โคแก่เคี้ยวเด็ก

แสนจะห่วง

"ฟ้าใส" พอสลืมตาขึ้นเขาตวัดสายตาหันไปมองเลขาสาว

"ฉันพยายามห้ามแล้วนะคะแต่เธอก็ไม่ฟัง" ปลาดาวบอกเธอรีบก้มหน้าลงพอกลัวจะโดนไล่ออก

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าพี่พอสไม่โกรธฉันหรอก" ฟ้าใสแสยะยิ้มก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มเขา

"ทำอะไร...เมื่อกี้ทำอะไร!" พอสถามฟ้าใสด้วยน้ำเสียงเย็นชาเขาควรนึกถึงนับดาวที่หอมแก้มของเขาก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง

"ทำบ้าอะไรเธอ!" ฟ้าสะดุ้งตกใจเล็กน้อย พอสรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดแก้มตัวเอง เขาปรายตามองฟ้าใส

"อะไรกันฟ้าใสแค่หอมแก้มเองทำไมต้องทำเหมือนโกรธด้วย" ฟ้าใสกอดอกเชิดหน้าหันหลังให้เขา เพื่อหวังจะให้เขามาง้อเธอ แต่ทว่าเขากับไม่สนใจแถมยังไล่เธอออกจากห้อง

"ออกไป...ฉันจะทำงาน"

"พี่พอส...ทำไมต้องไล่ฟ้าใสด้วย"

"ฉันกำลังทำงานเธอไม่เห็นหรือไงและที่สำคัญฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน!....อย่าทำให้ทุกคนเข้าใจผิด"

"แต่อีกเดี๋ยวก็เป็น"

"นั่นเธอคิดไปเองฝ่ายเดียวต่างหาก" พอสชี้ไปที่ประตู

"ออกไปฉันจะทำงาน" ฟ้าใสกำหมัดแน่นเธอเชิดหน้าเดินมานั่งลงบนโต๊ะทำงานของเขาก่อนจะกอดอกเชิดหน้าไม่สนใจ

"ฟ้าใส...ฉันใจดีกับเธอมามากแล้วนะ" พอสตวาดจนเลขาสาวตกใจเธอกลืนน้ำลายลงคอ

"..." บอสโกรธแล้ว ตั้งแต่ที่ทำงานมาพึ่งจะเคยเห็นคุณบอสโกรธก็วันนี้

"ถ้าพี่พอสอยากให้ฟ้าใสไปให้พ้นหูพ้นตาละก็...ไปทานข้าวเป็นเพื่อนฟ้าใสจะได้ไหมคะ" พอสถอนหายใจเขารีบปิดแฟ้ม

"ตกลง"

"รักพี่พอสที่สุดเลย"

"ห้ามหอม!" พอสหันมาพูดห้ามฟ้าใสที่กำลังเข้ามากอดเขา

"ก็ได้" อย่างน้อยๆก็ได้ไปกินข้าวกับพี่พอสแล้ว

สองชั่วโมงต่อมาที่ร้านอาหาร

"พี่พอสช่างรู้ใจฟ้าใสว่าชอบร้านไหนที่สุด...ไม่ให้เรียกว่าคนพิเศษได้ยังไงจริงไหมคะ"

"เธอเลือกเองไม่ใช่เหรอ" ฟ้าใสกัดริมฝีปากนึกโกรธที่เขายังคงพูดจาเย็นชากับเธอ

"พี่พอสอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"

"แล้วแต่เธอ" พอสกอดอกเขาปรายตามองไปรอบๆก่อนจะมาหยุดที่มือถือแล้วยิ้มกว้างให้กับรูปหน้าจอมือถือรูปนับดาวในชุดนักเรียน

"...." เธอเลิกงานหรือยัง "ขอไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง" พอสลุกขึ้นเขารอคำตอบของฟ้าใส

"พี่พอส...โอ๊ยมันอะไรกันนักหนา" เธอบ่น พอสที่เดินออกมานอกร้านเขาพยายามโทรหานับดาวแต่เธอก็ปิดเครื่อง

"ปิดเครื่องเหรอ....ทำไมต้องปิดเครื่อง" หรือว่ากวนหัวหน้าดุ เลยปิดเครื่อง เฮ้อ แล้วทีนี้จะรู้เหรอว่าเลิกงานตอนไหน

