คำตอบที่เราถามออกจากปากพี่สาวคนนี้ แต่พี่ไวยกลับไม่ตอบอะไรเรา แถมยังเบือนหน้าหนีเราอีก ไอ้เราที่จะลุกไม่ค่อยจะไหวก็ค่อยพยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นและใช้มือจับไปที่หน้าของพี่ไวยช้าๆ เผื่อบางที่ความรักที่เรามีให้พี่ไวทั้งใจจะเปลี่ยนใจพี่ไวยได้
“พี่ไวยของดวงใจ บอกดวงใจได้มั้ยคะว่าพี่เป็นอะไร ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ดวงใจยินดีเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเพื่่อพี่นะคะถ้าพี่คิดว่าดวงใจไม่ดีพอ นะคะพี่ไวย”
สายตาของเรากับพี่ไวยสบกัน เราเชื่อนะว่าที่พี่ไวยบอกว่ารักเราไม่ได้เป็นคำพูดหลอกๆและพี่ไวยต้องมีเหตุจำเป็นแน่ๆที่ทำกับเราแบบนี้เราเชื่อแบบนั้น
“ดวงใจ”พี่ไวยเอ่ยชื่อเราเบาๆ น้ำเสียงแบบนี้เราคุ้นเคยมาก หรือว่าพี่ไวยของเรากลับมาแล้ว แต่ยังไม่ทันที่เรากับพี่ไวยจะคุยกัน พี่สาวคนนั้นก็ผลักเราจนล้ม เราที่เจ็บแผลอยู่แล้วจึงไม่มีปัญญาลุกขึ้นมา แถมยังจุกที่ท้องอีกต่างหาก
“กานทำอะไร ผลักดวงใจทำไม”
