กรงรักทัณฑ์พิศวาส

กลับมาพบกัน ตอนที่ 2

ตุบ!!! "โอ๊ย!" แรงกระแทกจากการถูกโยน ทำให้ร่างเล็กดีดสะดุ้งพรึบ แล้วจับตรงสะโพกอัตโนมัติ และหันขวับไปมองร่างหนาที่ยืนกอดอกตรงประตู และเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ก็รีบพลิกมือขึ้นมาดู                                       

    หล่อนถูกปลดพันธนาการแล้ว...

           "หลับสบายเลยนะ หึ...หนักยังกะแบกช้างตกมันขึ้นเขา เป็นผู้หญิงประสาอะไร..." ภูมิศิลายืนถมึงทึงอยู่หน้าประตูห้อง สะบัดมือบิดตัวแก้อาการเมื่อยที่ต้องแบกหล่อนเอาไว้บนบ่าเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ช่วงที่เดินทางด้วยเท้า

           "ใครหลับ! แล้ว...ลี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

           "ออ...แล้วไอ้ที่กรนครืดๆ นั่นอะไร น้ำลายยืดอีกต่างหาก ทุเรศจริงๆ" ชายหนุ่มพูดพลางแบะปากส่ายหน้าเหมือนรับไม่ได้เอาเสียเลย

           "พี่ภูมินั่นแหละทุเรศ อ๊าย!! ผู้ชายอะไรมีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย" หล่อนสะบัดตัวกำสองมือจิกผ้าปูที่นอนด้วยความโมโหปนอาย แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอย่างที่เขาว่ามาแน่นอน แม้จะเผลอหลับไปจริงๆ เพราะความเหนื่อยและอ่อนเพลียก็ตามเถอะ

           "ไปอาบน้ำได้แล้ว...เสื้อผ้า ผ้าขนหนูอยู่ในตู้ เร็วๆ หน่อยฉันหิว" ภูมิศิลาไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะรู้ดีนิสัยอย่างโมรียาไม่ลดราวาศอกง่ายๆ แน่ รังแต่จะก่อให้เกิดความรำคาญใจ

           "แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน อยากทำอะไรก็เชิญ อย่ามายุ่งกับลี่!" สาวเจ้ากระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ เขาวางแผนมาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมที่จะพรากหล่อนจากงานแต่ง และพามาอยู่ในป่าในเขาแบบนี้ ทั้งที่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย

           "ไป อาบ น้ำ...เดี๋ยวนี้" เขาจงใจพูดช้าๆ เน้นย้ำทีละคำแสดงสีหน้าจริงจังดุดัน                                                                                   "ไม่ อาบ มี อะ ไร ไหม..." คนสวยก็ตอบกลับทันทีทันใดเช่นกัน         "ไม่มี..."

"ดี...งั้นจะไปไหนก็ไปซะถ้าไม่ยอมพากลับ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับลี่" โมรียานิ่วหน้า ดึงเข่าสองข้างตั้งชันแล้วใช้แขนกอดรวบเอาไว้ ก้มหน้าซบกับหัวเขาอย่างเหลืออดต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

           "สงสัยเธอจะมีคนคอยทำโน่นทำนี่ให้จนชิน ก็ได้...ถ้างั้นฉันอาบให้เอง" ร่างใหญ่เดินย่างสามขุมเข้าหาเตียงใหญ่ โมรียาผงกศีรษะเบิกตาโพลงมองเขาแล้วร่นกระเถิบหนีตามสัญชาตญาณ

           "ทำบ้าอะไรของพี่..."

           "ทำให้เธออาบน้ำไงล่ะแม่ตัวดี...ทีนี้จะอาบได้หรือยัง หรือจะรอให้เน่าตายคาชุดเจ้าสาว!"

