"พี่ภูมิ..." เสียงหวานสั่นพร่าเล็ดลอดไรฟันออกมาพอได้ยินเพียงลำพัง หล่อนมองร่างใหญ่ที่มีรอยช้ำจ้ำไปทั่วทั้งตัว ศีรษะแตก เลือดไหลซิบเป็นทางตามรอยหนวดเคราที่ยาวปกคลุม หล่อนกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ รู้สึกเหน็บชาร้อนผ่าวไปทั้งตัว ไม่คิดเลย...ว่าการอยากออกไปจากที่นี่และวางแผนพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสครั้งนี้ จะทำให้ภูมิศิลาต้องมีสภาพอย่างที่เห็น
ใจของหล่อน ภาวนาให้เขายอมแพ้ หรือไม่ก็หลับสลบไปเสียเลยยังจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนต่อพิษบาดแผลขนาดนี้ และหล่อน...ก็จะได้รับอิสระไปจากที่นี่เสียที ทุกอย่างก็จบ...
"อ๊าก!!!" สายตาแม้จะพร่ามัวแต่ใจยังแข็งแกร่งดั่งหินผา ภูมิศิลาเล็งเป้าหมายไว้มั่น ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่ปลัดคิมหันต์ที่ตั้งท่ารับรออยู่แล้ว เขาชกเข้าที่ใบหน้า อีกฝ่ายหลบได้ทัน...ชายหนุ่มจังอาศัยจังหวะนั้นกระโดดเหยียบบนเข่าของศัตรูแล้วกางศอกตีทุบลงกลางศีรษะคู่ต่อสู้ ก่อนดีดตัวตีลังกากลับหลังใช้เข่าเสยใต้คา