พอสเท้าสะเอวเขาเป็นห่วงนับดาว จนเอาแต่ก้มมองนาฬิกาหากเขาหันกลับมามองในร้านก็จะเห็นนับดาว สาวน้อยแสนขยับทำงานหาเงินเก็บเล็กผสมน้อยเพื่อหาเงินไปซื้อของที่เธออยากได้

"โอ๊ยพี่พอสทำอะไรอยู่เนี่ย...ทำไมยังไม่มาอีก" หรือว่าจะแอบกลับบ้านไปแล้ว ไม่หรอกพี่พอสไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ทำไมไม่เข้ามาสักที

ฟ้าใสกัดริมฝีปากแน่นเธอมองหาพอสจนทั่วร้านก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปนอกร้านโดยที่ก้มหน้าก้มตาเอาแต่ดูมือเธอจนไม่สนใจว่าใครอยู่ตรงหน้า

"ว๊าย" ฟ้าใสกรีดร้องตกใจเมื่อเธอเดินชนนับดาวทำให้ชุดเดรสสายเดียวตัวโปรดเลอะน้ำซุป

"ขอโทษนะคะ...พี่เป็นอะไรมากรึเปล่า" นับดาวรีบใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดให้ฟ้าใส

"นี่...เธอรู้ไหมว่าเสื้อฉันตัวนี้มันแพงมากแค่ไหน"

"ขอโทษด้วยนะคะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" นับดาวก้มหน้า

"ไม่ได้ตั้งใจ...ถ้าตั้งใจเธอคงทำเลอะกว่านี้ใช่ไหมห่ะ" ฟ้าใสผลักอกนับดาวจนเธอเซล้มไปโดนหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดได้ทีจนมันหกโดนมือของเธอ

"ร้อน....ร้อน"

"สมน้ำหน้าเธอทำฉันก่อนก็ต้องเจอแบบนี้แหละ....โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ" ฟ้าใสแสยะยิ้มก่อนที่เธอจะหยิบแก้วน้ำแล้วสาดใส่หน้านับดาว

"ฉันขอโทษคุณไปแล้วนะคะ" แสบ ทั้งร้อน ทำยังไงดีใครก็ได้ช่วยพาหนูไปหาหมอที

"ขอโทษ...จะบอกรังแกเธอเหรออ๋อคงอยากจะได้เงินจากฉันสิ" ฟ้าใสไม่สนใจว่าคนในร้านจะมองเธอแบบไหน นับดาวหลับตาลงเมื่อฟ้าใสปาเงินใส่หน้าเธอ

"นี่เงินค่ารักษา....เอาไปใช้สำหรับคนจนๆอย่างแก" ตุบ ฟ้าใสเดินชนไหล่นับดาวเธอหันไปมองทุกคนในร้าน

"มองอะไร...มันโง่เองช่วยไม่ได้"

"เกิดอะไรขึ้น" ฟ้าใสชะงัก เธอรีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางก่อนจะเดินไปควงแขนพอส

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ....ว่าแต่พี่พอสทำอะไรอยู่ปล่อยให้ฟ้าใสรอตั้งนานไม่น่ารักเลยนะคะ" ฟ้าใสยิ่งคำหวานใส่เขา แต่ทว่าพอสกับจับแขนเธอออกสายตาของเขามองไปที่แผ่นหลังแสนคุ้นเคยตรงหน้าก่อนจะก้าวขายาวๆเข้าไปหา

"นับดาว" นับดาวหันมามองเขาทั้งน้ำตามือข้างหนึ่งจับแขนที่โดนน้ำซุปลวก

"ลุงพอสหนูร้อน" พอสก้มลงมองแขนกับมือของเธอที่แดงจนน่ากลัวเขารีบเข้าไปจับมันไว้แล้วถาม

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้....ใครทำ...ใครทำหนูเรื่องบ้าอะไรเนี่ย" พอสกัดฟันหรอกเขาหันกลับไปมองฟ้าใสแล้วหันกลับมามองนับดาวที่ตอนนี้ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ฟ้าใสทำเองก็มันเดินไม่ดูมาชนฟ้าใส...จนชุดตัวโปรดฟ้าเลอะไปหมดโดนแค่นั้นมันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ"

