“ท่านพี่อย่ารังแกเถียนเถียนเลยนะเจ้าคะ” ภรรยายังสาวปัดป้อง มิยอมให้มือของท่านแม่ทัพล่วงล้ำลงลึกไปมากกว่าเดิม
“หรือว่าภรรยารู้สึกไม่ดี” เสียงกระเซ้าเย้าหยอกทำเอานางอับอายขายหน้า กล่าวเถียงอันใดไม่ได้อีก
“เถียนเถียนไม่แน่ใจนัก”
“เช่นนั้นก็อย่าเพิ่งขัดในสิ่งที่ตนไม่รู้”
“แต่เถียนเถียนกลัวว่าจะเจ็บ” ดวงตาคู่งามสีน้ำผึ้งซ่อนความหวาดหวั่นมิได้อีก
“แค่ภายนอก ภรรยาไม่เจ็บแน่ ๆ” หยางเหวินเย่ฝืนอดทน ข่มความต้องการของตน ตั้งหน้าตั้งตามอบความหฤหรรษ์ให้กับภรรยายังสาว
ความไร้เดียงสาของเถียนเถียนถูกทำลายเมื่อคืนที่ผ่านมา หากหยางเหวินเย่มิรีบแก้ไข ภรรยาก็อาจจะเข้าใจได้ว่ามีเพียงบุรุษที่ได้เปรียบจากการร่วมรัก
เถียนเถียนควรจะได้รู้ว่าสตรีก็มีความสุขได้มิต่างกัน
“ท่านพี่พอเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ไหวแล้ว”
แต่หยางเหวินเย่มีหรือจะยอมรับฟัง...
แม่ทัพหยางขยับนิ้วขึ้นลงอย่างเชื่องช้า ก่อนจะนวดเบา ๆ ลงบนกลีบ
