แบบนี้ไม่ได้แล้วครับ ยังไงผมก็ต้องพาดวงใจไปหาหมอ ต่อให้ต้องเจอกับพ่อแม่ดวงใจผมก็ไม่แคร์ เพราะถ้าปล่อยไว้แบบนี้ดวงใจแย่แน่
“ไปไม่ได้นะ ถ้าขืนไป ดวงใจโดนจับกลับไปแน่ๆ”พี่วิเดินเข้ามาในห้องน้ำ สีหน้าเหี้ยมๆที่พี่วิมองมาที่ดวงใจทำให้ผมเริ่มรู้สึกหวั่นใจว่าพี่วิกำลังมีแผนจะทำร้ายกับดวงใจอีก
“แต่ดวงใจเจ็บมากนะพี่”
“ก็รักษาที่นี่ไง หมอโชคก็มีจะกลัวอะไร”
“แต่แผลน้ำร้อนลวกมันต้องอยู่ในห้องปลดเชื้อ”
“ก็พี่บอกไม่ให้ไปไง อย่าขัดใจพี่ให้มากได้มั้ยไวย”
พี่วิเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างหัวเสีย ส่วนดวงใจก็ร้องไห้ไม่หยุดผมจึงค่อยๆเอาน้ำเย็นราดลงไปที่รอยแดงบนตัวของดวงใจช้าๆเพื่อดับความร้อนบนผิวหนังแดงๆนั่น
แล้วไม่นานหมอโชคก็มาถึงเพราะพี่วิเป็นคนโทรไปตามหมอกลับมาอีกครั้ง และพอหมอเห็นสภาพของดวงใจสายตาที่มองมาที่ผมมันมีแต่ความตำหนิซึ่งนั่นผมก็เข้าใจ
“ทำไมเป็นแบบนี้”
“ก็แค่ข้าวต้