"น้อยเกินไป...เธอบ้าหรือไงไม่เห็นเหรอว่านับดาวเจ็บมากกว่าเธอ...เป็นเธอต่างหากที่ต้องขอโทษนับดาวไม่ใช่นับดาวขอโทษเธอ!" พอสตวาดเสียงดัง ฟ้าใสชะงัก

"พี่พอสกล้าดุฟ้าใสเพราะมันเหรอคะ...แล้วทำไมต้องใกล้ชิดกับมันด้วยที่สำคัญฟ้าใสให้เงินมันไปแล้ว"

"ลุงพอสหนูเจ็บ" นับดาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาเธอร้องบอกพอสด้วยน้ำตาเลอะแก้มพอสรีบอุ้ม

"เดี๋ยวฉันจะพาไปหาหมอนะ....ห้ามเธอทำอะไรกับมันเด็ดขาด" นับดาวพยักหน้าร้องไห้ก่อนจะซบหน้าลงอกแกร่งมือข้างหนึ่งโอบลำคอพอสไว้แน่น ฟ้าใสรีบขวาง

"พี่พอสปล่อยมันลง....ทำไมต้องแคร์มันด้วยให้เงินมันไปก็จบ...พี่มากับฟ้าใสนะต้องตามใจฟ้าสิ"

"....." ลุงพอสรู้จักเธอเหรอ พวกเขามาทานข้าวด้วย

"หลีกไป"

"ฟ้าใสไม่หลีกพี่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าฟ้าใสได้ไง"

"นับดาวไม่ใช่คนอื่น!" พอสตวาดเขาเดินชนฟ้าใสออกจากร้านอย่างรวดเร็ว

"ลุงพอสแขนหนูจะเป็นอะไรไหม"

"เธอไม่ต้องห่วงฉันจะรีบพาไปหาหมอ" พอสรีบวิ่งไปที่รถ เขาไม่สนใจเสียงของฟ้าใสที่ตะโกนเรียกเขาอยู่ข้างหลัง

"มันทั้งร้อนทั้งแสบไปหมดแล้ว" จุ๊บ พอสโน้มมาจุ๊บที่หน้าของเธอ

"หยุดร้องไห้" เขากระซิบบอกเธอก่อนจะรีบขับรถพาไปหาหมอ ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงโรงพยาบาล นับดาวนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยพอสนั่งอยู่ข้างเตียง

"ลุงพอส" เสียงของเธอทำให้พอสยิ้มกว้างเขากุมมือเธอแน่น

"ฟื้นแล้วเหรอ...พอมาถึงโรงพยาบาลเธอก็หมดสติไปเลยรู้ไหมว่าฉันห่วงเธอมากแค่ไหน" นับดาวก้มลงมองแขนของเธอก่อนจะร้องไห้เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่มือและแขน

"หนูขอโทษเธอแล้ว"

"เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ....ฉันอยากรู้ว่าเธอหายเจ็บแล้วหรือยัง" น้ำเสียงของเขาที่ดูห่วงใยทำให้นับดาวเผลอยิ้มออกมาก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะหุบลงเพราะจำได้ว่าเขามากับฟ้าใส พอสขมวดคิ้ว

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นเมื่อกี้นี้ยังยิ้มอยู่เลย"

"เธอเป็นแฟนลุงพอสเหรอคะ" เธอทำถามเขา

"ไม่ใช่"

"แล้วทำไมถึง" นับดาวก้มลงมองนิ้วของเขาที่เกลี่ยริมฝีปากของเธอก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแดงเขินอาย พอสก้มลงจูบปากเธอเขาผละออกอย่างเสียดาย

"เธอต่างหากที่ฉันอยากเรียกว่าแฟน..เธอรังเกียจคนแก่อย่างฉันรึเปล่า" นับดาวส่ายหน้าพอสยิ้มมุมปาก

"หนู...หนูก็แอบหลงรักลุงพอสอยู่นิดๆ" นับดาวรีบจับผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแต่พอสก็ดึงมันออกแล้วก้มลงจูบที่ริมปากอวบชมพูหวาน

"ถ้าอย่างนั้นมาเป็นแฟนกันไหม"