           "บ้า! เดี๋ยวจะอาบก็อาบเองแหละ มาเหนื่อยๆ ไม่คิดจะให้พักบ้างหรือไง" แม้สายตาจะส่อแววกล้าๆ กลัวๆ แต่หญิงสาวก็ยังทำปากเก่งไม่เลิก

           "..." ตุ๊บ!! ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงขึ้นไปบนที่นอนท่ามกลางสายตาตะลึงงันของหล่อน

           ไม่มีอะไรเหมือน...ไม่ใช่ภูมิศิลา หล่อนเกือบจะแน่ใจในข้อกังขานี้

           "ว้าย! นี่! หยุดนะ..." ร่างเล็กพลิกตลบหนีลงจากเตียงได้ทันท่วงทีก่อนจะถูกลากโดยน้ำมือคนคุ้นเคยที่หล่อนเหมือนจะไม่รู้จักตัวตนจริงๆ ของเขา

           "..." ภูมิศิลาล่าถอยลงมาเช่นกัน เขาจ้องหน้าหวานฉาบเครื่องสำอางเปื้อนๆ ไม่วางตา

           "อาบ...อาบก็ได้..." สิ่งที่แน่ใจได้ชัดก็คือภูมิศิลาคนนี้ทำตามที่เขาพูดได้จริงๆ โดยไม่คิดรักษาน้ำใจของหล่อนเลย ดังนั้นบางอย่างก็ควรทำเพื่อเอาตัวรอด

           "ฉันจะไปรอข้างนอกให้เวลาครึ่งชั่วโมง"

           "..." หล่อนไม่ตอบโต้แต่นึกอยู่ในใจกับเวลาที่ถูกกำหนดให้ มันไม่พอสำหรับเช็ดคราบเครื่องสำอางบนหน้าด้วยซ้ำไป แต่ก็ฉลาดพอจะไม่คัดค้าน ลับร่างใหญ่ที่เดินหายไปพร้อมประตูที่ปิดลง หญิงสาวทอดร่างบนเตียงนอนอีกครั้ง สำรวจรอบๆ ห้องเล็กแคบกว่าห้องน้ำหล่อนที่บ้านเสียอีก ตู้เสื้อผ้าเป็นไม้โหลๆ ทีวีจอแบนขาดสามสิบสองนิ้ว ตู้เย็น และโต๊ะเครื่องแป้งตามตลาดนัด

           ใบหน้าสวยแบะแหยด้วยความไม่สบอารมณ์ ทำไมเรื่องบ้าๆ ต้องมาเกิดกับหล่อนในตอนนี้ด้วย...

           ร่างสวยดีดพึงเมื่อนึกถึงเส้นตายเวลาเพียงชั่วอึดใจสำหรับหล่อนที่เขาขีดเส้นไว้ให้ แล้วรีบปรี่ไปเปิดตู้เสื้อผ้ารื้อหาผ้าขนหนูและเสื้อผ้าพอได้ผลัดเปลี่ยน ซึ่งถูกเตรียมเอาไว้ให้เป็นอย่างดีแล้ว แม้ว่าของต่างๆ มันจะขัดใจหล่อนเหลือเกินก็ตาม จากนั้นก็กระแทกฝีเท้าเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว

           ห้องน้ำก็พอดูได้...ไม่สกปรกซกมกอย่างที่คิด แม้จะตกแต่งง่ายๆ มีของใช้ส่วนตัวและฝักบัว แต่มีชักโครกรวมอยู่ด้วยอย่างห้องน้ำชาวบ้านทั่วๆ ไปไม่ได้แยกต่างหาก พื้นและผนังปูกระเบื้องสีครีม โดยรวมก็พอใช้แก้ขัดไปได้พลางๆ โมรียาแบะปากหลิ่วตาแล้วถอนหายใจด้วยความกระอักกระอวล หวังว่าคงไม่ใช่ห้องน้ำที่เคยใช้ส่วนรวมมาก่อนนะ ไม่รู้ใครต่อใครเคยใช้งานบ้างสิ หล่อนช่างไม่คุ้นเอาเสียเลย กับการต้องมาใช้ชีวิตแบบบ้านๆ เช่นนี้

           หญิงสาวจัดการถอดชุดเจ้าสาวที่หล่อนสวม แล้วก็ให้รู้สึกใจหายนัก...วันนี้หล่อนควรตื่นขึ้นพร้อมกับตำแหน่งภรรยาของหม่อมราชวงศ์ดิเรกศร อาร์เบิร์นโน่ พิพัฒติพงค์ หม่อมลูกครึ่งผู้สูงศักดิ์ เพียบพร้อมไปด้วยยศถาบรรดาศักดิ์และรูปร่างหน้าตา รวมถึงความรู้ความสามารถที่หาผู้มาเทียบทานได้ยากยิ่ง

