Noriko Miranda [ Completed ]

CHAPTER FOUR

"Coffee! Hey Doctor Coffee! Coffee!" He was almost tired of shouting at the name of a beautiful doctor. Damn!

Talagang hindi na bumalik ang babaeng doktor na lalong kinainis niya. Nang akmang aalisin niya ang dextrose sa kaliwang kamay ng may walang pasabi tatlong lalaki pumasok sa kwarto. Sumimangot siya ng makilala ang mga ito.

Sila na ata ang pinakahuling mga tao nanaisin niya makita ngayon araw. Napabaling siya sa dala ni Reese, na nagpakunot-noo niya. "What the hell?'' wika niya habang sinusundan ito ng tingin ng mailagay nito ang dalang burial flower sa tabi ng flat screen TV.

"Wag dyan--" pigil naman ni Marshall kay Reese. "--dun na lang sa tabi ng tarantado na 'yan" sabay turo sa kanya. Sinunod naman ni Reese ito. Samantalang si Twix ay prenteng naupo lang sa mahabang sofa sabay patong pa ng mga paa sa center table. Umiling-iling na lamang siya, ano pa ba aasahan niya sa triplets na'to kundi puro ka-gaguhan lang.

"Great. Really great." walang ganang wika niya sabay sulyap sa malaking korona ng patay sa tabi niya.

"Mahal 'yan" sarkastiko wika ni Marshall.

"I feel--grateful. f**k you." he raised his middle finger.

Sa halip na sumagot naupo na ito at naglabas ng playing cards. "Tara' Wix, game?" aya ni Marshall na nakatingin kay Twix na busy sa cellphone.

"Anung taya?" Si Reese nagsalita.

"--Cars. Of course."

"GAME!" mabilis na sagot nila Twix at Reese.

Isang malalim na hininga ang pinakawalan niya. Mukhang dito pa ata balak tumambay ng mga hinayupak. "May I remind the three of you, this is Hospital not a Casino"

"--galing na kami doon" sagot ni Marshall na seryosong nakatingin sa hawak nitong cards.

"Talo kami" marahan ani ni Reese sabay lapag ng card sa gitna.

"--yeah utang na nga lang, pinatalo pa ng dalawang putang *na" mariin banat ni Twix as he glared the two fuckers.

Bumuntong-hininga siya. Hindi na natuloy ang pagtanggal niya sa dextrose, wala siya choice kundi magpahinga na lang.

Matagal na niya kakilala ang Donovan brother's. Naging kaklase niya si Marshall Donovan noon college days. He's a good friend of mine, kaya nakilala rin niya ang dalawa pa nito kapatid na sina Reese at Twix and the rest is hell history.

Napapikit na lamang siya ng mariin ng may maalala. His Biologial Mother. His mother was the reason why he didn't want to stay in the hospital. He had so much memories of his Mother in the hospital, all the memories of the pain and grief he had gone through. So he had no intention of managing this hospital of his Father. Nobody can hurt me now without my permission.

Lumipas ang ilan minuto, nakaramdam na siya ng antok. Hindi na niya namalayan ang oras kaya ng magising siya ay malalim na ang gabi.

"Pwede na siguro akong umalis tutal gising ka na" naiinip na wika ni Marshall, luminga siya wala na sina Reese at Twix. "--nauna na sila umalis, hindi kasi masarap yung food dito sa hospital. lasang patay" ani nito sabay namulsa.

"Lasang patay?" ulit niya na nagtataka kung ano kaya ang "lasa" sinasabi nito.

ngumisi ito. "Hindi pwede i-share. Anak mayaman ka kasi"

"Go away" as he flipping away of his hand. Natawa na lang ng marahan ito.

"Andito pala kanina ang doktor mo, umalis din ng makitang tulog ka--"

"She's here? " di makapaniwala putol niya sa sinasabe nito.

tumango ito "--anyway, she's really pretty. Coffee, right?''

nagdilim ang mukha niya dahil sa sinabi nito. "Don't mention her first name. She's my doctor."

Natawa na ito ng malakas. "Whoa--last time I remember, you dislike doctors and hospital. Change of hearts?" na-aaliw na ani nito.

