้องที่เมนูเค้กตาเป็นประกาย
"พี่เอาเหมือนน้องขวัญก็ได้ครับ แต่ขอหวานน้อย"
จริงๆผมไม่ชอบกินหวาน แค่อยากกินเป็นเพื่อนเธอ ไม่นานชาเขียวหวานน้อย1หวานปกติ1แล้วก็เค้กช็อกโกแลตก็มาเสิร์ฟ
ผมนั่งมองคนตัวเล็กกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่บูมชิมใหมคะ"
ส่งใสพึ่งนึกได้ว่ามีคนนั่งด้วย จึงรีบเงยหน้ามาถาม
"ถ้ามีคนป้อนก็ชิมครับ"
ผมแกล้งพูดหยอกน้อง
"อ้าปากสิคะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เค้กก็จ่อที่ปากผมแล้ว
แล้วสายตาอ่อนโยนที่มองปากผมอย่างเป็นประกายใสซื่อนั่นอีก ทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมรีบงับเอาเค้กทันทีแล้วรีบหลบตาเธอ แน่นอนสายตาผมมีไหววูบก่อนผมจะหันไปทางอื่น แต่เด็กแสบนี่คงไม่ทันสังเกตุหรอกเล่นจ้องปากผมขนาดนั้น
"อร่อยมั้ยคะ"
แต่ก็ไม่วายเธอจะโน้มหน้าเพื่อถามหาคำตอบ
"อร่อยครับ แต่ทานหวานเยอะๆมันไม่ดีต่อสุขภาพ
สาเหตุที่ผมไม่ค่อยกินหวานส่วนหนึ่งมาจากที่ผมศึกษาอาหารหวานมันมีผลเสียต่อสุขภาพด้วย
"เข้าใจแล้วค้าาาา พี่หมอสุดหล่อ"
น้ำเสียงประชดลากยาวทำเอาผมกลั้นขำ
"หึหึ"
ตัวแสบ เธอทำให้คนพูดน้อยยิ้มยากอย่างเขายิ้มวันละหลายรอบโดยำม่รู้ตัว
"พี่บูม หนูขอถ่ายรูปกับพี่เก็บไว้ได้มั้ยคะ"
เสียงออดอ้อนน่ารักของสาวน้อย ทำเอาคนที่ไม่ชอบถ่ายรูปอย่างเขาใจอ่อนยวบ รีบพยักหน้า
"เอาสิ"
แล้วเธอก็เลื่อนเก้าอี้มาข้างๆเขา แล้วเอียงหน้ามาไกล้เขา แล้วกดชัตเตอร์รัวๆ
"ไหนพี่ขอดูบ้าง"
เขารีบชะโงกดูรูปในมือถือ
"ไม่ได้ค่ะ รูปนี้ขวัญไม่สวย"
เธอรีบเบี่ยงโทรศัพท์หลบทันที
"ไม่เป็นไรพี่อยากดู"
ผมพยายามดู แต่เธอก็พยายามหลบ
"ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวขวัญจะส่งให้ แต่ขอขวัญเลือกก่อน"
สรุปเขาก็ไม่ได้ดู และเป็นเธอที่คัดสรรค์
"แอดไลน์มาค่ะ ขวัญจะส่งให้"
เธอยื่นโทรศัพท์ให้เขา
khxngkhway:ส่งรูปภาพ
khxngkhway:ส่งรูปภาพ
khxngkhway:ส่งรูปภาพ
เมื่อเขาเปิดดูกลับมีเพียง3รูป
"ทำไมมีแค่นี้ครับ เห็นถ่ายตั้งเยอะ"
เขาถามด้วยความสง
"รูปอื่นขวัญไม่สวยค่า"
เขาแทบหลุดขำ ผู้หญิงนี่เป็นอะไรที่เข้าใจยากจริงๆ
"ครับแค่นี้ก็แค่นี้ จะว่าไปน้องขวัญก็สวยดีนะ
รูปนี้ยิ้มน่ารักด้วย"
คนพี่ก็พูดแล้วมองดูรูป ส่วนคนน้องนั่งหน้าแดงเพราะเขินพี่ที่ชม
"รูปนี้ยิ้มตาหยีเลย ดูหน้าพี่ดิ"
แต่พอหันมามองน้องก็เห็นน้องหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศสุก
"น้องขวัญเขินเหรอครับ หึหึ"
พี่บูมถามฉันพร้อมหัวเราะเบาๆ คนบ้า
"พี่บูมบ้ามานั่งชมแบบนี้ใครจะไม่เขินละคะ
พี่บ้า"
เธอพูดพร้อมทำหน้ายู่ใส่ผม
"หึหึ"
เขาเอ็นดูสาวน้อยจนเอามือไปยีผมเธอเบาๆ
"พี่บูมผมขวัญเสียทรงหมดแล้วน้า"
เธอรีบจัดมือของคนพี่ออกจากหัวตัวเอง
ทั้งสองนั่งต่ออีกซักพักก็กลับ
"รถพี่บูมส่งศูนย์กี่วันคะ"
ระหว่างทาง เธอก็ชวนเขาคุยไปเรื่อย
"น่าจะ2-3วันครับ "
คนพี่ตอบทั้งที่ตายังมองถนน
"งั้นพี่มาส่งขวัญจนกว่ารถจะเสร็จนะคะ"
เธอยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่ามีโอกาสที่จะได้อยู่กับเขาแบบนี้อีก โอกาศแบบนี้หาง่ายที่ไหนกัน
"อยู่ด้วยกันแบบนี้น้องขวัญจะไม่เบื่อพี่แย่เหรอครับ"
คนพี่แอบแซว และลอบมองดูหน้าสวย
"ไม่เบื่อค่ะ ไม่เบื่อเลยดีจะตายมีคนขับรถให้"
เธอตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ
"คร้าบคุณหนูเดี๋ยวกระผมจะขับให้คุณหนูนั่งทั้งอาทิตย์เลย"
เขาพูดกึ่งหยอกกึ่งประชด
"โอเค น้อมรับการปรนนิบัติ คิคิ"
หญิงสาวหัวเราะคิกคักๆชอบใจ โดยมีชายหนุ่มเอาแต่อมยิ้ม ในความขี้เล่นของเธอ
"ถึงบ้านแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะคะ"
เมื่อจอดรถให้เธอเสร็จสรรพ เธอก็กล่าวบอกลาเขา พร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างที่เคยทำ
"ครับพรุ่งนี้เจอกัน"
และเขาก็เดินกลับบ้านตัวเอง ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่ต่างจากเธอเลยแม้แต่น้อย
เมื่อขึ้นมายังห้องนอน หญิงสาวก็ฟุบหน้าลงหมอน แล้วกรี๊ดอย่างดัง ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้เธอจะมีความสุขขนาดนี้ เขาไปรับไปส่ง กินข้าวด้วยกัน นั่งเล่นที่คาเฟ่ด้วยกัน แถมยังมีโมเม้นถ่ายรูปด้วยกันอีก มันจะดีเกินไปแล้วของขวัญ
นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เธอเอาแต่คิดถึงเรื่องของวันนี้ จนหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเป็นระลอกระลอก
#ฝากกดใจคอมเม้น เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ สามารถติชมนิยายของไรท์ได้นะคะ#
- Writer