           แต่ดูสิ...เหมือนฝันร้ายอย่างที่สุดเมื่อตกตกต่ำเข้าป่ามาอยู่ในดงเยี่ยงนี้...เป็นเพราะเขาแท้ๆ ได้คนบ้าอำนาจที่มันมาถ่วงชีวิตหล่อนให้ต่ำตมเพียงชั่วข้ามคืน มือเล็กกำจิกผิวหนังขณะใช้ฝักบัวชำระร่างกาย น้ำตาคลอเบ้าตาแดงก่ำด้วยความเจ็บแค้น หล่อนต้องหาทางออกไปจากที่นี่ แล้วจัดการภูมิศิลาให้สาสมกับที่เขาทำกับหล่อนให้ได้!

           เสียงเคาะประตูทำให้ห้วงสำนึกทุกอย่างชะงัก...โมรียาหันไปมองตามเสียงด้วยความโมโห แม้จะอาบน้ำก็ยังไม่อาจทำได้ด้วยความสบายใจหรือนี่...

           "มีอะไร!!"

           "ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมง!!! นี่มันจะหนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วนะโมรียาจะออกมาได้หรือยัง!!"

           "ก็ยังอาบไม่เสร็จ!" หล่อนสวนกลับด้วยอารมณ์และน้ำเสียงที่ไม่ด้อยไปกว่ากัน

           "ไม่เสร็จก็ต้องออกมา! เลยเวลามากแล้วยังมีงานอื่นอีกมากที่ต้องทำ"

           "หึ..." โมรียาแสยะยิ้มนึกเกลียดคนคนที่ยืนตะโกนปาวๆ อยู่หน้าห้องน้ำนั้นขึ้นมาครามครัน แต่ก็ไม่ใส่ใจ หล่อนจะอาบน้ำ!! นี่มันเป็นช่วงเวลาส่วนตัวของผู้หญิง

           "จะออกมาดีๆ ไหมโมรียา หรือให้ต้องพังประตูเข้าไปลาก..."

           ประโยคนั้นทำเอาใจสาวสั่นไหวนิดหน่อย แต่หล่อนก็ยังประคองสติเอาไว้ได้ ดึงความยโสในตัวมาสะบัดใส่ประตูซึ่งมีร่างใหญ่ยืนคร่อมเท้าสะเอวอยู่

           "หนึ่ง...." เงียบ...ได้ยินเพียงเสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัวร่วงรินกระทบพื้น

           "สอง!..." น้ำเสียงหนักแน่นน่าเกรงขามขึ้น ทว่า...คนในห้องน้ำก็ยังไม่แยแส

           "กรี๊ด!!!" เสียงกระแทกอย่างจังตามด้วยเสียงประตูที่พังพินาศลงมาทับตัวหล่อนจนล้มทั้งยืน ในสภาพที่ยังเปลือยกายอยู่ โชคยังดีที่ส่วนบนประตูพาดกับกำแพงพอดี จึงบังหล่อนเอาไว้ ฝักบัวในมือยังคงมีน้ำพุ่งฉีดออกมาไม่ขาดสายพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของโมรียาที่ทั้งตกใจและคาดไม่ถึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

           "ไงล่ะ...หึ! ต้องให้เข้ามาเชิญสินะถึงจะเสด็จออกไปได้" ร่างใหญ่ยืนตระหง่านไม่ได้ใส่ใจว่าน้ำจากฝักบัว จะฉีดมาโดนกางเกงของตนเองตั้งแต่หัวเข่าลงมาจนเปียกปอนก็ตาม

           "นี่แก!! ออกไปนะไอ้บ้า!" หญิงสาวได้สติสำนึกรู้ถึงสภาพตนเองแล้วก็พยายามเอามือปิดป้อง ร่างสะท้านขาวโพลน ผิวเนื้อนวลเนียนประปรายไปด้วยหยาดน้ำนั่งขดตัวอยู่ข้างๆ ประตูที่ชำรุดบิดเบี้ยวพังแหลกด้วยน้ำมือชายหนุ่ม และเขา...หันมองหล่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดิม

