“หนูขอตัวค่ะ ปล่อย” ฉันพูดพลางพยายามแกะมือหนาของพี่ขุนเขาออก แต่เจ้าตัวไม่ยอมปล่อย
“จะไปไหน !!” พี่ขุนเขาถามเสียงดัง
“ก็ไปทำอาหารให้พี่ทานไงคะ ปล่อยหนู หนูเจ็บ...”
“ฉันไม่หิว ไม่ต้องทำ”
“งั้นก็ปล่อย หนูจะลงไปกวาดบ้าน”
“ไม่ต้องทำ !!”
“พี่ขุนเขาหนูเจ็บ บอกให้ปล่อยไง” ฉันนิ่วหน้าหลายต่อหลายครั้งเพราะความเจ็บ เขาไม่คิดอะไรเลยใช่มั้ย ที่ทำฉันเจ็บแบบนี้
“มันมารับมาส่งเธอตลอดเลยสินะ”
“ฉันไม่พูด เอาใหญ่เลยนะเดี๋ยวนี้ ทำตัวใสๆ แต่ข้างใน หึ....!!” พี่ขุนเขาปรายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับสายตาที่แสนจะดูถูก
“พูดเรื่องอะไรอีกคะ พี่เป็นบ้าไปแล้วรึไงพี่ขุนเขา”
“ไอ้หมอเวรนั่นไง !!” อีกแล้ว ตะคอกใสหน้าฉันอีกแล้วนะ
“พี่หมอคือพี่ชายของหนู”
“พี่น้องท้องชนกันสิไม่ว่า”
“พี่ขุนเขา หนูไม่คิดจะทำอะไรต่ำๆ แบบนั้นหรอกนะคะ”
“ใครจะไปรู้ ฉันไม่ได้อยู่กับเธอตลอด”
“ที่เธอบอกว่าไปเรียน เธอ