Tinignan niya ito ng matalim. " If I were you, I will leave immediately"

Napapailing na lang ito lumabas ng kwarto, ngunit wala pa isang segundo bumalik na naman ito na tila ba may nakalimutan. "Paalala lang Nor, too much coffee is not adviseable" nakangising sabi nito akma sana niya ito babatuhin ng unan ng mabilis na lumabas na ito. s**t! Damn!

Hindi niya maipaliwanag kung bakit may kakaiba siya nararamdaman sa babaeng doktor. Nasabunot pa niya ang buhok dahil ayaw mawala sa isip niya ang mukha ni Coffee. May nag-uudyok sa kanya makipaglapit sa babae ngunit ayaw ng utak niya. No. No. Marshall is right, she's no good for me. Ilan araw lang naman itatagal niya sa hospital after this babalik na siya ng Turkey. Hindi na niya makikita ang doktor. Tinapik- tapik pa niya ang gitna dibdib, tila kinakalma ang sarili. I don't like to be hurt again.

Muli siya pumikit upang bumalik sa pagtulog pero hindi na talaga siya makatulog. Sakto naman na may dumating na Nurse na may dalang pagkain. Napatingin siya sa food tray na nilapag nito sa side table. Its Menemen a traditional Turkish dish. Napangiti siya.

"Padala po 'yan ni Mrs. Miranda, Sir Noriko." ani ng Nurse at umalis na.

His favorite. Inabot niya ang cellphone na nakapatong sa side table at nagpadala ng message sa kanyang Step-mom.

To: Mama Belle

Thank you, Ma.

Kaagad naman itong nag-reply. "Get well soon, My Son"

Abot tenga ang ngiti niya habang inuumpisahan na niya kainin ang pagkain. Mama Belle is good at cooking. No doubt that.

Paubos na ang pagkain niya ng bumukas ang pinto ng kwarto niya. Si Doctor Coffee Shane ang bumungad. Halata sa mukha nito ang pagod at antok, ng lumapit ito sa kanya. "Mukhang okay ka na, nakatae ka na ba?" walang habas na tanong nito habang palipat-lipat ng tingin sa kanya at sa kinakaen niya sa gulat niya sa tanong nito napaubo siya. "--what the f**k? Can't you choose your words? Its kind of disgusting, y'know"

Kumunot ang noo ng nito. " Anong masama sa sinabe ko? Normal samin doktor na tanungin kung nakatae o naka ihi na ang pasyente namin"

Napaupo siya ng tuwid sa kama. Hindi siya makapaniwala sa pagiging straight forward nito.

"My answer is YES-- sinadya pa niya idiin ang salitang YES. "--you look exhausted." mahina wika niya. Hindi nya napigilan abutin ang pisngi nito at haplusin. Agad naman ito inilayo ang mukha na tila ba nagulat sa ginawa niya.

Pero hinuli niya ang mga kamay nito at hinila palapit, hindi naman ito kumontra at kusang naupo sa kama niya. "You okay?'' tumango naman ito ng marahan sa tanong niya. Nakaupong nakatalikod ito sa kanya kaya hindi nya masulyapan ang mukha nito. Hinaplos na lamang niya ang mahaba nito buhok.

"--kakatapos ko lang sa isang OR patient ko. I did my best---We did our best to save the kid. But-- we failed" pahikbi itong nagsalita na ramdam niya nagpipigil ito umiyak sa harap niya. He quietly cursed his self dahil hindi nya maiwasan makaramdam ng sakit habang nakikita ito nahihirapan.

"You're not perfect nor a God, who can miraculous save everybody's lives. You're just instrument to make people extend their life--I know, you did your best" banayad na wika niya. Lumingon naman ito sa kanya, may pinong kurot sa dibdib siya naramdaman ng makita lumuluha ito. Pinagmasdan niya ang mukha nito. Why in the world was his heart beating again so fast right now?

"Stop crying, okay?" mahinang wika niya. Umangat uli ang kanya kamay at dahan-dahang idinampi sa mga pisngi ni Coffee. He couldn't help but to stare at her lips.

"May balak ka bang halikan ako?'' nagtatakang tanong nito sa kanya,

napangisi siya. " Sana--"

Natawa ito ng marahan at ngumiti. "--Adik lang? Wag muna ituloy yan iniisip mo dahil--"

Hinigit niya ito sa beywang palapit sa kanya at ginawa niya ang isang bagay na gumugulo sa isip niya kanina pa. I kissed her.