เสียงดวงใจดังออกมาจากอีกด้านของรั้วสูง คงมาแล้วซินะ เด็กสาวที่ถูกพ่อกีดกันในความรักกำลังจะก้าวขอออกจากกรงขังของตัวเองแล้ว
“ครับ พี่มาแล้ว”
ผมโดดขึ้นรั้วและข้ามไปหาดวงใจทันที เธอกอดผมไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ดวงใจคิดว่าพี่ไวยจะไม่มาซะแล้ว”
“แล้วทำไมพี่จะไม่มาด้วยละครับในเมื่อพี่รอคอยที่จะได้อยู่กับดวงใจแท้ๆ”
“ขอบคุณนะคะที่มารับดวงใจ”
“พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณดวงใจที่ตัดสินใจไว้ใจคนอย่างพี่”
“ต่อไปนี้เราจะเดินไปด้วยกันนะคะพี่ไวย”
“ครับ เราจะเดินไปด้วยกัน”
ผมกับดวงใจกอดกันอยู่พักนึงก่อนที่ผมจะเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กด้วยความอ่อนโยน แต่จู่ๆผมก็รู้สึกผิดปกติที่ขาผมจึงก็มลงไปมองแล้วสิ่งที่เห็นก็คือ หมาไซบีเรียนกำลังยืนสั่นหางอยู่ใกล้ๆ ผมก็ตกใจนะเพราะกลัวว่าเจ้าหมามันจะเห่าและทำให้แผนทุกอย่างพัง แต่มันกลับไม่เห่าครับ แต่มันมองไปที่ดวงใจ
“มะลิ” ดวงใจอุทานออ