           "อย่ามาปากดีกับฉันนะโมรียา...ที่นี่ไม่มีใครเป็นขี้ข้ารองมือรองตีนให้คนอย่างเธอหรอก รีบออกไปแต่งตัวซะ หรือจะให้ฉัน...จัดการให้อีก!!" สายตาของเขาไม่มีลังเลสั่นไหวต่อภาพหญิงสาววัยกำดัดตรงหน้าแม้แต่น้อย แม้ร่างกายอันหมิ่นเหม่ของหล่อนจะงดงามทั้งผิวพรรณและทรวดทรงประหนึ่งรูปปั้นนางอัปสรก็ตาม...

           "ออกไป!!"

           "ก็ออกไปก่อนสิ!! ไม่เห็นเหรอว่าเป็นยังไง"

           "ฉันไม่สนใจของเน่าของเสียหรอกไม่ต้องห่วง หลงตัวเองไปหน่อยนะ...หึ อย่าว่าแต่จะกระเดือกลงไปเลยแค่มองด้วยปลายหางตาฉันยังจะอ๊วกแตก ถ้าลากไปโยนให้หมูให้หมาในไร่มันแทะเล่นล่ะก็...ไม่แน่!!"

           "ไอ้!!" โมรียาทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงก่ำ น้ำตาตีตื้นคลอเบ้ามองร่างใหญ่ที่ยืนขวางประตูซึ่งพังย่อยยับไปแล้วอย่างชิงชังเป็นที่สุด หล่อนย้ำคิดครั้งแล้วครั้งเล่า ทบทวนทุกอย่างด้วยความสับสน ภูมิศิลาเจ็บแค้นหล่อนถึงเพียงนี้จนทำให้เขากลายเป็นหมาบ้าอย่างที่เห็น หรือเป็นเพราะแท้จริงแล้วนี่คือตัวตนของเขาที่เธอไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นกันแน่นะ...

           แต่จะให้หล่อนเดินโทงๆ เดินออกไปต่อหน้าเขาประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติก็คงไม่ใช่นะ ต่อให้เขาไม่ใคร่ไยดีอย่างที่ปากตะโกนปาวๆ ก็เถอะ เหมือนภูมิศิลาเองก็พอจะรู้สึกตัวอยู่บ้าง เขาเหลือบไปมองผ้าผ่อนซึ่งแขวนอยู่บนราวเล็กๆ ข้างกำแพง เขาคว้าผ้าขนหนูผืนสีฟ้าเข้มแล้วโยนใส่ร่างหล่อน จากนั้นก็ผลุนผลันจ้ำอ้าวเดินออกจากห้องน้ำไป

           โมรียารีบดึงผ้าขนหนูนั้นพันรอบกาย แล้วค่อยๆ ลุกให้ออกห่างบานประตูไปปิดฝักบัว ชะเง้อมองร่างใหญ่ที่ยังสิงสถิตอยู่ในห้องนอนไม่ไปไหน คงจะเฝ้าหล่อนชนิดทุกการขยับเคลื่อนไหวเลยสินะ...หญิงสาวไม่ลังเลรีบคว้าเสื้อผ้าซึ่งเตรียมเอาไว้ก่อนหน้าบนราวเล็กมาสวมใส่ จัดการเช็ดผมเปียกน้ำให้หมาดและรวบปล่อยไว้ด้านหลัง

           เสื้อผ้าธรรมดาๆ กับกางเกงขายาวเนื้อผ้าห่วยแตกมันทำให้หล่อนแทบปวดประสาทตายให้รู้แล้วรู้รอด เกิดมาไม่เคยคิดแตะต้องสินค้าตลาดนัดข้างทางแบบนี้เลยให้ตายเถอะ แต่ก็จำเป็นต้องสวมใส่เพื่อเอาตัวรอด เสื้อสีชมพูพิมพ์ลายลูกแมวกับกางเกงผ้าลินินสีดำจึงถูกใช้งานโดยความไม่เต็มใจนัก...