PARKCHAWIN #คุณภาคอย่าแผ่ว

PROLOGUE

เช้าแรกของวันที่ร่างกายผมปวดหนึบ ช่วงล่างระบมต้องคลานลงจากเตียงขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกจากมือถือตัวเอง

เขาหายไปแล้ว..

ผมหมายถึงคนที่ร่วมหลับนอนด้วยเมื่อคืนเขาหายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและกลิ่นน้ำหอมราคาแพง คละคลุ้งอยู่ภายในห้องที่ผมไม่คุ้นตา

ไม่ใช่ห้องผม

เตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ที่ผมเพิ่งจะลุกออกมายับยู่ยี่เล็กน้อย รูปภาพติดผนังและการจุดแต่งห้องที่โคตรจะเรียบร้อยแบบนี้ไม่ใช่ตัวตนผมเลยสักนิด

เอาเป็นว่าปกติเคยชินกับกองลังกระดาษ หรือไม่ก็พวกชิ้นส่วนของงานจากโฟมมากกว่าน่ะครับ

‘ตื่นแล้วโทรหาฉันด้วย ขอโทษที่เสียมารยาทไม่ได้รอตื่น มีงานด่วน’

กระดาษโพสอิทถูกวางไว้บนหัวเตียง มันถูกเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยอ่านง่าย แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมถึงกับตะลึงงันเหมือนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ

ของหลายอย่างในห้องสามารถใช้ทับกระดาษโพสอิทได้ แต่เขากลับใช้นาฬิกาโรเล็กซ์เรือนเหยียบล้านทับมันเอาไว้ ก่อนจะไร้ซึ่งเงาเจ้าของ เหลือเพียงแค่ผมกับของมูลค่าเกือบเท่าบ้านหนึ่งหลังในมือ

ผมไม่มีทางลืมผู้ชายคนนี้แน่นอน

ภาคชวินทร์..